Hoofdredacteur Maarten Goossensen had dit album van Clepsydra bijna drie keer gekocht.

Winter 2001. Ik sta vroeg in de morgen op de trein te wachten die mij naar mijn werk zal brengen. Mijn Nokia telefoon piept. Een sms van Markwin (Meeuws, oud Progwereld collega en man achter www.progstreaming.nl). Hij vraagt of ik de nieuwe Clepsydra al heb gehoord. Ik antwoord dat ik een paar stukjes heb gehoord, maar dat het me niet echt pakte. Hij belt me direct op. Er volgt een hartstochtelijk pleidooi voor dit album vol superlatieven. Vooruit. Ik haal mijn discman uit mijn tas (ja, het is 2001, hé) en mijn mapje met cd’s. De nieuwe Clepsydra gaat erin. Die rit naar mijn werk staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. Het album zoog me helemaal op, ik vergat alles om mee heen en werd tot in het diepste van mijn ziel geraakt.

“Alone” is een diepgravende tocht door het menselijke bewustzijn. De conclusie van de reis is dat eenzaamheid het meest aanwezige gevoel van de mens is. We zijn mens, niet volmaakt, sterfelijk en alleen. Het conceptalbum beslaat één nummer verdeeld in dertien stukken. De band had het briljante idee om het album met drie verschillende hoezen uit te brengen: met een octopus, een vis en een kip. Ik ken heel veel mensen die alle drie albums hebben aangeschaft.

 

 

Muzikaal gezien het een geniaal album. Het brijante zit hem in de magistrale opbouw en het vermogen om je 62 minuten lang te hypnotiseren. Alles sluit naadloos op elkaar aan en elk deel trekt je steeds iets meer de diepte in. Het is zanger Aluisio Maggini die steeds de juiste emotie in zijn stem weet te leggen. Gitarist Marco Cerulli weet perfect te doseren met zowel slepende gitaarsolo’s als pakkend akoestisch getokkel. Toetsenist Philip Hubert is hier een meester in het spelen van pakkende thema’s. En vergeet bassist Nicola De Vita niet, die zalig zijn loopjes door het geheel heen weet te vlechten.

De steeds terugkerende thema’s vormen het cement van deze plaat, die ik nog altijd beschouw als het schoolvoorbeeld van een perfect neo-progalbum. Ik onderga het album elk jaar wel twee a drie keer en word altijd weer diep geraakt.

Ik heb nog één wens. “Alone” op vinyl.