Recensent John van Leijen vindt ook dit album een van de betere in zijn platenkast.


Soms voel ik mij als een muziekliefhebber met twee harten: een prog-hart en een jazz-hart. Ik kan namelijk intens genieten van zowel “Kind Of Blue” als van “Selling England By The Pound.” Vaak is het onderscheid tussen beide genres onmiskenbaar: het ‘wat is wat?’ is in het geval van bijvoorbeeld Coltrane of Yes eenvoudig te duiden. Maar er zijn ook bands en muzikanten die het mij lastiger maken: denk aan Bruford, Zappa, Snarky Puppy en Pat Metheny Group.

In 2005 kwam ‘The Way Up” van Pat Metheny Group uit. Eén enkel stuk symfonische jazz fusion van iets meer dan 68 minuten. Een lekker lang stuk muziek dus, met op verschillende manieren terugkerende thema’s en elementen van jazz, rock en klassiek. Dat het is opgedeeld in vier delen is volgens Metheny alleen gedaan om te kunnen navigeren op je muziekspeler.

Bij het verschijnen van het album was ik erg onder de indruk van dit ambitieuze werk. Ik kocht het album, bezocht het concert in Tivolivredenburg dat in het teken stond van dit album en kocht de live-DVD. Het is muziek gebleken die ik met grote regelmaat, telkens weer beluister. En het is ook muziek die blijft hangen. Soms zit “The Way Up” dagen in mijn hoofd. Geen straf uiteraard!

Op “The Way Up” neemt Pat Metheny Group je mee door verschillende sferen en emoties. Lang uitgesponnen, knap en soms razend snel gespeelde gitaarsolo’s van Pat Metheny, maar ook ingetogen akoestisch gitaarwerk; gevarieerd en virtuoos toetsenwerk van Lyle Mays; Cuong Vu die een breed scala aan geluiden uit zijn trompet weet te toveren; melancholisch mondharmonicaspel van nieuweling Grégoire Manet, en een ritmesectie (Steve Rodby op bas en Antonio Sanchez op drums) die soms slechts een basis legt maar op andere momenten ook op fenomenale wijze de voorgrond kiest.

Helaas kwam niet lang na de tour die in het teken stond van dit album een einde aan het legendarische, ongeveer dertig jaar lange, samenwerkingsverband van Rodby, Metheny en Mays. Of “The Way Up” uiteindelijk het echte hoogtepunt was van deze band weet ik niet zeker. Ten eerste is dat natuurlijk persoonlijk, en ten tweede is de kwaliteit van hun eerdere muziek ook bijzonder hoog.  Albums als bijvoorbeeld “Offramp” (1982) en “Imaginary Day” (1997) zijn namelijk ook mijlpalen binnen het oeuvre. Maar “The way Up” is met zijn ambitieuze concept, de boeiende proggy, jazzy compositie en het virtuoze spel zeker een plaat van zelden bereikte klasse.