Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Ik ben een geluidsbarbaar van het zuiverste water. Het zal me een ongelooflijke rotzorg zijn op welke manier mijn muziek door de speakers knalt. Als ik mijn meest favoriete nummers maar op vol vermogen kan laten knallen en weet waar ik de repeatknop kan vinden, is het mij allang gebakken. Dus of dat geluid nu uit een Sony, Marantz of een aanbiedinkje van de Lidl komt, zolang dat ding doet wattie moet doen en er niet teveel knoppen aanzitten dan is Monique volledig in haar hum.

En het zou wel eens mogelijk zijn dat de basknop ergens onderaan hangt of de trebleknop overuren maakt, ik hoor het verschil amper, het is meestal mijn omgeving die me daar attent op maakt. Moon, let hier eens op, enne… hoor je niet dat je shooters, woofers en waffers staan te flippen? Als mijn cd van Quidam gewoon naar Quidam klinkt en dan mag het gerust een toontje verschillen, dan zeur ik niet, vals en vals gaan hand in hand en ik geniet echt hoor!

Een tijdje terug in de vorige eeuw mocht ik na zes weken hard bollenpellen mijn felbegeerde stereotoren uit gaan zoeken. Met de blaren nog op mijn vingers en een overwerkte pols mocht ik met mijn broer naar de winkel, want die wist wel wat goed was. Een setje, alles zat erin, van pick-up tot cd-speler, ik was de koningin te rijk. Gelijk een cd erbij gekocht, eentje van de Dolly Dots uiteraard en tot op de dag van vandaag zit dat kreng in mijn hersens gebakken. Het is geloof ik driekwart jaar mijn enige cd geweest, totdat ik bedacht dat het wel leuk zou zijn om eens wat anders als Doo Wa Diddy te mogen horen. Mijn muziek werd door alle familieleden lijdzaam aangehoord zolang ik de deur van mijn slaapkamer maar dichtdeed en het volume niet boven de middellijn zette, was de stemming in huis best te pruimen. Af en toe liet mijn vader weer eens met een flinke grijns de koektrommel voor mijn neus stuiteren en vroeg dan of het geluid me bekend voorkwam… Hij had een gruwelijke hekel aan mijn puberplaatjes en liet geen kans voorbij gaan dat flink onder mijn neus te wrijven. Koekblikken muziek, koekblikken auto’s, als het niet aan zijn norm voldeed was alles van koekblikgehalte.

Dat er dus mensen zijn die voor mij onbegrijpelijk, gewoon drie uur gaan rijden om ergens aan de andere kant van het land een stereozaak (pardon, een high quality sound store) te gaan bezoeken, waar hun woonkamer wordt nagebootst om een zo optimaal mogelijk geluid te fabriceren en daar uiteraard het perfecte muziekkanon bij te verkopen, met de nodige dolby surround en weet ik veel wat voor ellende nog meer, daar kan ik dus niet bij. Hoe word je in de zeik genomen, uitgekleed en horendol gemaakt. Zo ook mijn Cor, hij flipte helemaal bij zijn nieuwe set met 6 boxen die ongelooflijke blikvangers in de woonkamer waren. Die dingen ontwijken is straalonmogelijk. En je moest het niet in je hoofd halen om die handel wat te verbloemen door er bijvoorbeeld een plant op te zetten of een borstbeeld, want dan was je de rest van de dag zwaar de lul. Een gebrand cd-tje kon je er niet eens op draaien, dat doet alleen het goedkopere werk. Als een vorst lag hij onderuitgezakt op de bank als alle registers weer eens opengingen. Moon, moet je horen en met een gezicht zo blij als een kind noemde hij alle toeters en bellen bij naam, hoor dat geluid nu eens, het gaat van links naar rechts en van voor naar achter. Zolang als ik ja en amen zei was ik de liefste en als ik wat enthousiast reageerde dan was ik weer verzekerd van een week extra zakgeld. Maar het deed me geen fluit. Boven op mijn kamer klonk het geluid voor mij hetzelfde en die installatie draaide wel al mijn gebrande werk…

De tijd kwam dat het koekblikkentraject ook bij mij was doorgelopen. De Dolly Dots en Micheal Jackson verdwenen in de doos en tot de dag van vandaag heb ik ze er niet meer uitgehaald. De Moodies kwamen er voor terug, evenals the Shadows, Beatles en Blue Diamonds. Ik werd voor vol aangezien terwijl ik zelf het meest genoot. De progwereld tijd kwam in zicht en toen ik daar eenmaal bij zat bedacht ik me dat er toch wel wat meer voor nodig was dan alleen maar kleppen op haantjesniveau en een beetje muziek. Zo kwam de dag dat ik een nieuwe stereotoren en tv nodig had, voor mijn geluid op niveau en de beelden daarbij en zie daar…

Mijn blind date met apparatuur was ongelooflijk spannend. Op zo’n eerste afspraak moet je maar zien of het klikt en wat erin zit. Met de kriebels in mijn buik ging ik op ontdekkingsreis en werd zwaar verliefd! Het duurde een tijdje, ik geef het toe, want ik ben niet zo van de boekjes en de bijsluiters, ik zoek alles liever zelf uit. Hoor meer tingeltangeltjes als ooit tevoren. Met een dvd en mijn dolby digital surround booster hifi en weet ik veel wat voor ellende nog meer, waan ik me in een concertzaal en krijg kippenvel. Ongelooflijk wat zo’n zootje ijzerwerk met wat draadjes en stekkertjes teweeg kan brengen. Heb me gewoon in laten palmen door een keur aan woofers en tweeters. Gelijk schiet me de titel van een nummer van Queen me te binnen: I’m in love with my car. Bezopen titel vond ik dat altijd. Kan het gevoel nu wel een beetje plaatsen, want, jongens, ik ben helemaal ondersteboven met vlinders, roze wolken en al, mijn hifi-tje en ik hebben een zwaar langdurig geregistreerd partnerschap!

Monique
monique@progwereld.org