In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

In 1991 werd ik getroffen door een herseninfarct met als gevolg het Locked in syndroom. Dit houdt in dat ik geheel verlamd ben en ook niet meer kan praten. Wel is mijn verstand nog in orde, kan ik nog goed horen en in beperkte mate zien. Ik zit als het ware opgesloten in m’n eigen lichaam.Toen ik in het ziekenhuis lag moest ik vaak denken aan een foto op de meesterlijke Genesis dubbelaar “The lamb lies down on Broadway”. De foto van Rael zonder mond. Ook spookte er constant een zinnetje van Kansas door m’n gedachten: “I have so much to say but yet I cannot speak”. Via een therapeut leerde ik communiceren met m’n ogen. Het alfabet is in drie rijen gekapt en nadat ik met m’n ogen het juiste rijtje bevestig worden de letters uit dat rijtje opgenoemd. Bij de juiste letter knipper ik weer. Letters worden woorden en woorden worden zinnen.Jarenlang speelde ik saxofoon en toetsen in allerlei bandjes met als hoogtepunt de in 1986 mede door mij opgerichte symfonische rockband Ligeia Lie (later Ligeia). We maakten muziek richting Marillion, Pendragon en Pink Floyd. Ik nam een deel van de zang voor mijn rekening en was tevens verantwoordelijk voor de meeste composities. In 1993, twee jaar na m’n infarct nam Ligeia het aan mij opgedragen nummer “Pyramids” op. Roel zingt: “the only solution is living right now”en zo is het. Net zoals bij de meeste muzikanten heb ook ik de ongebreidelde drang om iets te creëren. Van 1994 tot 1998 schreef ik 150 recensies voor Background magazine, in 2000 verscheen het boek”M’n ogen zeggen alles” dat ik over m’n leven heb geschreven en begin 2002 kwam de gelijknamige documentaire op televisie. Ik mag me gelukkig prijzen met een grote dosis positiviteit en voel me gesteund door mijn fantastische vrouw Diana en m’n zoontje Owen. Het is vooral m’n enorme passie voor de symfonische rock die me op de been houdt. “Een rare uitdrukking voor iemand in een rolstoel”. Vanaf die dag een kwart eeuw geleden toen een schoolvriendje me mee nam naar een platenzaak om naar “Nursery cryme”van Genesis te luisteren ben ik helemaal kierewiet van het genre. Iedere dag weten m’n cd’s een lach op mijn gezicht te toveren. Ik kan er nooit maar dan ook nooit genoeg van krijgen. De heftige ritmes van Dream Theater, het uitbundige enthousiasme van Nice Beaver, de sterk melodische muziek van Pendragon of de knappe composities van Frank Zappa. Reken maar als ik de briljante Casino cd beluister dat ik dan helemaal uit m’n dak ga!Onlangs kwam de vraag of ik columns wilde schrijven voor Progwereld. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Het verenigt mijn drie grote passies: schrijven, de computer en natuurlijk Symfo. Ik ben een open boek en wil dat de lezers in aanraking komen met mijn inzichten en ervaringen. Hopelijk kan ik laten zien dat alhoewel het leven dat ik leidt heel bijzonder is het tegelijkertijd ook heel gewoon is.  

Dick
dickmail@zeelandnet.nl