Verslag en foto’s: Wouter Bessels en Mario van Os.
Datum: 12 april 2011

holidays

Wouter
De auto voert eens per twee jaar langs de havens van Rotterdam en de Zuid-Hollandse eilanden naar het noordelijkste puntje van de provincie Zeeland: vakantiepark Port Zélande van Center Parcs. Vol met bagage, eten en drinken, een dvd-speler met dvd’s voor de late uurtjes en de uitgeprinte bevestiging van medeorganisator Stephanie Bradley dat we het derde Marillion Weekend op Nederlandse bodem gaan meemaken. Vrijdag 25 maart is het rond drie uur ’s middags al goed druk op het park, waar ruim vierduizend bezoekers van over de gehele wereld zich drie dagen tijdens dit fanevenement laten onderdompelen in de wereld die Marillion heet.
Nou sta ik niet bekend als de meest fanatieke ‘fan’, wel volg ik de muziek van de groep al sinds 1987, heb al hun platen en bezoek regelmatig optredens. Hetzelfde geldt min of meer voor mijn ‘medelotgenoten’ Maurice en (moeder) Ria Dam en Christian Bekhuis; alle vier hebben we de voorgaande M. weekenden in Nederland ook meegemaakt, in die hoedanigheid prachtige optredens van het Engelse vijftal gezien en warme herinneringen aan overgehouden. De concerten, daar draait het in dit weekend toch allemaal om. En om die fantastische schoolreisachtige sfeer die er op het park hangt.
Na aankomst loop ik vanaf mijn cottage richting de Adventure Factory en word bijna voor de voeten gereden door Steve “H” Hogarth, die met zonnebril en een brede grijns op z’n gezicht de benen warm fietst. Bij de merchandisestand blijkt dat Pete Trawavas bovengemiddeld geïnteresseerd is in de 2DVD/3CD-editie van Transatlantic’s “Whirldtour 2010”. Hij heeft het item nog nooit gezien. Buiten zit Mark Kelly ontspannen met wat fans op het terras te kletsen. Marillion staat al jaren bekend om de gemoedelijke sfeer die er heerst tussen fans en bandleden en juist tijdens zo’n weekend is er alle tijd voor een praatje.

Foto6

Mario
De organisatie is sterk verbeterd, de routine zit er duidelijk in, maar misschien wordt het daarmee ook wel een beetje ‘gewoon’. Het inchecken gaat in elk geval erg voorspoedig, gewoon bij de receptie en niet in de grote hal waar toch altijd wat chaos heerste. In die Sport Hall bij de Adventure Club is nu de Merchandise Shop ingericht en daar is het al direct heel druk. Dus daar gaan we straks maar naar toe. Het is mooi weer, dus is het op het terras al gezellig druk. De gezellige sfeer met overal in het park Marillion-muziek, prettig gestoorde mensen met eenzelfde muzieksmaak, allerlei talen van over de hele wereld door elkaar en iedereen heeft tijd genoeg voor een praatje in een sfeer waar ik me weer direct thuis voel. Het voelt gewoon goed. Het mooie van dit weekend is dat de bandleden ook gewoon over het park lopen en gezellig met iedereen een praatje aanknopen. Ze voelen zich niet te goed en worden ook niet belaagd door massa’s fans. Zo kun je Steve Hogarth met vrouw en kind tegenkomen met een fietskar.

Foto1

De cottage is prima, gezellige woonkamer voor de afterparty, bedden om lekker in te slapen en een bad met douche. Het blijft een muziekfestival, maar dan zonder de tentjes in modderige weilanden. Normale luxe met een vergelijkbare gezelligheid. De gemiddelde leeftijd ligt ook wel hoger dan bij een Paaspop of Pinkpop. De rest van onze groep arriveert wat later, zodat ik tijd genoeg heb voor een wandelingetje over het park, een praatje met een zomaar iemand en genieten van de zon en overal gezellige bezigheden. Uit elk huisje scandeert progressieve muziek. Dit is het goede leven …

THE ROYAL CARTEL

Mario
De eerste band om muzikaal het weekend te openen is de band The Royal Cartel. Om klokslag 19.15 uur komt met een daverend applaus Ian Mosley het podium op lopen. De anders zo verlegen drummer kondigt met gepaste trots deze band aan. En niet zonder reden, zijn zoon Michael speelt namelijk sologitaar in deze band. Vorig weekend (in 2009) mocht Michael ook al even het podium betreden, hij werd toen bij de vraag- en antwoordsessie voorgesteld als de nog vrijgezelle zoon.
Omdat Ian waarschijnlijk erg vreesde voor de reactie van het Marillion-publiek zegt hij bij zijn aankondiging als beschermende vader ‘be gentle on him’ (wees aardig voor hem). En deze waarschuwing is niet ten onrechte. Het publiek blijft de volle drie kwartier heel aardig voor de band, maar de muziek die ze maken weet toch niet te boeien. Hun eerste ep is geproduceerd door Mike Hunter op The Racket Club, dus waarschijnlijk zal het wel een kwaliteitsproductie zijn. Mike heeft namelijk ook de laatste Marillion albums geproduceerd. Echter, ik ga hem niet aanschaffen. Dat de appel niet ver van de boom valt is overigens wel te merken. Michael heeft zeker muzikale talenten. De oorverdovende muziek en onverstaanbaar gezongen teksten werd regelmatig afgewisseld met een goed klinkende gitaarsolo. Waarschijnlijk heeft Michael een goede leermeester gevonden bij een vriend van zijn vader.

MARILLION: “HOLIDAYS IN EDEN”

Foto2A Foto2B

Wouter
Het programma van de vrijdagavond bestond uit een integrale uitvoering van het album “Holidays In Eden”; dit jaar precies twintig jaar geleden uitgebracht. Destijds werd de plaat met gemengde gevoelens ontvangen. Lag het geluid op voorganger “Seasons End” nog muzikaal behoorlijk in het verlengde van de laatste plaat die de groep met Fish maakte, op “Holidays In Eden” werd onder leiding van producer Chris Neil een wat commerciëlere en toegankelijkere koers gevaren. Door de jaren heen nam de waardering voor de plaat behoorlijk toe. Dat was ook in de grote tent op Port Zélande te merken. Splintering Heart, één van de beste concertopeners van de groep, werd met veel enthousiasme onthaald en door de band prachtig gespeeld. Om toch gezien de minder verrassende inhoud van het eerste optreden onverwacht uit de hoek gekomen, wordt Waiting to Happen na het drieluik Cover My Eyes – The Party – No One Can gespeeld en volgt de groep niet meer per se de lijn van het oorspronkelijke album. Ondertussen valt de zang van H in positieve zin op: die man is, overigens gedurende het hele weekend, zeer goed bij stem. Steve Rothery is op dreef in het tussenstuk van The Party, maar Mark Kelly heeft problemen met zijn toetsen en is tijdens dit eerste optreden niet helemaal bij de les. Een ander drieluik op de plaat, This Town – The Rakes Progress – 100 Nights, kan ook rekenen op veel bijval van het uitzinnige publiek. Daarna wordt het b-kantje How Can It Hurt gespeeld en zit de set erop. Als de band terugkeert voor nog zo’n rariteit, A Collection, kan dat stuk niet gelijk op alle aandacht rekenen. Het intieme karakter wordt behoorlijk gestoord door lieden die het nodig vinden om bij de bar en achterin de tent luidruchtig met elkaar te praten. Dat zal tijdens de andere twee concerten ook nog een behoorlijke stoorfactor zijn. Het daaropvolgende Man of a 1000 Faces – net als A Collection bevat het stuk teksten van John Helmer – is de verrassing van de avond en laat Marillion in het fraaie slotstuk in topvorm horen. Als dan The Invisible Man het eerste optreden afsluit, is dat de spreekwoordelijke kers op de slagroomtaart. Geen overdreven lang optreden, maar als opmaat naar de zaterdag- en zondagavond wel een fraaie samenstelling.

Mario
Na de concerten in de tent is het feest nog niet afgelopen. Wij lopen met de hele stoet van vierduizend mensen richting Adventure Club. Overigens kan daar niet iedereen in, maar wij waren daar mooi op tijd. Lucy Jordache, een van de hoofdorganisatoren van het weekend, heeft muziek samengesteld voor ‘Lucy’s Rock Disco’. Het wordt een echt discofeest, waarbij de dansvloer goed gevuld wordt, een airgitaar wedstrijd wordt gehouden en meer van dat soort activiteiten. Ook Michael Mosley en Lzi Hayes kwamen nog even langs bij de Rock Disco om mee te swingen. De muziekkeuze had, naar mijn mening, beter gekund, maar dat het feest was is zeker waar. Het is er ook behoorlijk laat geworden, sluiting was om 01.30 en daarna hadden wij nog een afterparty in onze cottage.

Foto3

FUN RUN

Mario
Mark Kelly heeft dit jaar een ochtendprogramma georganiseerd. Degenen die van hardlopen over het strand houden kunnen meedoen aan de Fun Run. Enkele dagen voor het weekend verstuurde Mark Kelly deze mail: ‘On Saturday morning at 10AM I am organising a Marillion fun run for well..erm..fun …’. Op de ochtend zelf had hij waarschijnlijk spijt van deze spontane actie, want het volgende twitter bericht kwam van @markke11y ‘Who’s idea was it to do this stupid “fun run”? Oh yeah, mine..doh.. feeling slightly rough after a slightly late night.’ Ikzelf was maar in bed gebleven; de nacht daarvoor waren we toch wel laat doorgegaan.

QUIZ

Wouter
Met de prog- en rockdisco nog in het hoofd wordt de zaterdagochtend gevuld met een bezoek aan het zwembad. ’s Middags wordt koers gezet naar de Adventure Factory: het is tijd voor de Marillion Quiz. Net als vorig jaar gemaakt door de Cakey Boys, die sinds hun glansrijke overwinning in 2007 de eer hebben om de fans te amuseren met behoorlijk pittige vragenrondes. Lepel maar eens uit het hoofd de hoogste hitnotering op die The Damage in 2005 behaalde in een Engelse downloadchart. Of herken een Marillion-nummer dat wordt gespeeld door een coverband, maar achterstevoren wordt afgespeeld. Toch doen we het goed met ons team en eindigen –zoals vanouds- in de middenmoot. Meedoen is altijd veel leuker dan winnen. De winnaar is, evenals vorig jaar, het Parrotheads-team en die mogen zondagmiddag tegen de band de finale spelen. Dan blijkt dat de band met één punt verschil de fans aftroeft. Bij het onderdeel ‘hints’ levert dat nog een prachtmoment op. Eén van de Parrotheads moet de titel When I Meet God uitbeelden. Hij steekt vier vingers de lucht in, loopt naar Rothery en schudt hem de hand. Tot grote hilariteit van de volle tent.

MUSEUM

Mario
Wat doe je dan zo’n hele zaterdag? Want ’s avonds is pas weer het concert. Wel na een ontbijt (of is het brunch) maar eens naar het plaza-centrum om een kop koffie met gebak te gaan nuttigen. Jammer genoeg is het die zaterdag wat minder mooi weer, dus moeten we binnen gaan zitten. Verder kun je van alles gaan bekijken. Er is een Marillion Museum, dit jaar geheel in stijl, gewijd aan het album “Holidays In Eden”. In de Adventure club had Adrian Jones, gitarist van Nine Stones Close, een stand opgebouwd om zijn album “Traces”, te promoten/verkopen. Een geweldige sympathieke en inspirerende man, die ook nog eens erg goede muziek kan maken. Jammer, dat hij niet even van het podium gebruik mocht maken.

JO MCCAFFERTY

Mario
Het enige optreden buiten de grote tent was in The Adventure Factory door zangeres, tekstschrijfster en componiste Jo McCafferty. Direct na de Marillion Quiz werd haar gitaar en microfoon neergezet en mocht Jo gaan spelen. De zaal was niet volgelopen, maar er was zeker een aantal fans die speciaal voor haar deze middag naar The Adventure Factory is gekomen. In de aankondiging in het weekend boekje staat ook een indrukwekkende biografie van haar, waarbij ze onder andere heeft getourd met Joe Walsh, Marillion en The H Band. Met H heeft ze voor een uitverkocht Paradiso mogen spelen. Jo heeft een muzikale historie. Op haar 14e schreef ze al zelf muziek, op haar 18e werd haar eerste album “Nothing Whispered To Katy” opgenomen en momenteel heeft ze al zeven albums op haar naam staan. Maar goed, nu de muziek zelf. Ik denk dat als je van jazz houdt, waarbij een mooie zangstem en een akoestische gitaar wordt ondersteund door een tape van een geluidsinstallatie, je zeker de muziek van Jo kunt waarderen. De vergelijking met Adele, die momenteel toch alle records op de hitparades weet te doorbreken, heb ik  gauw gemaakt (maar ik heb van dat genre dan ook geen verstand). Na drie nummers heb ik genoeg gehoord, dit is niet mijn muziek! Het voordeel met een optreden buiten de grote tent is, dat je gewoon de zaal kunt verlaten en elders op het park ergens van kunt gaan genieten.

Foto5

SUN DOMINGO

Mario
In 2009 mocht Sun Domingo twee avonden spelen op het Marillion weekend in Montreal. Die optredens zijn opgenomen en daarvan is een live-album uitgebracht. Voor hun eerste volledige studio-album hebben ze een recorddeal gesloten met het Nederlandse Glassville Records. Dit album “Songs For End Times” was voor het eerst verkrijgbaar op dit Marillion Weekend. Een band die het voor elkaar krijgt om Hogarth (Marillion), Adrian Belew (King Crimson) en John Wesley (Porcupine Tree) te laten meedoen op hun album, Bruce Soord van Pineapple Thief (een band waarmee ze overigens ook in Nederland hebben opgetreden) het album te laten mixen, moet toch wel iets in zijn mars hebben. Vol verwachting stond ik dan ook te wachten op dit optreden. Het voorprogramma van vrijdag had toch wel wat te wensen over gelaten, dus dit moest dat goedmaken.

Met het salsa-achtige intro The Last Sunrise wordt de toch al volgelopen tent stil, waarna de band het nummer Bound By These Rings inzet. Deze band past dus veel beter bij het Marillion-publiek dan The Royal Cartel. Muzikaal is deze band erg goed. Kyle Corbett kan geweldig gitaar spelen en zijn solo’s plaatsen hem meteen aan de top, echter hij is ook de zanger van de band. Hij zingt niet eens heel slecht, maar het gaat niet samen met gitaarspelen. De solo’s worden afgekapt om te gaan zingen, waarbij zijn gitaar dan even niet belangrijk is. Jammer.
Sun Domingo speelt melodieuze muziek met een poppy randje, in hun biografie staat te lezen dat ze een voorliefde hebben voor David Bowie en het is dus ook niet verbazingwekkend dat ze een cover van hem doen. I’m Afraid Of Americans is overigens wel een zeer speciale versie. Ik hou er wel van als een band een cover op eigen wijze uitvoert. Dat is hier zeker het  geval.

Op hun nieuwe album wordt meegewerkt door Hogarth. Dus als je bij het Marillion Weekend bent is het logisch dat hij even mee komt doen. Dus het een na laatste nummer verschijnt H zelf op het podium, onder luid gejuich van het publiek. Hij vertelt nog even hoe geweldig hij persoonlijk de band vind en het Till Then we Wait wordt samen met de band gezongen. Dat Hogarth een veel betere zanger is meteen duidelijk en dit onderschrijft mijn voorgaande opmerking. De set wordt tenslotte afgesloten met het instrumentale Mad Maze. Dit is werkelijk een formidabel nummer en toont nogmaals de muzikale talenten van de gehele band aan. Jammer dat John Wesley niet aanwezig is.

MARILLION: “A-Z”

Wouter
Een simpele vermelding “Marillion A-Z” in het programmaboekje van het weekend doet in ons huisje meteen de 26 letters van het alfabet opnoemen en daarbij horende Marillion-nummers oplepelen. Wat zou het mooi zijn als de F staat voor Fugazi of de I voor Incommunicado of Interior Lulu? Als de groep even na half negen start met Asylum Satellite #1 blijkt inderdaad dat we een avondje alfabet krijgen, waarin 25 Marillion stukken worden gespeeld die niet al te vaak op de setlist staan. Van het album “Somewhere Else” zijn daar bijvoorbeeld No Such Thing en The Wound bij en van “Marbles” The Only Unforgettable Thing.
De I staat voor ‘intermission’, waarin de groep na een uur even op adem komt en vervolgens zonder H terugkeert voor Jigsaw, waarvan verrassend een paar minuten worden gespeeld en dat overgaat in King. Eén van de hoogtepunten van de avond. Aangekomen bij de P klinkt ineens Pseudo Silk Kimono; nog zo’n stuk dat niemand had verwacht en waarbij voor het eerst dit weekend lasers worden toegevoegd aan de toch al niet misselijke lichtshow. Publieksfavoriet Sugar Mice is een stuk uit de Fish-tijd dat bijna geschreven is voor de stem van H en weer geweldig wordt uitgevoerd. En dan de X… gitarist Dave Gregory (ex-XTC) is met zijn band Tin Spirits op het park aanwezig om zondag te spelen, maar kan natuurlijk ook Marillion van het X-probleem afhelpen. Geen nummer dat begint met een X? Dan maar Senses Working Overtime van Gregory’s voormalige groep, dat goed wordt ontvangen.
Voordeel van zo’n concert is dat je het verloop weet – op naar de Z – maar samenhangend is het op vele punten niet. Met name het deel voor de pauze is wat trager en rustiger van karakter (met Cannibal Surf Babe als uitzondering) en twee kalme toegiften is ook een aparte keuze. Gelukkig sluiten You’re Gone en –jawel!- Zeperated Out het concert voor velen op stevige wijze af. Voor deze gelegenheid is Seperated Out aangevuld met flarden uit Led Zeppelin’s Black Dog; nog niet eerder speelde de band materiaal van LZ. Daarmee komt een einde aan een bijna drie uur durend optreden met voor ieder wat wils.

SWAP THE BAND

Wouter
In 2005 werd voor het laatst tijdens een Marillion Weekend het onderdeel ‘Swap The Band’ gehouden. Een mogelijkheid voor muzikale fans om met de band op het podium te staan en mee te spelen. Zondagmiddag worden na de finaleronde van de quiz, een weinig interessante vragenronde met de band en de uitslag van de loterij vier nummers gespeeld. Voor The Party draven een bassist uit Engeland en een toetsenist uit Brazilië op, waarbij met name de bassist zich heerlijk gaat gaan op het podium en ook nog eens uitstekend speelt. Quartz bevat zang van een Italiaan, die luid wordt aangemoedigd door z’n landgenoten. Bij Deserve komen een Deense drummer en een saxofonist uit Polen het podium op; Ian Mosley kan het niet laten om bij het stuk achter z’n vervanger te gaan staan om goed in de gaten te houden hoe hij speelt. Een stevige en tevreden handdruk is het resultaat. Maar de absolute publiekswinnaar is de jonge Engelsman die de plek van Rothery inneemt tijdens Kayleigh. Noot voor noot speelt hij z’n partij na; een prima stand-in. Dat wordt beloond met een daverend applaus. Als laatste onderdeel in de tent op zondagmiddag waagt Marillion het op een nieuw experiment. De groep speelt Cannibal Surf Babe, terwijl vanuit het publiek zoveel mogelijk gefilmd moet worden met mobieltjes. Later kunnen die filmpjes worden gestuurd naar de band, die er een montage van maken. Een aparte gewaarwording; filmen betekent vier minuten met gestrekte arm mobieltje in de lucht houden en vervolgens denken: ‘ik heb eigenlijk weinig van het nummer meegekregen!’

PETE & ROB’S EXPERIMENTAL WHIMSY

Mario
Het vorige weekend (2009) speelden Pete Trawavas (basspeler bij Marillion) en zijn goede vriend Robin Boult bij wijze van grap een aantal nummers op het grote podium als Pete and Rob’s Experimental Whimsy. Dit klonk heel experimenteel en waarschijnlijk hadden ze nog niet veel samen geoefend. Maar het publiek vond dit geweldig. Dat succes heeft beide heren er toe gebracht om samen een album op te nemen en dit jaar wederom op te treden op het Marillion weekend. Dat de beide heren dit jaar wel samen hadden geoefend was duidelijk hoorbaar. Ze waren beter op elkaar ingespeeld en het geheel was niet meer zo experimenteel (lees: chaotisch). Dat is aan de ene kant jammer, want het spontane optreden van vorige keer, het samen jammen en uitproberen, had ook zijn charme. Maar anderzijds is het muzikaal nu een beter geheel geworden. Pete Trawavas is natuurlijk een uitstekende gitaarspeler, die naast zijn basgitaar ook heel goed met de akoestische gitaar om kan gaan. Robin Boult, vooral bekend als gitarist bij Fish maar zeker ook van zijn eigen project Tilt, doet niet onder voor Pete op de akoestische gitaar. De akoestische en instrumentale set klinkt als een folk-jazz fusie, waarbij de muzikanten duidelijk plezier hebben in het spelen. De set duurt slechts 30 minuten, maar dat is precies voldoende voordat het gaat vervelen. Ook het juist doseren van deze muziek, siert deze topmuzikanten. Bij het laatste nummer mogen de heren weer los in een jamsessie met elkaar, waarbij ze elkaar heerlijk opzwepen. Een uitstekend begin van deze tweede avond.

TIN SPIRITS

Mario
De reden dat deze band op het Marillion Weekend mocht spelen heeft meerdere oorzaken. Eén van die oorzaken heeft zeker te maken met het ontbreken van Marillion nummers beginnend met de letter X. Dave Gregory, gitarist van Tin Spirits, is een goede vriend van Steve Hogarth en heeft in  zijn H-band gespeeld, o.a. op het album “Ice Cream Genius”. Maar Dave Gregory is vooral bekend van XTC, een band die begin jaren ’80 een aantal hits scoorde.

De band begint met een aantal eigen nummers van hun, tijdens dit weekend uitgebrachte, album “Wired To Earth”. Opvallend aan de heren is dat ze veel lol hebben in het spelen. Ze spelen heel relaxed spelen technisch zeer begaafd. Zodra ze bij een aantal covers komen wordt de set interessant. Deze band kan de nummers uit de 70’er en 80’er jaren geweldig naspelen. De stem van Daniel Steinhardt heeft zelfs wel wat weg van Geddy Lee van Rush bij het nummer Tom Sawyer. De in elkaar verweven instrumentale nummers Orange County Lumber Truck en Frankenstein van resp. Frank Zappa en Edgar Winter klinken voortreffelijk. Gregory en Steinhardt soleren hierbij om de beurt, maar ook de drummer Doug Mussard en bassist Mark Kilminster hebben hierbij een grote rol. Het nummer swingt geweldig en het publiek geniet duidelijk. Aan het eind van dit nummer laat Steinhardt zijn gitaarpedalen nog maar eens het werk doen,  waarvoor hij op zijn knieën gaat.

Om hun nieuwe album nog verder te promoten wordt nog een aantal eigen nummers van dit album gespeeld. Omdat Gregory op zaterdag meespeelde met Marillion, kwam Hogarth nu zijn wederdienst bewijzen. Hogarth speelt op een nummer van “Wired To Earth” en dat kan nu mooi live gespeeld worden. Het publiek vindt dit allemaal geweldig. De supportacts op het Marillion Weekend waren dit jaar niet van de hoogste kwaliteit, maar Tin Spirits is zeker een band die de sfeer in de tent wist te verhogen. Ze sluiten in stijl af met een XTC nummer, Towers of London.

MARILLION: “THE GLOW MUST GO ON”

Wouter
De vraagtekens zijn voor de zondagavond nog groter dan die voor de zaterdagavond. ‘The Glow Must Go On’… gaat Marillion Queen spelen? Of speelt de groep nummers die met de maan en de zon hebben te maken? Niets van dat alles: een half uur van tevoren krijgt het publiek lightning-sticks uitgedeeld, die tijdens het concert worden gebruikt om te stemmen op nummers. De groep speelt enkele zelf gekozen nummers, maar biedt ook de keuze uit twee titels, waarna toeschouwers met hun stokje laten weten wat ze willen horen. Afraid Of Sunlight luidt een wederom erg lang optreden in, dat de magie van de voorgaande avond maar af en toe terughaalt. Het lijkt net of de formule, het thema van de avond, niet helemaal tot tevredenheid van de groep werkt. Wat rest is wel een van de meest opmerkelijke concerten die ik van de groep heb gezien. De keuze tussen Beyond You en Made Again levert bijna evenveel lawaai en lichtgevende stokjes op, maar toch kiest de groep voor het eerste nummer. Gelukkig bevat de setlist een aantal stukken van het “Brave”album, dat de voorgaande avonden nog niet aan bod is gekomen. Juist die vier tracks – met het titelnummer als kippenvelmoment-  vormen een hoogtepunt, evenals Memory Of Water (Big Beat versie!) en het meeslepende Neverland, dat het in de stemronde zinloos moest opnemen tegen Hope For The Future. Dat is nou niet een stuk waar je warm van wordt; een beetje flauw om dat tegenover Neverland te zetten. De bijna logische afsluiter Happiness Is The Road leidt tot het nemen van afscheid van elkaar in de tent of in de bar.

Foto7

VERTREK

Wouter
Samengevat was het een weekend dat organisatorisch (zowel door Marillion als door de medewerkers van Center Parcs) weer prima in elkaar stak en muzikaal weer net zo verrassend was als de voorgaande keren. Toch gingen de optredens van Marillion soms iets teveel gebukt onder technische problemen of – zoals al opgemerkt-  delen in de set die in een avondvullend programma net niet pakkend genoeg waren. Maar als de groep op dreef was, dan gaf dat zeer memorabele momenten. Maandag is het vroeg inpakken en wegwezen. Met de hoopvolle gedachte dat we over twee jaar weer terug zijn op Port Zélande.

Mario
De algemene indruk blijft een hele goede. De Happy Marillion Familie is een gezellige, spontane, warme en vriendelijke groep van muziekliefhebbers. Er zijn geen ongeregeldheden, maar er is alleen feest. Na drie Marillion weekends in Nederland meegemaakt te hebben, wil ik wel een kleine noot van kritiek uiten. Het weekend was te perfect geregeld. De routine is duidelijk aanwezig en elke vorm van spontaniteit lijkt verdwenen. Van het eerste weekend herinner ik me nog de aanwezigheid van enkele bandleden van de Marillion coverband Lord Of The Backstage, die buiten bij het terras een spontaan optreden gaven. Bij de vorige weekenden waren meerdere bands aanwezig om ’s middags in de Aventure Club of in de Market Dome op te treden. En wie herinnert zich niet het fabuleuze optreden van de WannaBeatles in 2007, ’s avonds na het Marillion concert. Deze elementen zijn jammer genoeg uit het programma genomen, daarmee is de spontaniteit, het onverwachte verdwenen. Maar misschien zijn we gewoon te veel verwend door deze band die sinds 1982 ons continue weet te verrassen. Het blijft een perfect georganiseerd weekend, met erg goede optredens van Marillion. En dat is natuurlijk de belangrijkste reden waarom we blijven komen.