Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Zo’n dag die je kunt bestempelen als een fuck-dag. Je merkt het al zowat als je ’s morgens uit je bed rolt, en bent blij als je er weer inrolt. En dan zeggen ze wel eens dat je iedere dag moet leven alsof het je laatste is. De groeten. Er zijn van die dagen waarvan ik blij ben dat ik het de volgende dag beter kan doen. Of anders. Waarvan ik in ieder geval hoop dat het niet mijn laatste is geweest, want ik zou jankend naar boven gaan. Eigenlijk zou je op je laatste dag hier zelf moeten kunnen kiezen hoe of die eruit moet zien. Maar goed. Wat zeur ik.

Zo had ik laatst dus een klotedag. Echt, zo een waarvan de melk ’s morgens op was, de kinderen liepen te zeuren omdat ik de verkeerde kleren had klaargelegd, ze mogen gotsiela blij zijn dat ze niet zelf in hun kast hoeven struinen, en hoe haalde ik het in mijn hoofd om de verkeerde worst te halen. Ik moest toch weten dat ze dat niet lekker vinden. Mijn fles parfum viel kapot in de badkamer dus iedereen trok zijn neus op toen ik later in de supermarkt was en ze mijn favoriete olijven uit het assortiment hadden gehaald. Daarbij kwam nog een zootje waardeloze post met de mededeling dat ik veel te veel gebeld had terwijl ik nooit wat te vertellen heb, mijn kies brak af en wilt u nog wat anders? Geef mijn portie maar aan Fikkie.

Toen ik mezelf aan het eind van de middag op de bank hees met een brullend kind, koppijn had en me had voorgenomen om vooral niks meer te doen, hoorde ik gitaarspel. Nee, ik had geen puf gehad om een cd op te zetten en de radio had ik allang zijn strot omgedraaid. Mijn achterdeur stond open en ik hoorde de klanken van Let It Be van The Beatles. Met mijn ogen dicht liet ik de tonen en de tekst tot me doordringen en ergens midden in dat liedje vond ik mijn humeur weer terug. Onvoorstelbaar hoeveel energie en gevoel je in je mik geduwd kan krijgen door een doodsimpel liedje, dat je je van top tot teen gewoon op voelt knappen. Iemand had, zonder het te weten, mijn hele dag goed gemaakt. Ik ben naar buiten gelopen, en heb geapplaudisseerd. Ergens over een van de schuttingen kwam een hoofd tevoorschijn, een verbaasde gitaarspeler die nietsvermoedend in zijn tuintje in de zon een deuntje zat te pingelen. Wist ik veel dat ik zo’n leuke buurman had!

Nou ben ik niet op mijn mondje gevallen dus ik vroeg gelijk of hij nog meer kon spelen en dat ik wel tijd had voor een bakkie leut. Vijf minuten later zat ik aan de koffie tussen zijn muziekbladen te snuffelen. En je wilt het niet weten maar ik had echt een topdag! Met Pink Floyd op je schoot dan lul je toch niet meer? Die man had zowaar verstand van goede muziek! Mijn buurman! Minpuntje was wel dat hij niet eens mijn Moodies kon spelen, maar verder was het aardig prog wat er blonk!

Zo zaten we even later Kansas – Dust In The Wind, Pink Floyd – Hey You en andere nummers in het zonnetje te zingen, ik heb gelijk mijn maatje gevonden op het gebied van vals-blaten, wat een herkenning! En tot onze grote verwondering liep de tuin vol met buurkinderen en buurvrouwen. Aan het einde een groot applaus werd ons deel, en werd gelijk het muziekverstand van deze buurt pijnlijk duidelijk. Ze konden geen nummer van wat we zongen, dat is alleen K3 niveau, en ze vonden onze samenzang prachtig om te horen. Aardige mensen hoor, eigenlijk.

Moraal van dit verhaal is dat ik zo ontiegelijk blij werd – alweer – van een simpel stukkie muziek, dat ik mezelf een cadeautje heb gegeven. Ik heb natuurlijk heel hard gewerkt, een pracht van een meid op deze aardkloot gezet, dus ik heb wel wat verdiend. Zo ongeveer een jaar geleden heb ik van een goed vriend een gitaar gekregen. Met de bedoeling dat dit ding goed gebruikt gaat worden en dat de snaren flink gaan slijten. Daar ga ik mijn best voor doen. Jongens, ik ga dat Spaanse ding een lesje Engels leren!

Monique
monique@progwereld.org