In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

Sinds kort hebben we een cd-speler in de auto. Daarmee behoort het symfonische paradijsje achterin de auto definitief tot het verleden. De tijd dat we sjeesden over de snelweg onder de genoeglijke klanken van Iluvatar of IQ is niet meer. Owen is mee geweest naar de winkel toen Diana de cd-speler ging kopen. Het ding is dus van hem, kinderen zijn immers de baas. De boxen vertellen me dat ik een soepkip ben, dat je met apen kan lachen en soms vuren ze de windjes uit de Big en Betsy Show op me af. Natuurlijk zou ik zo af en toe wel eens een cd’tje van mezelf willen draaien, maar ach… voor zo’n lieverd wil je wel zwichten.

Owen is nu vier jaar. Hij begint steeds meer tegen me te praten. “Wil je een kleine of een grote trommel zien?”. Z’n kopje komt net boven het bedhek uit. “Een kleine?” vraagt Diana. Ze wil hem leren om mij één ding tegelijk te vragen. Op bed verschijnt een klein trommeltje en Owen komt er achteraan geklauterd. Hij gaat bovenop me zitten en probeert wat te fluiten. Als hij met z’n bruine ogen de mijne aankijkt, gieren de trotse vadergevoelens door m’n lijf. Wow, wat een machtig mooi kind. Owen gaat op me liggen en slaat z’n armpjes om me heen. “Even met papa kroelen”. Ik moet denken aan dat prachtige liedje van Peter Gabriel op “The Millennium Show”: ‘With my dad by my side, with my dad by my side.

De band tussen Owen en mij is een sterke die alleen maar sterker wordt. Soms neemt hij me mee en crossen we door heel het huis. Als we naar de stad gaan wil hij altijd bij me op schoot zitten en regelmatig komt hij met een kladblokje naar me toe om de letters die ik wil aangeven op te schrijven. Dat kan hij natuurlijk nog niet, maar dat zal niet lang meer duren. Ik weet 100% zeker dat het feit dat ik gehandicapt ben een positieve toegevoegde waarde zal zijn in zijn ontwikkeling. Owen zal uitgroeien tot een prachtig mens, een zeer sociale jongen met een enorm relativeringsvermogen en respect voor alles dat groeit en bloeit. Tevens zal hij leren wat delen is, want ja… zijn vader is een “die hard” symfoliefhebber, die hele dagen muziek kan horen. Van Pink Floyd tot Ernst en Bobbie zal ik maar zeggen. Van Ayreon tot de Eurokids.

Dick
dickmail@zeelandnet.nl