Nieuwsredacteur Marcel Debets is lyrisch over Hand. Cannot. Erase. van Steven Wilson.

Op 25 januari 2006 werden in haar kamer in Noord-Londen de overblijfselen ontdekt van Joyce Carol Vincent, een relatief jonge vrouw van achterin de 30. Wat zo merkwaardig was, is dat Vincent al ruim twee jaar eerder overleden was, ergens in december 2003, en dat niemand haar had gemist. Het verhaal rond deze vrouw inspireerde Steven Wilson tot het concept van het album “Hand. Cannot. Erase.”

Het album is geschreven vanuit het perspectief van een jonge kunstenares die naar de stad trekt, geïsoleerd raakt en op een dag gewoon verdwijnt. We krijgen haar verhaal in stukjes en beetjes te horen via de teksten, vooral op 3 Years Older, Perfect Life, Ancestral en Happy Returns.

Na “The Raven Who Refused To Sing” trommelde Wilson voor het nieuwe album dezelfde muzikanten bij elkaar – ‘never change a winning team’ en zo. En dat pakt misschien nog wel beter uit dan op de voorganger. De nummers zijn toegankelijker en klinken minder duister, ook al is het onderwerp zeker niet vrolijker dan de horrorverhalen op “The Raven”. Wat dat betreft is het de logische schakel tussen “The Raven” en  “To The Bone”.

HCE pakt je vanaf het allereerste moment: de geluiden van spelende kinderen op het schoolplein, het opzwellende Hammondorgel en het piano-intro met daarbij het pulserende geluid dat ‘de rode draad’ van HCE vormt. Het komt in meerdere nummers terug, luister maar eens goed. En dan komt de mellotron erin en barst First Regret echt los met de akoestische gitaar in een 7/8 – 9/8 riff. Het openingsnummer is niet het enige met een lastige maatsoort. Het titelnummer is 9/4 terwijl Marco Minnemann er gewoon een vierkwart overheen tikt. En in Ancestral vinden we een 7/8 terug maar ook een keiharde 2/4!

Maar gelukkig is het album meer dan alleen maar spierballen rollen met ingewikkelde maatsoorten. Op HCE vinden we werkelijk alles terug wat Steven Wilson in zijn carrière aan ervaring heeft opgedaan. Het absolute hoogtepunt van het album is de Moog-solo van Adam Holzmann in Regret #9, gevolgd door een al even geniale gitaarsolo van Guthrie Govan. Over lyrische muziek gesproken! Deze vijf minuten kunnen mij tot tranen roeren.

En dan het nummer Routine. Qua tekst met afstand het meest deprimerende nummer dat Wilson ooit schreef. Maar ook een van de mooiste die hij ooit op de plaat zette. Eigenlijk staat er geen zwak nummer op HCE. Zelfs het vanwege de elektronische drums en de voice-over vaak verguisde Perfect Life zit geweldig knap in elkaar en is perfect geproduceerd.

De lancering van het album werd voorafgegaan door een geheimzinnig blog onder dezelfde naam. Deze is inmiddels offline, maar gelukkig kunnen we die nog bekijken via het Internet Archive. Onderaan beginnen met lezen!