In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

Het liefst luister ik muziek in het gezelschap van niemand. Wat dat betreft heb ik het niet getroffen. Kon ik me vroeger nog terugtrekken op mijn slaapkamer, om naar mijn symfoplaten te luisteren, sinds m’n herseninfarct is het een komen en gaan van mensen, bij ons over de vloer. Ik denk dat er al gauw meer dan honderd professionals zich met mij bezig hebben gehouden. Privacy, ho maar. Diana begrijpt dat wel. Af en toe laat ze me alleen met m’n Tannoy-boxen en “Century Child”, de nieuwe cd van Nightwish. Ze krikt het volume op, laat me kicken en gaat in de tuin zitten. Hoe anders kan het zijn.

Als ik ’s ochtends wakker word, ga ik liggen bedenken welke cd’s ik zal gaan draaien. Mijn keuze laat ik afhangen van wie er mij uit bed komt halen. Naast mijn bed staat een enorme gettoblaster, die diegene de volle laag geeft. Een beetje rekening houden met andermans smaak kan geen kwaad. Niet te veel, want ik wil niet verworden tot een soft ‘Gandalf-konijn’. Sommigen weten de volumeknop wel erg makkelijk te vinden. Er zijn mensen, echt waar, die vinden Genesis al een ruige band. “There’s a fat old lady outside the saloon“. Oef, voor hetzelfde geld hield ik van Korn of Limp Bizkit. Dat zijn pas ruige bands. Ik heb mensen gezien die met hun handen naast hun oren stonden te flapperen bij het aanhoren van Fish en dat was niet omdat de cd-speler te hard stond. Nee, dat was omdat mevrouw de muziek van Fish niet kon waarderen.

Af en toe heb ik ’s ochtends een uurtje voor mezelf. Dan draai ik cd’s van mensen of bands als Mike Keneally, Magellan of Vanden Plas. Zo ook die dinsdagmorgen. Diana had een dagje vrij van haar werk en was bezig Owen een boterham te geven. Ik lag te genieten van “The Perfect Element” van Pain Of Salvation. Dergelijke heavy progmetal wil ik een ander besparen. Vandaar dat ik aan Diana had gevraagd om tegen de klok van negenen, de tijd dat er iemand me zou komen helpen, “Heavens Bright Sun” van Iona op te zetten. Dat zal wel in de smaak vallen. Precies op tijd wisselde Diana de schijfjes om. Een uurtje later was ik klaar. “En,” vroeg Diana aan de hulp,”hoe vond je Iona?“. “Wel mooi,” werd er geantwoord, “maar de stevige stukken vond ik nogal pittig.“. Ik moest even inwendig hard lachen.

Enkele jaren geleden werd ik geholpen door een wat oudere vrouw, een operazangeres. Best een aardige vrouw hoor, maar ze had de onhebbelijke gewoonte om constant in huis haar aria’s te oefenen. Ze overstemde m’n cd’s altijd. Mijn hemel, wat had dat mens een volume. Als de ramen openstonden kon de hele buurt meegenieten, want drie straten verder kon je haar gejubel nog horen. Het mag een wonder heten dat ik tegenwoordig het Finse Nightwish zo helemaal te gek vind. Ik heb een behoorlijk vooroordeel overgehouden aan operazangeressen. Gelukkig is de sopraanstem van Taria Turunen niet zo con molto vibrato en voldoende rocky om mij aan te spreken.

Het boek dat ik geschreven heb begin ik met enkele Landmarq-zinnen: “I’m a solitary witness and I can’t believe my eyes“. De dingen voltrekken zich voor mijn ogen. Ik zie hoe er gestunteld wordt met de draairichting van mijn gettoblaster als er een bandje doorgespoeld moet worden. Het is een ramp. Wat dat betreft zijn cd’s een stuk gemakkelijker. Toch zijn er nog van die oelewappers die menen aan mij te moeten vragen of de cd niet omgedraaid moet worden als hij ten einde is. Sommigen vragen helemaal niks en laten het lekker stil in de slaapkamer. Daar lig ik dan, verlangend naar cdtwee van “Subterranea”.

Ik vraag me wel eens af in wat voor een wereld ik ben terechtgekomen. Het is in ieder geval absoluut geen muziekwereld, laat staan een progwereld. Nu staat dit niet echt bekend om z’n seks, drugs en rock ’n roll, maar gaasjes, watjes en katheterslangen is wel het andere uiterste. Als ik mijn cd’s beluister ontworstel ik me hieraan en waan me in een andere wereld. Een progwereld, dan ben ik net zo als een ander.

Zo en nu ga ik eerst mijn cd omdraaien.

Dick
dickmail@zeelandnet.nl