Jacco Stijkel over het iconische album van de Poolse band Albion.

Toen wij als recensenten werden aangemoedigd om een ode te schrijven aan platen die ons in de eerste twee decennia van deze eeuw zijn bijgebleven, ben ik gaan nadenken over welke cd’s ik ben blijven draaien en betekenis voor mij hebben.

Een van die platen is “Wabiąc Cienie” van Albion.
Eén van de meest belangrijke dingen die in mijn ogen goede muziek moet hebben is emotie. De muziek van Albion raakt mij en brengt me in vervoering. Ik vind alle platen van deze Poolse neoprog band goed, maar “Wabiąc Cienie” steekt er voor mij met kop en schouders bovenuit. Het is muziek zoals ik het graag hoor: sterke melodieën, een jankende gitaar over prachtige toetsenpartijen en gloedvolle zang. Het is neoprog zoals neoprog hoort te zijn. Ik weet niet precies wat het is, maar Poolse symfobands brengen een vleugje melancholie aan in hun muziek waar ik erg van houd. Vooral Albion is daar een meester in. Dat geldt ook voor hun landgenoten van Quidam.

Met het openingsnummer Motyl begint “Wabiąc Cienie” karakteristiek. Fijne gitaarklanken, een vleugje melancholie dat al snel uitmondt in een typische neoprog blend van toetsen en gitaar. Vervolgens is er een rustig pianostuk van Krzysztof Malec en doet zangeres Katarzyna Sobkowicz-Malec haar intrede. Zij heeft een krachtig en emotioneel stemgeluid. De muziek komt tot een eruptie in het refrein en een sterke solo van gitarist Jurek Antczak brengt het nummer tot nog grotere hoogte. Hier komt nog bij dat door de sterke opbouw Motyl interessant en spanningsvol blijft. Ik ben zelf niet heel erg van de louter instrumentale muziek maar voor het lange Bieg po tęczy maak ik graag een uitzondering. De haast hypnotiserende melodie van de finale van dit nummer is onweerstaanbaar. Voor Inny heb ik altijd een zwak gehad. Dit nummer ademt weer die melancholieke sfeer en heeft een erg sterk refrein dat maar niet uit je hoofd gaat.
Ciene, de afsluiter, is wat mij betreft het hoogtepunt van deze plaat. Al het goede van Albion komt in dit nummer naar voren. Een erg sterke opbouw en een hoofdrol voor de geweldige gitaarsolo van een kwaliteit die je zelden hoort.

Dit alles maakt dat “Wabiąc Cienie” voor mij een hoogtepunt in de neoprog is. Daar komt bij dat de hele cd in het Pools is gezongen. Voor mij is dat een meerwaarde. Daar zit een tegenstrijdigheid in want doorgaans vind ik teksten juist belangrijk. Maar het zingen in de moedertaal geeft de muziek iets extra’s. Ik heb van de tweede cd van Quidam zowel de Poolse als Engelstalige cd thuis, maar ik draai bijna altijd de Poolse versie, omdat er naar mijn idee meer gevoel in zit. Plus dat ik me, omdat ik geen bal versta van het Pools, mij volledig laat meevoeren door de muziek en de emotie. Ook daarom vind ik dat ‘Wabiąc Cienie’ een ode meer dan waard is.