Recensent Jacco Stijkel over een van zijn favoriete albums van de eerste twee decennia van deze eeuw.

Het moet rond de eeuwwisseling zijn geweest dat ik de prog vaarwel zei. Ik had genoeg van al dat pathetische gedoe en de herhaling van zetten. In die tijd zagen we elkaar als vriendengroep al minder, omdat twee (waaronder ik) al niet meer in Drenthe woonden.

Maar als we bij elkaar kwamen luisterden we naar muziek en een vriend met de snelste internetverbinding vond het leuk om muziek te downloaden en vervolgens te branden. Van cd’s als “The Visitor” van Arena en “Not Of this World” van Pendragon kreeg ik wel een exemplaar mee, maar weer thuis luisterde ik er eigenlijk nooit naar. Wel veel singer-songwriter-achtig spul en ook het wat hardere werk, maar de symfo was een gepasseerd station. Heel af en toe pakte ik nog wel eens het oude Genesis of “The window Of life” van Pendragon uit de kast.

Op een gegeven moment had de plaatselijke bibliotheek een cd-markt en zocht ik tussen de afgeschreven cd’s. Ik stopte bij “Pure” van Pendragon. ‘Ik neem ‘em mee en probeer het nog één keer’, dacht ik bij mijzelf. De krachtige en moderne prog van “Pure” raakte me. Via Marktplaats kocht ik in één koop “Not Of this World” en “Mad As A Hatter” van Shadowland. Ik weet het nog goed: ik ging er goed voor zitten, schonk een tripel in en plaatste “Not Of this World” in mijn cd-speler. Al vanaf de eerste klanken trof de muziek mij diep in mijn hart. De intro van openingstrack If I Were The Wind (And You We’re The Rain) betoverde mij en liet mij pas weer los toen de laatste noten van World’s End uitstierven. Nog steeds vind ik de openingstrack één van de mooiste songs ooit gemaakt. Het is zwaar symfonisch, afwisselend, mooie balans tussen gitaar en toetsen en emotioneel.

Maar de hele cd is erg goed. De stapeling van melodieën zoals in het instrumentale stuk van A Man Of Nomadic Traits hoor je zo goed eigenlijk alleen bij Pendragon. Met “Not Of This World” sluit Pendragon een vierluik dat met “The World” begon. Vier sterke platen bomvol met heerlijke neoprog. Maar “Not Of This World” heeft net dat beetje extra. In mijn ogen omdat de band onder leiding van frontman Nick Barrett het geheel zeer overtuigend en met urgentie brengt. Barrett verwerkt op “Not Of This World” zijn scheiding en, zoals wel vaker bij muzikanten, brengt persoonlijk leed het beste in hem naar boven. Het is een plaat die over zijn zoektocht gaat: ‘looking for God, looking for life, looking for all the right words and answers, looking for something not of this world.’

Zijn zoektocht in woord en melodie raakte mij. Het voert te ver om dieper in te gaan op de symboliek van de plaat, maar “Not Of This World” bracht mij terug naar een wereld die ik had gemist, gaf de diepgang in de muziek terug die ik lang niet had gehoord. En zo begon mijn reis in de prog opnieuw.