Wereldse Meningen
De plek waar leden van het Progwereld team hun hart kunnen luchten.

Er zit mij iets dwars. Iets waar ik me de afgelopen tijd én nog steeds, mateloos aan irriteer. Normaal gesproken ben ik nou niet de persoon die dan maar direct in de pen klimt, maar voor dit geval maak ik graag een uitzondering. Ik wil graag het een en ander kwijt over het onderwerp: Neal Morse. Ik geloof dat zo’n beetje iedere recensent in de progwereld inmiddels wel één keer zijn mening over dit onderwerp geventileerd heeft. Schrijf ik dit dan omdat ik van mening ben dat ik niet achter kan blijven? Nee, dat is het niet. Ik schrijf dit, omdat ik vind dat de reacties op de keuzes die Morse gemaakt heeft, van geen enkel respect getuigen en respect is toch echt wel iets dat Morse inmiddels wel afgedwongen zou moeten hebben.Het moge duidelijk zijn dat ik van plan ben om het voor Neal Morse op te nemen. Nu moet ik eerst zeggen dat ik geen groot Spock´s Beard fan ben. Ik ken de albums aardig, maar echt geraakt hebben ze me nooit echt. Daarbij vind ik Transatlantic de meest overschatte band van de afgelopen 10 jaar. Ondanks het feit dat de muziek me niet heel erg veel doet, hoor je onmiskenbaar het enorme talent dat Neil Morse in zich heeft. De muziek die hij tot nu toe geschreven heeft is razend knap en symfonischer dan ooit. Het gemak waarmee hij muziek lijkt te schrijven, kom je niet vaak tegen.
Dan komt Neal Morse in aanraking met het Christelijke geloof; een religie waar hij zich sterk verwant mee voelt. Hij krijgt steeds meer de drang om zijn muzikale talenten in het teken van zijn geloof te zetten. Dit doet hij voor een flink gedeelte al op het album “Snow”, maar Morse wil meer. Hij wil iedereen laten weten dat hij bekeerd is tot het christendom en dat hij zich daardoor een gelukkiger mens voelt. Hij besluit om Spock´s Beard te verlaten en solo verder te gaan. Iedereen die denkt dat hij die drastische beslissing “eventjes” gemaakt heeft, moet nog maar eens bij zichzelf te raden gaan. Zo´n beslissing neem je niet zo makkelijk, die man zal echt wel wat slapenloze nachten gehad hebben. Hij besluit om zijn gevoel en zijn hart te volgen. Ik vind dat alleen maar heel erg moedig, dat je ondanks alle kritiek en onbegrip uit je directe omgeving en van je fans, toch besluit om te doen wat volgens jou het beste is.
Opeens is Morse de gebeten hond. “Kan Morse niet gewoon alleen op zondag over God zingen?”, “Als ie zo graag over God wil zingen, kan hij dat toch ook bij Spock´s Beard doen?” Zomaar even twee opmerkingen die ik veel voorbij heb horen komen. Weet je, ik vraag me af wat de reacties zouden zijn als Morse “The Beard” had verlaten omdat hij meer tijd met zijn gezin wilde doorbrengen. Ik weet zeker dat de fans zich daar veel sneller bij neer zouden leggen.
Nu is Morse terug met een dijk van een soloalbum. Je hoort direct dat er iets van hem af gevallen is, hij speelt vrijuit en vol passie. Ja, de teksten liegen er niet om. Je hoort duidelijk dat hij vol is van zijn bekering en dat hij God helemaal gevonden heeft. De hamvraag nu is: waarom hebben zo veel mensen daar moeite mee? Sla de gemiddelde recensie er maar eens op na; zelden wordt er ook maar één woord gerept over de songteksten. Als Neal een dubbelalbum zou schrijven over de vrouw van zijn leven, zou niemand er problemen mee hebben, maar nu het gaat over de God van zijn leven, staat iedereen opeens op zijn achterste benen. Als Nick Barett een album vol zingt over zijn scheiding, hoor je er niemand over zeuren. Zelfs over de teksten van de Christelijke band Iona en in mindere mate Glass Hammer hoor je zelden iemand negatief praten. Muziek is voor de muzikant(en) een uitlaatklep, een manier om dingen die hem, haar of hen bezig houd(en) te ventileren. Daar is toch helemaal niets mis mee?

Als ik de eerste recensies over het soloalbum van Morse lees, gaan werkelijk mijn nekharen overeind staan. Ik citeer: “As such Neal has broken another record: he’s written the most boring concept album of all times”. “I really dislike the lyrical content of self pitty and religious humbug which fills at least half of the album” en “Uiteraard gaan de teksten in hoofdzaak over Jesus, God en het vinden van de “juiste weg”, maar die neem ik er graag bij als dat het enige ‘minpunt’ is”.De bekende druppel kwam voor mij toen ik het boekje van de nieuwe cd van het Nederlandse US opensloeg en daar pontificaal zag staan “Please God, let Neal Morse come to his senses!” Het zal ongetwijfeld grappig bedoeld zijn, maar ik vind dat dus niet. Het is een belediging. En dat voor iemand die de progscene zo positief gedomineerd heeft. Met “Testimony” bewijst hij ook gewoon dat de prog nog steeds zijn favoriete stroming is. Daarnaast heeft Spock´s Beard inmiddels al bewezen prima uit de voeten te kunnen zonder Morse, dus waar klagen we nu eigenlijk nog over?
De teksten op “Testimony” zijn niet bedoeld om mensen te bekeren, het is het verhaal van Neal zelf. Het vertelt over zijn leven en hoe hij tot het geloof is gekomen. Er wordt niets “door de strot geramd’ en er zit geen belerende toon in. Ik verwacht ook dat zijn live optredens heel gewoon zullen zijn. Ik verwacht echt niet dat hij er van uit gaat dat het hele publiek met de handen naar de hemel gewezen naar zijn muziek luistert. Of dat hij de ene halleluja naar de andere zal uitroepen. Kijk nog maar eens naar Iona. Een op en top Christelijke band terwijl ze zich zo niet profileren live.Kortom, vindt je de teksten echt zo´n probleem…koop het album dan gewoon niet, maar geef Neal Morse wel het respect dat hij verdient en laat hem gewoon in zijn waarde.

Maarten Goossensen
maarten@progwereld.org