Voor recensent Wouter Bessels is Milliontown het onovertroffen debuut van Frost*.

Het is 2006. Halverwege een decennium waarin de progressieve (rock)muziek bij mij tot dan toe weinig potten breekt.Maar dan ploft eind mei ineens een promo van InsideOut op de deurmat.
Het debuutalbum van Frost*.

Bandproject onder aanvoering van Jem Godfrey. Een meneer die in de Engelse popmuziek zijn sporen ruimschoots heeft verdiend. Zo schreef Godfrey mee aan Whole Again voor Atomic Kitten, That’s My Goal van Shane Ward en deed hij wat schrijf- en productiewerk voor Ronan Keating, Jennifer Ellison en Holly Valance, om maar een paar namen te noemen. Het leverde hem een prestigieuze Ivor Novello Award op. En veel poen aan royalties.

Maar eigenlijk is Jem Godfrey een enorme fan van progressieve rock. Een liefde die hij al in de jaren negentig uit in de groep Freefall. Voor zijn eigen plezier richt hij in 2004 Frost* op. Met die band wil hij terruggrijpen naar zijn muzikale jeugdliefdes, zoals Yes, Genesis, Emerson Lake & Palmer en ook Marillion en IQ. Symfonische rock. Lange, epische stukken, vol met gitaar- en toetsenwerk. En met teksten die – als het goed is – ergens over gaan.

Dat Frost* een album gaat maken op basis van zijn opgespaarde ideeën van de afgelopen jaren, daar is Godfrey van overtuigd. Maar met wie? Hij heeft al wat schetsen gemaakt met John Boyes, waarmee hij al in Freefall werkte. Frost* moet een groep worden. Als Godfrey het album “Picture” van Kino hoort, weet hij dat hij gitarist/zanger John Mitchell moet inlijven. Via Mitchell komt hij bij bassist John Jowitt terecht. Die speelt o.a. in IQ en leidt Godfrey naar drummer Andy Edwards.

Gedurende 2005 wordt gewerkt aan “Milliontown”. Een album met zes tracks, variërend van 4 tot 26 minuten. Vanaf de instrumentale opener Hyperventilate (waarin Godfrey bijna alle mogelijke maatsoorten heeft verwerkt) is het duidelijk dat we met een plaat te maken hebben die sterk leunt op de progrock zoals die eind jaren tachtig klonk, maar overgoten met een typisch 2005-sausje.

“Milliontown” komt in juli 2006 uit. Ik heb de plaat dan al enige weken in huis om hem te recenseren voor Background Magazine. Vanaf de eerste luisterbeurt heb ik iets met het album. Heerlijk, dat avontuurlijke. En dat vleugje humor en ironie. Wat heb ik dat lang gemist in de progrock, die mate van vooruitstrevendheid. Frost* doet daar op alle punten recht aan. Een geluid met durf, maar ook een geluid dat herkenning niet bewust ontwijkt, boordevol speelplezier en raffinement.

Godfrey gebruikt 2007 om Frost* te restylen. Voor mij is de verrassing er vervolgens vanaf. Het debuut is en blijft onovertroffen.