Recensent Ruard Veltmaat over waarom hij “Night” van Gazpacho al zeker 432 keer luisterde.

Als recensent ben je altijd op je hoede en waakzaam binnen de muziekwereld. Een recensent in hart en nieren wordt geprikkeld te schrijven over ontdekkingen die nog niet of nauwelijks bekend zijn, of nog niet opgepakt zijn door de doelgroep. Daar doet een criticus het voor: de doorbraak van een band of artiest realiseren, mede door de woorden van zijn of haar motiverende recensie. In de periode dat “Night” van Gazpacho uitkwam had ik juist díe recensent willen zijn. Gazpacho was al redelijk bekend; de band had verschillende albums uitgebracht die redelijk bekend waren in de wereld van prog, maar echt bekend bij het grote progpubliek waren ze  nog niet.

De absolute doorbraak van Gazpacho vond plaats via het album “Night” wat in 2007 verscheen. Onze eigen Maarten Goossensen was destijds de recensent die schreef over dit fenomenale album. Tjonge, wat was ik graag hem geweest! Want hoewel “Night” tot in de diepste bloedvaten progressieve rock is, bracht het voor mij (en veel anderen) een ander spanningsveld op het gebied van conceptalbums. Binnen mum van tijd werd “Night” een “essential” binnen de wereld van progressieve rock en mogen we wel stellen dat het mede kwam door de lovende woorden op Progwereld.

Langzaam opbouwende magische elektriciteit, kruipende, hypnotiserende, krioelende, dromerige muzieklijnen, allemaal kenmerken om dit album te beoordelen. “Night” is het absolute begin van mijn adoratie voor Gazpacho. Wat dacht je van tranentrekkende vioolklanken van Mikael Krømer, de folkloristische dwarsfluit, de basklanken die een meer dan belangrijk onderdeel vormen van de composities, de opbouw naar een climax in Chequered Light Buildings en Upside Down en dan die heerlijke neerkomende snaredrums die zorgen voor de extra dimensie. Al luisterend en schrijvend verdwijn ik nu na pakweg luisterbeurt 432 nog steeds in een hallucinerende trip waar geen enkele synthetische drug voor kan zorgen.

De zang van Jan-Henrik Ohme is voor vele progfans een struikelblok dit album volledig te omarmen. Niet voor mij. Ohme maakt dit album een ultiem meesterwerk met zijn bezwerende en zeurderige zang. Dat zeikerige geluid waar je in het dagelijkse leven van zou zeggen; man jank niet zo! Moet je weer je zin hebben? Ohme klinkt soms als een kleine jongen die zit te jengelen bij zijn ouders om zijn zin te krijgen. Maar hier op “Night” ontwikkelt zijn stem in magie, het gaat in elk bloedvat zitten.

“Night” boeit bij elke draaibeurt nog steeds. Het blijft een unicum voor mij, maar voor ook vele anderen. Night is een topplaat van jewelste! Oh, en nog een goede raad, mocht je het album nog niet hebben: koop het origineel uit 2007 en niet de remaster uit 2012.