Recensent Fred Nieuwesteeg vergelijkt LCdZ met een kopje (perfecte) espresso.

We zijn de Gotthardtunnel net door, de auto staat nog niet stil op de parkeerplaats of ik spring eruit om het  wegrestaurant binnen de sprinten en amechtig aan de bar ‘un caffè per favore!’  te roepen. ‘Bedoelt u een espresso?‘  ‘Ja, een espresso!’  In een dikwandig voorverwarmd porseleinen kopje stroomt gestaag een laagje zeer sterke koffie waarop zich een gouden schuimlaagje vormt. Perfect van smaak en temperatuur geniet ik ten volle van mijn eerste Italië-moment. De wereld om mij heen bestaat even niet meer. Zo simpel en meteen ook zo complex en zo mooi, dat is espresso. En dat is Italië. Mijn vakantie is na deze korte genotsbeleving al geslaagd. En we zitten nog in Zwitserland…

We zijn op weg naar een dorpje in de buurt van Genua. En in die grote havenstad is de band La Coscienza di Zeno gevestigd. Zij maken Rock Progressivo Italiano. Ik ben in de ban geraakt van Italiaanse prog. Het raakt mij gewoon, de taal, de emotie, het melodieuze. En LCdZ is hier een schoolvoorbeeld van. Het gelijknamige debuut uit 2011 doet mij nog elke keer buiten mijn oevers treden. Wat een symfonische weelde strooit dit gezelschap over de luisteraar uit! Alle klassieke elementen zijn aanwezig:  twee geweldige toetsenisten die mini-Moog, Mellotron, orgel en piano doorlopend om voorrang laten strijden, een prima zanger die zijn emoties de vrije loop laat en een gitarist die hier zeker niet voor onderdoet. De composities zijn vol van melodie, afwisseling en staan  bol van momenten die je doen duizelen.

Zonder de andere nummers tekort te willen doen stip ik alleen het epische Nei Cerchi Del Legno  aan.  De laatste zeven minuten behoren tot het mooiste wat  ik ooit gehoord heb. Na een opwindende start, de band schuwt ook tegendraadse ritmes niet, horen we een ogenschijnlijk eenvoudig, maar zo ontstellend mooi pianoloopje, dat later bijval krijgt van andere toetsen en hoe kan het anders, de solerende gitaar. Je kunt me dan al bij elkaar vegen en als het nummer afgelopen schijnt, volgt nog een tranentrekkend tingeltangelstukje. Dan pas krijgen we de emotionele zang erbij. Violen geleiden dit meesterwerkje naar een meer dan passend einde. Zo eenvoudig, zo fraai, zo mooi gemaakt, letterlijk alles klopt. Italianen maken prachtige dingen, om ultiem van te genieten, zoals een perfecte espresso en hemelse muziek,  waar je simpelweg niet genoeg van kunt krijgen. ‘Un altro per favore!’