Redacteur Ralph Uffing vraagt zich nog steeds af waarvoor de ‘e’ in “SMPTe” dient.

Toen ik in 1986 voor het eerst een radiocassetterecorder kreeg van mijn ouders, had ik nooit kunnen vermoeden dat mijn liefde voor muziek zó groot zou worden. Vanaf het begin was het duidelijk dat ik een voorliefde had voor hardere muziek en ik groeide al snel uit tot een echte metalhead. Zo’n kwart eeuw geleden kwam Rush in mijn leven en toen is mijn liefde voor progressieve bands begonnen.

Aan het begin van dit millennium stuitte ik in een plantenzaak op “V” van Spock’s Beard. De lengte van de nummers intrigeerde me en de cd ging zonder hem eerst te beluisteren mee naar huis. Het bleek een geweldige aankoop en direct was me duidelijk dat deze Neal Morse iemand was om in de gaten te houden.

Enige jaren later – ik was inmiddels al aardig ingevoerd in de prog – kwam het album “SMPTe” van Transatlantic – mede door de Neal Morse-connectie onder mijn aandacht. Een heuse supergroep met vier giganten uit het wereldje. Na de eerste beluistering was ik helemaal bezweet en voelde ik me alsof ik intensief had gesport. Wat een verwennerij! Natuurlijk had ik al snel door dat alles op dit album door anderen al eerder was gedaan, maar wat dondert het als het zo ongelooflijk goed is uitgevoerd als op deze plaat.

Het begint al met de fantastische opener die meteen al meer dan een half uur duurt. All Of The Above bevat alle prog-clichés die je maar kunt bedenken, maar wie niet wild gaat op het stukje vanaf Undying Love tot aan het slot, snapt er niets van. Mede door die geweldige gitaarsolo van Roine Stolt.

We All Need Some Light komt zonder twijfel op de playlist van mijn uitvaart. Dit juweel van een nummer is hét schoolvoorbeeld van de welhaast perfecte akoestische ballade. Het hierop volgende Mystery Train is het minste nummer van het album, maar gelukkig moet het beste dan nog komen.

Het is overduidelijk dat Neal Morse op SMPTe op compositorisch vlak de grootste vinger in de pap heeft gehad. Maar gelukkig had Roine Stolt ook voldoende inspiratie om een epic aan te dragen. De zestien minuten van My New World vliegen voorbij dankzij de veelheid aan stijlen die het nummer kent.

Hoewel ik niet zo’n grote fan van covers ben, maak ik voor het slotnummer In Held (Twas) In I met liefde een uitzondering. Het is één van de beste odes ooit gemaakt. Waarschijnlijk met dank aan de vader van Mike Portnoy die een groot Procol Harum-fan was. De ‘Twas’ staat bewust tussen haakjes, omdat dit het deel uit het origineel is dat in de cover ontbreekt. De gitaar improvisatie van Stolt die het originele slot (door een koor) vervangt kan mij tot tranen toe bewegen.

De heren Stolt, Morse, Portnoy en Trewavas hebben wat mij betreft met dit album een meesterwerk gemaakt. Ook het spelplezier spat er van af. Eén ding heeft mij echter altijd dwarsgezeten: kan iemand mij nou eens duidelijk maken waar die ‘e’ in “SMPTe” voor dient?