In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

Het is spijtig te moeten constateren dat bij symfo- en progconcerten het zaalgeluid nogal eens door de man achter de knoppen naar de knoppen wordt geholpen. Dat was al zo toen ik zelf nog concerten bezocht en ik lees het nog steeds. De redenen daartoe zijn eigenlijk heel logisch: De geluidsman van het P.A.-bedrijf mag dan wel veel ervaring hebben met zijn apparatuur, de muziek die hij voor z’n kiezen gaat krijgen hoort hij dan waarschijnlijk voor het eerst en de kans bestaat dat de beste man van muziek houdt waarbij de schuiven altijd flink open staan zoals hardcore, punk of trashmetal. Bands in ons genre zijn gebaat bij iemand die hun muziek van A tot Z kent, iemand die weet waar de sferen wisselen, wanneer de dynamiek omslaat van bombastisch naar iel.

Toch kan ik me voorstellen dat de man van het P.A. niet staat te trappelen als ‘de vaste geluidsman van de band’ zijn territorium binnendringt, vooral bij amateur-bands. Die hebben allemaal hun handige Harrie. Wij met onze band Edge hadden er ook één, Bart, ons onmisbare manusje van alles. Bart was chauffeur, fotograaf, sjouwer en tijdens repetities zat hij altijd achter het 4-kanaals mengpaneeltje. We hadden net een single gemaakt en moesten op een prestigieus festival spelen. Om goed voor de dag te komen had ik een super-de-luxe synthesizer gehuurd. Op de avond voorafgaand aan het optreden programmeerde ik de synthesizer. Wat weet ik het nog goed. Op nummer 15 had ik een onweersbui gezet waar ik het concert mee zou openen. Wat klonk het echt!

Bart had geopperd dat hij het zaalgeluid graag wilde regelen en daar was ik het nu niet bepaald mee eens. Het geschiedde uiteindelijk toch. Ik hield m’n hart vast en toen ik na afloop van het concert aan hem vroeg hoe het was gegaan zei hij doodleuk: “het ging wel goed maar wat had je een rare storing. Ik hoorde allemaal ruis en ik heb het kanaal maar dichtgedaan. Sindsdien heeft Bart ons geluid nooit meer geregeld. Wat was ik kwaad! Het is te hopen dat de geluidsman vandaag de dag er meer van bakt dan onze handige Harrie destijds maar dat kan haast niet anders.

Dick
dickmail@zeelandnet.nl