Recensent Dick van der Heijde over het nogal productieve Millennium.


Ooit ontdekte ik via Progwereld de Poolse neo-progband Millenium en hun muziek. Dat was in 2005 toen hun vijfde album, “ Interdead”, net verschenen was. Een inhaalslag volgde waarbij ik m’n oog constant op de horizon gericht hield. Mijn hemel, dat heb ik geweten. Millenium is mega-, mega-productief. Naast de vele reguliere albums bestaat hun output onder andere uit heruitgaven, rariteitenalbums, ep’s, verzamelaars en uiteraard verschillende live cd’s. Niet zo vreemd aangezien toetsenist Ryszard Kramarski de grote baas is van het daadkrachtige Lynx-label. M’n plankje buigt dan ook behoorlijk door. Het album dat ik het vaakst uit de kast haal voor een draaibeurt is onbetwist “Ego” uit 2013.

Het lijkt wel of mijn smaakcentrum gekloond is om tijdens het creatieproces van “Ego” gebruikt te worden als leidraad. Alles, maar dan ook werkelijk alles, appelleert aan wat ik leuk vind aan muziek. “Ego” laat zes goed gevarieerde nummers horen, tracks die alle gebaseerd zijn op toegankelijke neo-prog met pakkende thema’s en heel veel melodie. Het gaat van Pendragon naar het vroegere Marillion en via Sting ergens terug naar Genesis. Virtuositeit is bij Millenium nooit een doel op zich. Alles draait om het liedje zelf en dan is het wel zo fijn dat je je oor te luisteren kan leggen bij bekwame muzikanten. Je hoort ook constant dat er tonaal goede keuzes worden gemaakt en dat niet elk gaatje wordt opgevuld met een riedeltje. Expressieve zang kan een meerwaarde betekenen voor een band en zo is daar Lucasz Gall. Hij staat altijd garant voor een prettig potje hartstocht. Regelmatig krijgt hij ondersteuning van achtergrondzangeres Karolina Leszko en deze combinatie werkt. Het levert een bijdrage op aan het bandgeluid die zowel Pink Floyd-achtig als uniek is. “Ego” is een mooie aaneenschakeling van uitstekende momenten waarbij de heerlijke gitaarsolo’s van Piotr Plonka en de saxpartijen van de toen nog als gastspeler opererende Dariusz Rybka het meest opvallen en natuurlijk de toetsencapriolen van bandleider en componist Kramarski.

Millenium is altijd al een band geweest die het niet zoekt in flitsende complexiteit à la IQ, wat niet wil zeggen dat de epische songstructuur niet in hun woordenboek voorkomt. Ook zoekt de band hun heil absoluut niet in diepe gelaagdheid. Nee, deze band staat voor sprankelende, integere muziek en dat komt op “Ego” naar mijn idee het beste naar voren.