Recensent John van Leijen vind het laatste studioalbum van King Crimson een ode waard.

King Crimson. Of het nu gaat om de oerprog van de eerste jaren, de avant garde van de periode daarna met Bruford, Cross, Fripp en Wetton, de door new wave beinvloede stijl van de jaren tachtig of om de latere jaren waarin men al de eerder gespeelde stijlen met elkaar probeerde te verenigen, ik vind het allemaal prachtig. In het jaar 2003 kwam het dertiende, en tot het moment van schrijven van deze column, laatste studioalbum van de ‘scharlaken koning’ uit. “The Power To Believe,” maakte destijds op mij een grote indruk…

Na een periode van zelfonderzoek in verschillende configuraties of ‘Projekcts,’ kwam begin deze eeuw het eerste studioalbum uit van een ‘nieuwe’ incarnatie van King Crimson. Deze formatie bestond uit Adrian Belew, Robert Fripp, Trey Gunn en Pat Mastelotto. De plaat, genaamd “The Construkction Of Light,” bevat “Discipline”- achtige gitaarvlechtwerkjes , melodieuze gitaarsolo’s afgewisseld met loodzware gitaarriffs, vloeiend basspel, en slagwerk varierend van trage knalharde mokerslagen tot speelse springerigheid. Een lekkere schijf.

Maar vanaf de eerste luisterbeurt van opvolger “The Power To Believe” werd ik door dit kwartet pas echt ‘van mijn sokken geblazen.’ De heftigheid van Level 5 en Elektrik, de sfeer en opbouw van The Power To Believe I tot en met IV , het direkte van Happy With What You Have To Be Happy With en Fact Of Live en de melancholiek van Eyes Wide Open: wat een prachtig en vooral compleet album! Complexiteit en simpelheid, heavy muziek en sfeerklanken, uitgelatenheid en melancholie, alle ingredienten zijn aanwezig.
Na dit album hield deze incarnatie van King Crimson op te bestaan. Belew en Gunn gingen ieder hun eigen weg en na jaren van inactiviteit kwamen Fripp en Mastelotto terug met een achtkoppig ‘rock-orkest’ om meerdere malen de wereld rond te gaan en het complete oeuvre van de band te spelen. Maar ondanks de hoge kwaliteit hebben zij de intensiteit en creativiteit van “The Power To Believe” niet geevenaard.

Want luister nog maar eens naar de heftigheid waarmee Level 5 uit je luidsprekers knalt na het gevoelig gezongen intro; en de gitaarsolo van Belew die net niet (of net wel) ontspoort en begint alsof een boze wilde kat met zijn scherpe klauw naar je uithaalt, ‘wharaauw!!!;’  en naar Fact Of Live met zijn complexe overgangen en de Sailors Tale (“Islands” 1971) -achtige, superheftige, gitaarsolo van Fripp; de humor van Happy With … en de sfeervolle avontuurlijke solo’s van Fripp en Gunn van The Power To Believe II, III en IV. En daarnaast valt er nog zoveel meer te ontdekken! Enjoy!