Recensent Erik Groeneweg breekt een lans voor “River To The Sea” van Simon Apple als een van de beste albums van 2000-2019.

Ik heb een enorme hekel aan lijstjes, maar bij de top 10 van de afgelopen 20 jaar rook ik een kans om “River To The Sea” weer eens onder de aandacht te brengen. Want dat is toch echt wel een bijzondere plaat, met een bijzonder verhaal.

Simon Apple begon als een coverband in 1987, de harde kern bestond uit toetsenist Jeff Miller en drummer Buzz Saylor. Na de debuutplaat “From The Toybox” kwam singer-songwriter Dan Merrill bij de band en samen begonnen de mannen aan “River To The Sea”. Het duurde twee jaar om de plaat te maken, en wat ik echt onvoorstelbaar vind, is de enorme lijst Grote Namen die de band voor het album wist te strikken: Tony Levin, Buck Dharma (Blue Oyster Cult), John Helliwell (Supertramp), Hugh McDowell (ELO), Steve Rodby (Pat Metheny Group) en mixer David Leonard (Rush, Toto).

De band bracht de plaat in eigen beheer uit in 2004 en er gebeurde… bijna niets. Nou ja, Hold Me (Like A Lover), de eerste single, kwam in de Top 10, het regende lovende recensies, waaronder een jubelverhaal uit Nederland, en de band won een paar awards, maar verder? Geen enkele platenmaatschappij toonde interesse, er kwam geen grote tournee, de bandleden verdienden hun investering niet terug. En toen werd drummer Saylor ook nog ziek. Dat was de druppel, de bandleden gooiden de handdoek in de ring. Simon Apple is formeel niet uit elkaar, maar de kans dat de band ooit nog een nieuwe plaat uitbrengt, is heel klein. Eigenlijk best een bekend verhaal.

Maar we hebben “River To The  Sea” en dat is niet niks. Liefhebbers van Toto, Spock’s Beard,  Bruce Hornsby, eigenlijk iedereen met een hart voor goede ambachtelijke rock, vindt wel een aanknopingspunt met deze muziek. Simon Apple heeft een christelijke achtergrond, maar is niet opdringerig, als je begrijpt wat ik bedoel. De mannen hebben humor, kunnen ontroeren en zijn onwaarschijnlijk virtuoos. Toen ik “River To The Sea” voor het eerst draaide, viel mijn bek steeds open bij deze inventieve, creatieve, spannende en toegankelijke muziek. Ik draai de plaat dan ook nog steeds, en ondanks alle meesterwerken van alle prog-giganten van de afgelopen 20 jaren, is dit nog steeds mijn favoriete album. Groots, ambitieus, jazzy, progressief en machtig mooi. Voorbeeld?