Recensent Dick van der Heijde beschrijft zijn kennismaking met de muziek van MMEB.

Meedoen met een beperking: daar kwam ik op uit toen ik MMEB opzocht in Google. Nu weet de gemiddelde lezer van onze Progsite wel dat MMEB staat voor Manfred Mann’s Earth Band maar vooruit, laat ik eens meedoen met m’n beperking. Hier is een ode aan “The Roaring Silence”, het zevende album van de van origine Zuid Afrikaanse toetsenriedelaar Manfred Mann en z’n band.

Als puber was m’n eerste kennismaking met de muziek van MMEB toen een vriendje mij de lp in kwestie liet horen en direct was ik overtuigd. Diezelfde dag nog kocht ik de plaat en menig uurtje  speelde ik luchtsyntesizer of luchtgitaar mee. Jemig wat een smakelijkheden had de muziek te bieden. Daar stond ik dan te midden van hun toegankelijke, sfeervol rockende combinatie van prog en classic rock.

Schaamteloos zong ik met Chris Thompson mee. Hij had, in tegenstelling tot mij,  een warme, overheerlijke stem van het bronzen soort. Hij was nieuw bij de band vernam ik later. Wat werd ik fan voor het leven. Echter, het hoogtepunt van de plaat lag wat mij betreft in de saxsolo van Singing The Dolphin Through. Daar speelde ik geen luchtsaxofoontje maar plaatste een echte aan mijn mond. Mevrouw Barbara Thompson, wat komt u er fantastisch in, wat zijn uw toonafstanden gaaf en wat zijn die loopjes voorzien van de juiste versnellingen en vertragingen. U begint heel melodieus en gaat op den duur freaken, waar kan ik zoveel smaak verkrijgen?

“The Roaring Silence” is een tijdloos album in die zin dat het meer dan veertig jaar later nog steeds very oké  is. Zonder enige strubbeling komen de nummers voorbij, beginnend met het pakkende, door Bruce Springsteen geschreven Blinded By The Light  waar het afwisseling troef is en eindigend met het instrumentale live nummer Waiter, There’s A Yawn In My Ear. Questions is een gevoelig nummer dat gebaseerd is op een pianostuk van Schubert en This Side Of Paradise is wat men nu neoprog  zou noemen, terwijl bijvoorbeeld Starbird de psychedelische kant van de band laat horen.

De zeven nummers van de plaat hebben het allemaal in zich om je uit je dak te laten gaan. Of je nu op de bank zit te luisteren of luchtsynthesizer staat te spelen. Ik ben er trouwens van overtuigd dat de invloed van het album niet aan Yogi Lang (RPWL) voorbij is gegaan. En de Moog: hij kwetterde nog lang en gelukkig.