Nine Stones Close: Kwaliteitsrock aan de Oude Rijn

Interview: Hans Ravensbergen
Datum: 6-11-2012

In 2010 verraste Nine Stones Close (genoemd naar negen staande stenen in Derbyshire) met het album “Traces”. Ik citeer twee frases uit de recensie van Maarten Goossensen: “Melodieuze progressieve rock met mooie tempowisselingen en een hoofdrol voor het gitaarspel van Adrian Jones. Zijn solo’s doen sterk aan die van Steven Wilson (Porcupine Tree) denken. Ik had een goede afloop beloofd. Deze is dat ik deze band groot zie worden als ze dit niveau weten vast te houden. Een band om in de gaten te houden”.

En wij hebben de groep niet uit het oog verloren, om maar een bruggetje te slaan naar het nieuwe album “One Eye On The Sunrise” dat op 6 november 2012 is verschenen. Opnieuw verrast Adrian Jones de liefhebber met een album waarin de groep blijk geeft niet alleen het niveau vast te houden, maar ook gegroeid te zijn, evenals de bezetting trouwens. Met basgitarist Peter Vink en Pieter van Hoorn op drums werden twee Nederlandse muzikanten aan de groep toegevoegd. Stuk voor stuk redenen om de sympathieke Adrian Jones een bezoek te brengen in zijn huis pal aan de Oude Rijn in hartje Leiden. Onder het genot van een aantal ferme koppen Engelse thee spraken we over Nine Stones Close.

Op 24 mei 2011 mocht je je ‘even voorstellen‘ aan de lezers van Progwereld. Vertel eens, wat is er daarna met Nine Stones Close gebeurd.
Oops! (Adrian slaakt een diepe zucht en lacht, HR). Tot december van dat jaar helemaal niets. Bijkomen en uitrusten van een drukke periode en wat eerste ideeën opschrijven voor een nieuw album. Vanaf december ben ik de eerste ideeën gaan uitwerken en dat resulteerde in drie nummers. Het duurt bij mij nogal lang, want ik ben niet alleen langzaam maar ook lui. Maar wanneer ik eenmaal bezig ben, gaat het vanzelf. Ik werk ook samen met Michel Simons, een geluidstechnicus die ik heb ontmoet op een forum van The Pineapple Thief. Hij was eigenlijk een fan vanaf het begin nadat hij “St Lo” en “Traces” had gekocht. Toen kwam ik erachter dat hij ook in Leiden woont en ben ik hem de cd persoonlijk gaan brengen. We hebben contact gehouden en hij helpt me nu met het produceren van mijn muziek. Hij nam mij daarmee ook werk uit handen, zodat ik me kon bezighouden met muziek.

Daarna, we leven dan in maart 2012, kwam ook Brendan Eyre met zijn ideeën en dan gebaseerd op toetsen. De manier waarop ik muziek schrijf varieert. Ik heb daar geen standaardmethode voor.

Vertel eens waar je geboren en opgegroeid bent?
Ik ben geboren in Engeland in de streek Derbyshire, op de grens met Yorkshire. Dat ligt in het noordwesten in de buurt van Sheffield. Zeven jaar geleden in 2005 zijn we met zijn allen naar Nederland (Leiden) verhuisd. Dat was nodig vanwege mijn werk.

Je bent niet fulltime beroepsmatig met muziek bezig. Waar verdien jij je brood mee? En kun je nog eens vertellen hoe en waarom je in het mooie centrum van Leiden bent terechtgekomen? Toevallig mijn geboortestad…
Ik werk in de IT-sector voor een bedrijf dat ook een vestiging in Leiderdorp heeft. Nee, het is geen bedrijf dat in progressieve rock doet, haha. Aanvankelijk woonden we in een ander deel van Leiden, maar een paar jaar geleden hebben we dit huis gekocht.

Hoe zou jij de muziek van Nine Stones Close willen omschrijven?
Ik zou zeggen bijna alles naar waar ik vroeger zelf naar luisterde. Ik heb een enorme muziekcollectie (de wand met vinyl in de woonkamer spreekt boekdelen, HR). Van jongs af aan ben ik al geïnteresseerd in heavy metal. Ik heb in metal- en grunchbands gespeeld. Ik houd van Soundgarden en Led Zeppelin. Daarnaast ben ik ook naar progrock gaan luisteren, King Crimson en Porcupine Tree in de jaren negentig. Alles waar ik naar luisterde is als het ware in de blender gegaan en wat er uit kwam is Nine Stones Close. Ik heb ook nooit aan een specifieke stijl gedacht. Je zou mij overigens ook een autodidact kunnen noemen.

Was een groep als Nine Stones Close altijd je ambitie?
Nee, dat is eigenlijk per toeval ontstaan. Ik heb jaren lang in allerlei groepen gespeeld. Na mijn auto-ongeluk ben ik weer opnieuw begonnen met opnemen van muziek. Via onder meer Marillion weekenden in Port Zelande probeerde ik mijn muziek onder de aandacht van muziekliefhebbers te brengen.

Persoonlijk staat Marc Atkinson op mijn lijstje van beste zangers, maar dat is een kwestie van smaak natuurlijk. Waar ken je hem van en hoe ben je met hem in contact gekomen.
Ik heb Marc nog nooit in levende lijve ontmoet… Ik kwam met hem in contact via Brendan Eyre. Brendan ontmoette ik tijdens het Marillionweekend in 2009 in Port Zelande. Ik gaf hem een exemplaar van “St Lo” en hij gaf me wat demo’s van Riversea. Later heb ik nog meegewerkt aan hun eerste album. Daar kwamen we over muziek te praten. Ik vertelde hem van mijn plannen en dat ik op zoek was naar een zanger. Op een gegeven moment ontving ik mijn muziek terug ingezongen door een voor mij onbekende zanger. Hij had toen, zonder dat ik dat wist, contact gelegd met Marc Atkinson die hij kende. Via internet kregen kwam ik in contact met Marc en daaruit is de samenwerking ontstaan.

Neil Quarrell heeft plaatsgemaakt voor Peter Vink en Pieter van Hoorn. Hoe ben je bij hun terecht gekomen?
Ik heb ze eigenlijk allebei via Frans Keylard (bekende progradiomaker met Nederlandse roots in de Verenigde Staten en bekend van The Dividing Line en Rogues Gallery) ontmoet. Ik was op zoek naar een drummer en een basgitarist en stuurde hem wat demo’s die via Arjen Lucassen bij Peter Vink terecht zijn gekomen. Daar heb ik toen mee afgesproken en die had interesse om mee te doen. Pieter van Hoorn reageerde ook en stond open voor deze visitatie.

Je bracht pas het album “One Eye On The Sunrise” uit. Is er net als “Traces” sprake van een thema of een rode draad?
Nee, het nieuwe album is geen conceptplaat. Er is wel een soort van rode draad. De diverse nummers gaan over de nacht en ook over dromen, slapen en angsten. Wat er zich tussen zonsondergang en zonsopgang in de nacht en je dromen afspeelt. Licht en donker spelen daarin een rol, zonder dat het een concept is.

De cd-hoes oogt naast kleurig ook vaag, donker en mystiek? Kan je uitleggen wat het voorstelt?
Je zegt het. Ik wil daar niet veel over kwijt. Ik laat de invulling graag over aan de interpretatie van jou en de andere luisteraars. Ik heb de songteksten aan Antonio Seijas gestuurd en op basis daarvan kwam hij met dit artwork. Het artwork van “Traces” is gedaan door Ed Unitsky. Ik heb hem gekozen omdat ik naar iets compleet anders zocht en ook van de stijl van Antonio Seijas hou.

Het album kent naast ingetogen muziek ook heftige momenten. Veel meer dan we op “Traces” konden horen. Laat je hiermee een andere kant van jezelf zien?
Dat is niet bewust gegaan. Ik schrijf niet met een speciale stijl in gedachten en denk daar ook niet over na. Wanneer ik het resultaat goed vind, ben ik tevreden. Het ontstond eigenlijk vanzelf. Er zijn inderdaad rustige stukken met akoestische gitaar. Maar ook heavy stukken. Het zal te maken hebben met mijn verleden waarin ik veel luisterde naar groepen als Soundgarden en Led Zeppelin.

Frozen Moment is voor mij het hoogtepunt van het album. De laatste vijf minuten (om precies te zijn vanaf 7:30) is een van de mooiste muzikale minuten die ik de laatste jaren heb gehoord. Waar gaat dit nummer over en met welke gedachte heb je in het bijzonder het laatste stuk gecomponeerd?
Dat vind ik fantastisch (Adrian lacht ontspannen, HR). Ook dit is eigenlijk vanzelf ontstaan, zomaar vanuit het niets in de studio. Eigenlijk hebben we het hele nummer in een dag in elkaar gezet. In het stuk waar jij op doelt speelt ook Matt Stevens mee op gitaar. Je kunt duidelijk het verschil in stijl tussen hem en mij horen. Het nummer gaat over de momenten die iedereen wel eens heeft. Wanneer je bijvoorbeeld aan het dagdromen bent en iets in je gedachte komt wat je bij blijft.

Een ander nummer wat ik bijzonder vind is Eos. Ik vroeg me af of dit nu met een basgitaar of gitaar gespeeld wordt.
Het nummer wordt volledig door mij op gitaar gespeeld.

Wat zijn eigenlijk je eigen favoriete nummers op het album?
Dat verandert bijna voortdurend. Ik hou op dit moment erg van Frozen Moment. Maar misschien moet ik wel een tijdje helemaal niet naar de cd luisteren.

Ik heb Pieter van Hoorn al laten weten dat hij op dit nummer het beste laat horen wat hij tot nu toe heeft gedaan. Wat is zijn aandeel en rol in de groep? En dat van Peter Vink?
Ja, dat heeft hij me al verteld. Pieter heeft wat betreft de drumgedeelten veel aandeel in dit album gehad. Hij heeft ook zoveel energie.
Peter is natuurlijk een zeer ervaren basgitarist. De partijen op basgitaar had ik al helemaal klaar. Hij heeft ze ‘gewoon’ ingespeeld. Maar bovendien is het een heel aardige kerel met enorm veel verhalen.

Wat zijn je plannen op korte termijn en de ambities van Nine Stones Close op lange termijn? De line-up van de groep staat nu immers. Gaan de fans jullie op het podium zien en horen?
We zijn bezig met plannen om in 2013 te gaan optreden. Niemand weet wat de toekomst brengt. Daarbij maken we gebruik van de contacten van Pieter. Naast Engeland heb ik nu ook veel contacten in Nederland. Toch is het best complex met bandleden en familie in Nederland en Engeland. Verder liggen er al wat ideeën voor nieuwe nummers. Overigens willen we nu wel als groep nummers gaan schrijven.

Waarom wordt “One Eye On The Sunrise” het album van het jaar 2012? Wat zijn zeg maar de unique selling points?
Eigenlijk moet jij dat vertellen, haha. Het album is anders, het is uniek. Het is een cd die gemaakt is met veel ambitie door mensen met grote vaardigheden. We hebben veel tijd en energie gestopt in de arrangementen en het geluid.