Recensent Jos Driessen in gek op de vele stijlen van Paradox Hotel

Mijn voorkeur voor Progrock houdt niet op bij symfonische rock maar gaat verder naar allerlei stromingen zoals ambient, art,  post, kraut, jazzrock, psychedelica en metal. Niet noodzakelijkerwijs duurt een muzieknummer juist geen standaard drie minuten met vaste coupletten en refrein, maar maar varieert het in allerlei stijlvormen en tempowisselingen. En alles waar op geblazen, geslagen, getikt en luidkeels gezongen kan worden vind ik prachtig. En wat is het fantastisch om met trillende handen het inspirerende artwork te bewonderen.

Deze eeuw kregen de The Flower Kings het weer voor elkaar om al deze stijlen te bundelen en er hun zoveelste dubbelalbum vol mee te pompen. “Paradox Hotel”, want daar hebben we het over, kent 136 minuten naast kwantiteit ook kwalitatieve muziek van een ongekend hoog niveau waar ik voor zou kiezen als ik slechts 1 cd uit de 21e  eeuw naar een onbewoond eiland mag meenemen. Dit album is namelijk 1 grote progorgie met een dwarsdoorsnede van alles wat Yes, Pink Floyd, King Crimson, Camel, Gentle Giant, Genesis en Frank Zappa aan vooruitstrevende muziek ons progleven mee verrijkten. Toch blijft het een herkenbaar en samenhangend geheel waarmee The Flower Kings definitief hun eigen genre gecreëerd hebben. Zonder na te apen, vermeden zij platgetreden bloemenpaden en werd dit album een verfrissend en hoe verrassend toch ook nog een zeer toegankelijk album. De kracht zit hem in de combinatie van verschillende componisten en het feit dat ze als groep in zeven dagen de basis songs hebben opgenomen om in alle rust twee maanden aan deze ruwe diamant te polijsten.

“Paradox Hotel” is een metafoor voor het onbestemde leven op moeder aarde waar je bij je geboorte mag inchecken en na het uitblazen van je laatste adem onze planeet, de blauwe stip als eiland in het oneindige universum, moet verlaten. Waar ik persoonlijk trots op ben is de live tour die erop volgde en de opname in 013 waar ik een paar seconden op de dvd “Instant Delivery” juichend in beeld sta als passant en tijdelijke bezoeker van het Paradox Hotel na de zoveelste hemelse wereldsolo van Roine Stolt. De cd kan ik niet meenemen en ik mag alleen hopen dat in het hiernamaals of wat ons dan nog rest dit hotel ook bestaat.