PBII vervolmaakt met “1000Wishes” het genre maatschappij bewogen prog

Interview: Mario van Os en Hans Ravensbergen
Datum: 17-01-2012

Al gedurende het project “Plastic Soup”, dat bestond uit een cd en dvd, werd achter de schermen van het Haagse PBII al hard nagedacht over een nieuw project. Uit een lange rij van toevalligheden ontstond het project “1000Wishes”. Uiteraard draait dit project om muziek. Maar PBII zou PBII niet zijn wanneer niet opnieuw een maatschappelijk thema werd gezocht. Eind 2011 had dit project zulke concrete vormen aangenomen, dat Progwereld werd uitgenodigd om letterlijk en figuurlijk te luisteren naar “1000Wishes”. Nadat we gedurende bijna 20 minuten ademloos luisterden naar een demo van wat de intro van “1000Wishes” moet worden, volgde een uitgebreid gesprek in de gezellige oefenruimte van PBII met Ronald Brautigam, Alex van Elswijk en Ruud Slakhorst en met als kritische toehoorder geluidsman John Groen.

Sinds het vorige interview met Progwereld, in december 2009, zijn er wel een paar dingen gebeurd. Ten eerste natuurlijk de dvd PBII@Boerderij, een nieuwe bassist, een nieuwe zangeres die al weer weg is, een nieuwe zanger en natuurlijk het project “Plastic Soup” dat jullie inmiddels hebben afgesloten. Vertel eens over die periode.
Ronald: We hebben destijds als Plackband natuurlijk niet veel cd’s uitgebracht. Om precies te zijn twee en ook een dvd, respectievelijk “The Lost Tapes”, “After The Battle” en de dvd “Visions”. Daarna gingen we wat optreden en dat was het dan. Echter met ons laatste project “Plastic Soup” hebben we zoveel aandacht van de media gekregen over het onderwerp zelf dat we gingen nadenken hoe belangrijk het onderwerp van een album eigenlijk is. Daar hadden we dus nooit bij stilgestaan. Wel bij de liedjes natuurlijk. Maar juist het onderwerp, de boodschap die je wilt overbrengen is zo belangrijk. Omdat het een maatschappelijk thema was, kregen we ook enorm veel verzoeken van andere bladen en media dan muziek alleen. Eigenlijk kreeg het thema de overhand t.o.v. de muziek en dat vonden we niet eens zo heel erg. We hebben dat gewoon laten gebeuren. Het heeft ons ook geen windeieren gelegd. Niet dat we er rijk van zijn geworden hoor.

Na de presentatie van de cd op 23 januari 2010, die we helemaal hebben opgenomen met camera’s om later een dvd uit te kunnen brengen, gingen we langzamerhand denken aan nieuwe nummers. We spraken ook over de evolutie van de muziekstijl en waar we als PBII naar toe wilden. En toen merkten we dat er een soort van tweespalt binnen de band ontstond. Michel van Wassem gaf aan om zich alleen weer op toetsen te willen richten. Dus wanneer er een zanger of zangeres langs zou komen die in de groep paste, zou hij het stokje (de leadzang) graag weer overgeven. Ook wanneer je kijkt naar de bühnepresentatie verdient een speciale zanger of zangeres de voorkeur. En die zangeres kwam er. Harry den Hartog had haar (Mariska van Kolk, HR)  aangedragen. Ze is van oorsprong een jazz-zangeres, maar wilde het graag proberen in een rockband. Het zingen van covers ging haar goed af, dat was eigenlijk erg goed. Maar toen ze gevraagd werd om onze nieuwe nummers van tekst en melodie te voorzien, merkten we dat er geen juiste klik was tussen wat wij schreven en wat zij wilde inzingen. Daarnaast wilde zij en ook Harry een andere richting op, een andere meer Gothic-achtige stijl. Dat is best moeilijk voor een band die al bijna dertig jaar dezelfde stijl pleegt te spelen. De andere bandleden wilden best een verandering, maar niet die zij wilden. En dat werd met het schrijven van nieuwe nummers steeds lastiger. We kwamen ook niet echt meer vooruit, ondanks dat we avonden hebben gezeten. Uiteindelijk hebben Harry en Mariska in overleg besloten om PBII als goede vrienden te verlaten. Uiteindelijk heeft Mariska twee keer live met ons opgetreden. Dat waren best leuke optredens waar we een goed gevoel aan hebben overgehouden. Het ging dus echt om de nieuwe koers. We spreken elkaar nog regelmatig.

Alex: Vertel eens hoe jij bij PBII bent terecht gekomen of hoe hebben ze jou gevonden?
Alex: Ik kende Michel van Wassem van vroeger omdat hij een aantal keren heeft meegedaan aan een zogenaamde leerlingendag van mijn basgitaarschool. Nadat Harry uit de band was vertrokken, belde Michel mij op en vroeg of ik een basgitarist wist (dan interrumpeert John Groen met de opmerking dat ze helemaal niet aan Alex als vervanger van Harry hadden gedacht, HR). Dat komt omdat ik toen al vijf jaar in een progmetalband zat die nooit van de grond gekomen is. Die band heette In Progress en speelde vrij harde en complexe progmetal. Toen er uiteindelijk niets uit kwam hebben we de handdoek in de ring gegooid. Het was dus toeval dat op dat moment Michel belde. Ik zei hem dat ik wel iemand wist en dat was ik. Dan kom je hier in de oefenruimte bij de groep en werd ik eigenlijk gelijk in de band opgenomen zonder dat ik eerst afgetast werd. Ik hoorde er gelijk bij en het klikte meteen. Ook met de muziek klikte het en was er overeenstemming. Het leuke vond ik om een mix te maken van gevoelsmuziek en muziek met progelementen.

Naast progmetal en Dream Theater ben ik ook liefhebber van onder andere Marillion en It Bites. Wanneer er maar een gedachte achter de muziek zit en het verzorgd is, vind ik het goed. Zo luister ik ook graag naar Joni Mitchell en Tori Amos. Het moet me hier raken (Alex wijst naar zijn hart, HR).

Ronald: Wat jullie verder nog van Alex moeten weten is dat hij naast basgitarist ook componist en arrangeur is. Hij is met name erg sterk in het arrangeren van bas en drums. Je zou zeggen dat de drummer dat normaal gesproken doet, maar in de tijd van computerrecording (Cubase, Protools) is dat meer op de plek gekomen van de componist en de arrangeur.

Waarom jullie keuze om na ‘plastic soup’ weer een maatschappelijk thema te kiezen?
Ronald: We wilden wéér iets doen waar een boodschap achter zit. Je kunt wel nummers gaan schrijven over de liefde en het leven of de vakantie (grapje), maar het geeft meer voldoening om iets te schrijven wat waardevol is en iets te betekenen heeft. We hadden nog niets in ons hoofd en wanneer je gaat zoeken en denken dan vind je het meestal niet. Het moet gewoon op je pad komen. En dat gebeurde toen ook.

Het begon eigenlijk met Michel die aankwam met zijn grote wens, zeg maar een droom, om ooit eens met een symfonieorkest te spelen. Dat is een mooie droom zeiden wij, ha ha. Dat gaat dus niet in de zalen waar wij normaal spelen, ha ha. Echter binnen onze band bestaat veel creativiteit en dat ‘iets niet kan’ bestaat voor ons eigenlijk niet. Wanneer je creatief bent en out of the box denkt vind je altijd wegen. Een symfonieorkest is normaal gesproken natuurlijk niet te betalen. Eén van onze vorige zangers, Karel Messemaker, had contacten met de VHJO (Vereniging Hofstad Jeugd Orkest) hier in Den Haag. Dat is altijd in ons hoofd blijven zitten. Na wat zoekwerk hebben we toen de dirigent van het VHJO gebeld. Het nieuwe project begon dus met het orkest. Er was toen nog geen thema. We hebben die man (Marcel Geraeds, HR) toen uitgenodigd en zijn gaan praten. We hadden toen al wat demo’s opgenomen ook. Bleek dat zij ook op zoek waren naar nieuwe dingen en uitdagingen. Voor de jongeren, want het is een jeugdorkest, wordt het natuurlijk ook een hele uitdaging. Na dit gesprek zijn wij samen met onze producer Chris Muller bij een repetitie gaan kijken. De VHJO bestaat uit verschillende leeftijdsgroepen, van 6 tot 13 jaar en van 14 tot 24 jaar. Toen we daar wat vroeg waren, zagen wij de jongste groep weglopen met naar verhouding enorme muziekinstrumenten, echt een ontroerend gezicht! Toen zei Chris, die zelf ook jonge kinderen heeft, ineens dat we voor het nog te kiezen thema aan iets moesten denken met kinderen. Zo kwam van het één het ander en viel uiteindelijk de naam Kika (Kinderen kankervrij). Overigens gaan wij werken met de oudste leeftijdsgroep van de VHJO, van 14 tot 24 jaar.

Wij de volgende dag verder op zoek gegaan naar Kika. Dat was wel heel heftig, concludeerden we. Kinderen en kanker hoort niet bij elkaar. We hebben Kika toen aangeschreven en kwamen in contact met Rien Schimmel. Net nadat ik hem een e-mail had gestuurd dacht ik nog dat we dat maar beter niet konden doen. Het zou veel te heftig en te zwaar zijn. Een dag later belde Rien Schimmel mij al op en zei dat hij het idee geweldig vond. Dat moeten jullie gewoon doen zei hij. Wanneer iedereen telkens zegt dat het te heftig en te zwaar is, gebeurt er niets en komen we nooit ergens. Juist mensen die er niet mee te maken hebben in het dagelijkse leven willen we bereiken!

Op dat moment gaat de telefoon van Ronald en hangt Michel van Wassem aan de lijn. Die is op dat zelfde moment met Tom van der Meulen even verderop in gesprek met Chris Muller (producer), Marco C. de Bruin (arrangeur) en mensen van het orkest over de planning van het project en hij was benieuwd hoe het ging.

In de periode dat we besloten hadden om iets met Kika te gaan doen en ook afspraken waren gemaakt met het orkest, kwam Alex bij de band. Het is net alsof toeval niet bestaat. Eerst Michel met zijn droom over het orkest, daarna Chris Muller met zijn voorstel om kinderen bij het project te betrekken, dan de toetreding van Alex en daarna Kika. Vervolgens zijn we naar Rien Schimmel van Kika gegaan om te overleggen. Die man bleek zo’n geweldige uitstraling te hebben. Hij wist ons gelijk te raken en te motiveren, maar ook te enthousiasmeren. Het thema mochten we helemaal zelf invullen, maar als doel formuleerde hij duidelijk ‘de onbekendheid van de ziekte bij kinderen’. Kanker bij kinderen is totaal iets anders dan kanker bij volwassenen. Dat weten de meeste mensen niet, wij ook niet! Het blijkt dat die onderzoeken helemaal los staan van elkaar. Want, vertelde Rien ons, kanker is een ouderdomsziekte die zijn oorzaak vindt in verkeerde celdelingen. Bij kinderen is dat een totaal andere oorzaak. Het werkelijke ontstaan hiervan weet men nog niet. Er is ook nog te weinig onderzoek gedaan. Dat komt doordat het aantal kinderen dat kanker heeft nog steeds klein is. En dat is voor de medische wereld, hoe zuur ook, commercieel gezien niet interessant. Toen we dat hoorden zeiden we dat er zeker iets moet gebeuren. Verder stelde Rien dat de aandacht die via dit project aan kinderkanker wordt geschonken, belangrijker is dan de hoogte van het bedrag dat het op gaat leveren. Het is een onderdeel van het bewustwordingsproces. Dit project kan volgens hem ook de brug vormen naar de mensen die hier nog weinig of niets van weten. Eerst is er aandacht nodig, daarna komt het geld wat nodig is voor onderzoek vanzelf. Met die boodschap zijn we terug gegaan naar de band en zeiden we : “wat nu?”. En vanaf dat moment kwam onze Alex in beeld.

Alex: Daar kan ik eigenlijk heel kort over zijn. Je bent er mee bezig en het nestelt zich in je hoofd. Je moet een brug zien te maken tussen kinderkanker en progrock. Toen ik terugliep van school nadat ik mijn kinderen had weggebracht, kreeg ik ineens een idee. Ik rende naar huis, zette mijn computer aan en ben gaan schrijven. Resultaat was anderhalf kantje tekst met de rode draad voor “1000Wishes” met in de hoofdrol het jongetje Eric. En daarna ontstond het plan om deze rode draad verder uit te laten werken door een schrijver. We herinnerden ons Ronald van der Pol die met zijn boek “Het Groene Huis” in de iO Pages heeft gestaan (en ook op Progwereld, HR). In deze band kennen we geen grenzen en we proberen gewoon alles. Dus hebben we hem gebeld. Ronald van der Pol was na een weekje bedenktijd heel enthousiast over het idee. We hebben hem uitgenodigd en in een uurtje was het beklonken. We hebben hem verteld wat we op papier hadden en wat we wilden. Daar is hij vervolgens mee aan de slag gegaan. Nu krijgen we eens in de zoveel tijd een paar hoofdstukjes van hem, wordt echt heel spannend……

Rondom dit project moesten enorm veel formaliteiten geregeld worden. Waren jullie je daarvan bewust? Vertel eens wat jullie allemaal formeel moesten regelen en hoe jullie aan deze mensen zijn gekomen?
Ronald: Een aantal mensen zat al in ons netwerk van relaties en anderen bel je gewoon op. De Stichting Toekomstmuziek moesten we oprichten omdat we te maken hebben met een goed doel. Die stichting is op 16 december 2011 formeel opgericht. De mensen van het orkest hebben we telefonisch benaderd. Dat vertelden we eerder al. De verhaalverteller (voice over) die op de het album terecht gaat komen is een kwestie van googelen en daarna bellen. Tegenwoordig gaat dat allemaal vrij eenvoudig. Het heeft misschien wel geholpen dat het om een maatschappelijk thema gaat.

Hoe we aan de arrangeur kwamen is ook nog een apart verhaal. De dirigent van het orkest (Marcel Geraeds) zei tegen me dat hij de partijen voor het orkest wel tegemoet zou zien. Dat deed hij niet zelf, dat moesten wij gaan regelen. Dus moesten we op zoek naar een arrangeur… Ja zei Marcel, ik sta voor een orkest dat met hun instrumenten allemaal verschillende partijen moet spelen. Die partijen moeten wel verzonnen worden en op notenschrift gezet worden. Omdat we bij voorkeur werken met mensen uit Den Haag, kwamen we terecht bij Marco C. de Bruin, o.a. arrangeur van het Metropole orkest. We zijn toen met elkaar gaan lunchen en dat klikte eigenlijk gelijk. Hij was ook snel enthousiast en wilde gelijk aan de slag. Alleen kostte dat wel geld. Daar hebben we dan weer het volgende op gevonden. We gaan met sponsors werken. Bedrijven gaan geld investeren om dit project te financieren en krijgen daar dan wat voor terug. Dat zal tijdens de kick off zijn in de vorm van een groot galaconcert of meerdere concerten waar ze dan met het personeel, klanten en relaties naar toe kunnen gaan. Verder natuurlijk vermelding van namen op de cd en in het boek. Op de speciaal voor 1000Wishes gebouwde website krijgt men de keuze uit sponsorpakketten: hoofdsponsors, partners en sympathisanten. Maar daar kan Ruud meer over vertellen.

En hiermee wordt de brug geslagen naar Ruud Slakhorst, de nieuwe zanger van PBII, die alles op zijn gemak heeft zitten aanhoren.

Vertel eens Ruud, hoe ben jij bij PBII bent gekomen.
Ruud: Nou, met sponsorpakketten ben ik niet zo goed hoor, begint hij, wel met het bouwen en faciliteren van een website. Het eerste contact met PBII gaat al terug voordat zij met “Plastic Soup” waren begonnen. Toen heb ik ze een e-mail gestuurd omdat ze op dat moment zonder zanger zaten en Michel van Wassem naast het bespelen van toetsen moest gaan zingen. Verder kende ik Michel die, heel lang geleden toen ik nog in de studio werkte, wat voor me heeft ingespeeld. Vervolgens raakte ik ook meer geïnteresseerd in de band en ben ik ze blijven volgen. Ergens in 2009 ben ik toen zelfs bij ze op bezoek gegaan.
Ronald: Dat was net nadat Harry den Hartog bij de groep was gekomen en we besloten hadden om als viermansband verder te gaan. Daar hadden we al een heleboel dingen voor uitgedacht. Dat was eigenlijk het nadeel voor Ruud op dat moment.
Ruud: Omdat we nog contact onderhielden en er na het vertrek van Harry en Mariska een vacature in de band ontstond, kwam ik weer in beeld.

Ronald: Dat was ook weer toeval, want een week nadat we Alex hadden aangetrokken als basgitarist, klopte jij aan de deur. Ik dacht dat je inmiddels wel in een andere band zou zitten?
Ruud: Ik was inderdaad al bij heel wat bandjes geweest, maar dat waren veel maffe bandjes en was meestal niets. Of ik als buitenstaander bij die Hagenezen pas? Ik kom zelf uit Den Haag hoor, uit de binnenstad zelfs, al is dat niet te horen (hilariteit alom, HR). Ik ben altijd al gek geweest van muziek. Vanaf mijn schooltijd kende ik Genesis al en Yes natuurlijk. Maar wanneer ik naar concerten ging, vond ik dat vaak saai. Op de plaat vond ik het gaaf, maar live niet. Daarom heb ik ook nooit in een symfoband gezongen of gespeeld. Ik houd van mooie melodieën en zanglijnen. Ik heb wel in een band gespeeld waar iedereen van zei dat het op Toto leek. En ik heb helemaal niets met Toto… Toch ben ik vijftien jaar met die band bezig geweest. Die groep heette Edge Of Sanity. Maar bij PBII heb ik het gevoel dat ik hier echt op mijn plek ben (ik hoor iemand ineens ‘op mijn Plackband’ roepen, HR). Mijn bijdragen aan “1000Wishes” zijn het bedenken van de teksten en de zanglijnen, want die waren nog niet gemaakt. De zanglijnen die Michel schreef voor “Plastic Soup” zijn hele andere en niet geschikt voor mij. Ik heb een ander bereik. Het leuke in deze band is dat ze heel veel instrumentale stukken schrijven. Daar mag ik dan de zanglijnen bij invullen. Ik heb dan ook helemaal geen behoefte meer aan schrijven van nummers. Dat zegt veel over hoe het binnen de band klikt.

Alex: Binnen deze band zijn we op zoek naar verrassingen.
Ruud: Dat is ook de reden dat ik live op de nummers van “Plastic Soup” niet zing, alleen maar op Book Of Changes. Ik ben ook erg blij dat we een heleboel goede dingen op stapel hebben staan.
Ronald: Ruud meldde zich vlak voor de zomervakantie van 2011. We hebben hem toen een stel demo’s gestuurd en gezegd “zoek het maar uit, wij gaan op vakantie”. En tijdens onze vakantie stuurde hij ons regelmatig stukken op waarvan we dachten: wow, dit is gaaf man!

Hoe gaan jullie “1000Wishes” presenteren en wanneer denken jullie de cd uit te brengen?
Ronald: We gaan een speciale website lanceren. Ik heb de eerste dingen al gezien en dat wordt waanzinnig mooi. Inmiddels is de website in de lucht, je kunt hem hier vinden. Vanaf nu (december 2011, HR) gaat de hele voorbereiding van het project zeker nog een jaar duren. Dan zitten we in november of december 2012. Het wordt een conceptalbum, ik denk zelfs een dubbelalbum en een liveshow. En een boek natuurlijk! Nee, dat zal geen Harry Potter-achtige pil worden, daar zijn we het al over eens.

Op dat moment gaat wederom de telefoon van Ronald Brautigam. Schrijver Ronald van der Pol meldt zich met de telefoon van communicatieadviseur Astrid Molewijk voor overleg. Het blijkt dat zij ook in overleg zijn over “1000Wishes” en een presentatie aan het voorbereiden zijn voor een mogelijke hoofdsponsor.

Ronald: Het is wel kenmerkend voor dit project dat we vanavond op drie verschillende plaatsen met verschillende mensen aan het project bezig zijn. Nee, de supervisie van dit project heb ik niet. Dat ligt qua communicatie in handen van Astrid Molewijk. Ronald van der Pol had ons al gewezen op de omvang van het project en dat er erg veel bij komt kijken. Die vond dat wij ons voornamelijk bezig moesten houden met het muzikale gedeelte van “1000Wishes”.
Je moet er wel voor open staan om dingen in handen van anderen te leggen. Ik heb wel gemerkt dat je naarmate je ouder wordt, je dat makkelijker doet.
Alex: Het is erg gaaf dat alle mensen die hier mee bezig zijn er 100% voor gaan en doorzetten. Ze haken niet voortijdig af. Uiteraard hebben wij het laatste zegje wanneer dat nodig is. Het is ook in hoeverre je openstaat voor anderen en je door anderen wilt laten inspireren.
Ronald: We hopen ook dat dit project aan gaat slaan buiten de wereld van progressieve rock. We hopen ook dat anderen daarvoor openstaan.

Wat kunnen we muzikaal verwachten? Een andere koers dan we op”Plastic Soup” horen?
John: Ach, er komt een rapper in voor, maar dat is maar een minuutje hoor, ha ha. En een groot orkest natuurlijk.
Ruud: Eerst was het een dolfijn en nu een rapper. Wat maakt dat uit, ha ha. Maar even serieus, er is een natuurlijke evolutie van de muziekstijl, dus zal het weer anders klinken dan “Plastic Soup”.

Zijn er nog dingen die we hebben gemist en waarvan jullie vinden dat ze belangrijk zijn om te vermelden?
Ronald: O ja, ik heb er nog een! Over een paar dagen zitten we bij elkaar om te praten over de artistieke kant van het project. We gaan daar ook praten over dans en ballet. Verder zijn we aan het overleggen met schouwburgen waar we samen met het orkest kunnen optreden, zoals de Anton Philips Zaal, de Rijswijkse Schouwburg en de Koninklijke Schouwburg waar we de première willen doen. Maar ook met de Flint in Amersfoort zijn we in overleg.

Enkele dagen na het interview ontvang ik een enthousiast bericht van Ronald Brautigam. Hij schrijft: “We hebben gesproken met Nederlands beroemdste balletdanseres ooit, Nancy Euverink. Zij was dé danseres van het Nederlands Dans Theater en is nu directeur Dansvakopleiding Koninklijk Conservatorium. Zij heeft ons in contact gebracht met Mirella Simoncini van balletschool Mabel Alter. Mirella is erg enthousiast over het project en gaat nu de choreografie doen en zal voor de dansers zorgen. Via haar kunnen we ook de kostuums organiseren. Dat betekent dus dat we er weer een dimensie bij hebben!”. Verder meldt hij nog: “Omdat het project zo groot en complex gaat worden gaan we werken met twee theaterregisseurs, namelijk Elma ten Boekel en Marianne Kuijper (van blonde BIZON). Hun taak wordt om er voor te zorgen dat de live uitvoering strak georganiseerd wordt en het er artistiek goed verzorgd uitziet allemaal”.

Zoals je in het interview kunt lezen werken tal van anderen mee aan het omvangrijke project. Om wat meer van auteur Ronald van der Pol, arrangeur Marco C. de Bruin en dirigent Marcel Geraeds te weten te komen, hebben we hen afzonderlijk enkele vragen voorgelegd.

Bekijk hieronder de trailer van “1000Wishes”

Ronald van der Pol (auteur van 1000Wishes, het boek)

Jij geniet in de progwereld bekendheid sinds je boek “Het Groene Huis”. Hoe waren de reacties op dit boek?
Buitengewoon positief. Het wordt over het algemeen als een spannend boek ervaren met een
verrassend slot. En dat is natuurlijk wat je het liefst hoort als thrillerauteur. Ik krijg na anderhalf jaar dat het boek uit is nog steeds leuke reacties.

Jij bent een liefhebber van progressieve rock. Wat zijn jouw favoriete groepen en albums?
Kayak met “Royal Bed Bouncer” was ooit mijn eerste serieuze lp. Ik was toen een jaar of 14.
Daarna heb ik de prog (voor mij was het destijds symfonische rock) nooit meer losgelaten.
Ik luister nog steeds graag naar de jaren ’70 bands als Genesis, Yes, Barclay James Harvest en Camel (dankzij de remasters nog mooier). Daarna volgden onder andere IQ, Pendragon, The Flower Kings, Transatlantic, Spock’s Beard en Marillion, maar ik volg ook nieuwere bands als Magenta, Porcupine Tree, Unitopia, Moon Safari, Karnataka, Blackfield, RPWL, Glass Hammer, The Watch en nog vele anderen. En vergeet de Nederlandse kwaliteitsbands niet zoals Knight Area en natuurlijk PBII. Mijn absolute favoriete cd allertijden is “Selling England By The Pound” van Genesis. Zoals je ziet valt er veel te genieten en ik ga er dan ook graag even lekker voor zitten als ik één van die cd’s opzet.

Wat dacht je toen je werd benaderd door PBII? Kende je de groep?
Ik was zeer verrast maar ook zeer vereerd. Ik kende PBII en Plackband wel en had ze ook een aantal keren live zien optreden.

Wat vindt jij van dit project?
In één woord: Fantastisch. Het is zo’n mooie uitdaging om hieraan mee te mogen werken. Er gaat zoveel energie vanuit en ik word keer op keer verrast door de eerste demo’s van PBII. De muziek zal iedereen verrassen, daar ben ik van overtuigd. De eerste versie van het manuscript van mijn tweede thriller is al klaar, maar dat heb ik voorlopig in de ijskast gelegd om me volledig op 1000Wishes te kunnen storten.

Kan je wat vertellen over het schrijfproces van “1000Wishes”.
Het is niet eenvoudig om met zo’n zwaar onderwerp aan de slag te moeten, maar ik ben met het idee van Alex van Elswijk aan de slag gegaan – het idee om het jongetje Eric een fantasieverhaal te laten beleven waarin hij de strijd tegen de ziekte kanker aangaat. Ik ben vervolgens met een oncoloog gaan praten om meer te weten te komen over de behandeling van kinderen met kanker. Uiteindelijk kreeg ik een idee voor de opzet van het verhaal en dat heb ik in een samenvatting weggeschreven. Vervolgens ben ik aan de slag gegaan door chronologisch het verhaal te schrijven. Nadat ik de eerste drie hoofdstukken door de jongens van PBII heb laten lezen, wist ik dat ik op het juiste spoor zat en ben verder gaan schrijven. Inmiddels is er een aantal vrijwilligers onder leiding van Nils Vermeire aan toegevoegd om er voor te zorgen dat het goed geredigeerd wordt. Zij leveren mij zeer goede feedback zodat er straks een goed eindproduct wordt opgeleverd dat niet alleen kinderen, maar ook ouderen zal aanspreken. Ik ben ongeveer op de helft en het verhaal dat zich al aardig begint te ontwikkelen waarbij er feitelijk sprake is van drie verhaallijnen, maar daar wil ik uiteraard nog niet teveel over kwijt. Ik hoop dat het boek en de cd massaal gekocht gaan worden zodat er heel veel geld naar Kika gaat, want zeg nu zelf: kinderen en kanker is een combinatie die we moeten uitbannen, vind je ook niet? Ik doe daar graag belangeloos aan mee en hoef er niets aan over te houden behalve dan de trots om hier aan mee te mogen werken.

Marco C. de Bruin (arrangeur) en Marcel Geraeds (dirigent)

Vertel eens kort wat over jezelf.
Marco: Ik ben een gezegend mens. De laatste tien jaar heb ik mogen werken als componist en arrangeur voor de orkesten en artiesten die ik waardeer. Waaronder het  Metropole Orkest, Jazz Orchestra of the Concertgebouw, Trijntje Oosterhuis, Bob Fosko, vele ensembles en ook koren. En nu heb ik echt niet iedereen genoemd. Met het Hofstad Jeugd Orkest had ik geen relatie tot nu.

Marcel: Sinds anderhalf jaar ben ik de dirigent van het Hofstads Jeugd Orkest. Een grote club jongelingen verspreid over een zestal orkesten. Het JeugdOrkest (de oudste groep) kenmerkt zich door een groot enthousiasme voor alle soorten symfonische muziek. We gaan deze creatie van PBII dan ook met veel plezier tegemoet.

Ben jij zelf eigenlijk een liefhebber van progressieve rock? Zo ja, wat zijn je favoriete groepen en albums?
Marco: Ik wist niet eens dat deze naam bestond. Maar ik ben een zeer groot fan van Frank Zappa en die had dit genre natuurlijk al lang uitgevonden.

Marcel: Progressieve rock is mijn wereld niet zo gangbaar. In het verleden zijn er symfonische projecten geweest rondom popmuziek zoals het VSOP project (Vienna Symphonic Orchestral Project). Dat was in de klassieke wereld nieuw. Toch was hier een enorme animo voor. De cd’s zijn nog steeds te koop.

Wat dacht je toen je werd benaderd door PBII? Kende je de groep?
Marco: Nee, de groep kende ik nog niet. Wat mij opviel is de passie voor de muziek en het enorm doorzettingsvermogen om geweldige projecten op te zetten.

Marcel: Nee, ik dacht dat ik door de pianist gebeld werd. Ook een Ronald Brauticham. Maar na ons eerste gesprek kreeg ik direct beelden bij hun ideeën. Er worden geen loze beloftes gedaan, maar zeer doelgericht aan het verwezenlijken van dit geweldige project gewerkt. Werkt zeer aanstekelijk!

Wat vind jij van dit project? Wat was voor jou bepalend om hier aan mee te werken?
Marco: Ik werk graag met orkesten en het liefst in een frisse mix van pop en klassiek. En daar is dit project een uitdaging in.

Marcel: De combinatie tussen cross-over muziek, een goed doel en fijne mensen lijken me ingrediënten genoeg om mee te werken.

Kan je wat vertellen over jouw bijdrage aan het project 1000Wishes?. Was er sprake van volledige artistieke vrijheid of ging alles in goed overleg?
Marco: Als arrangeur ben je dienstbaar aan de composities. Er is wel enige mate van vrijheid, maar die doe ik in overleg. Want er is maar één iemand de baas en dat is de voorstelling met zijn composities.

Marcel: De artistieke kaders worden gegeven door het project zelf. PBII maakt de nummers, de arrangeur bewerkt ze voor ons orkest. Mijn aandeel komt meer naar voren bij het samenstellen van een voorstelling, de samenwerking tussen alle musici, het smeden van één gedachte. Als dat allemaal lukt is het voelbaar in de zaal.