Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.
De laatste jaren zit ik in het voorjaar een weekje Turks te doen. Zon, zee en knoflook. Bevalt me best. Met de hele familie in zo’n ‘all inclusive’ toestand waar je de hele bups bij elkaar krijgt. Als huppelende huisvrouw mag ik dan gewoon lekker niksen. Dus de eerste dagen ben ik compleet van slag, want niks doen zit ergens op een plekje achter in mijn grijze massa en daar kan ik slecht bij.
Zo kreeg ik de eerste keer dat ik daar was – mooi hotel, lekker bed – een schortje van het schoonmaakteam daar. Ook klepten ze me de oren van het hoofd en ik bepte aardig terug in mijn eigen taal. Gezellig volk die Turken. Toen ze me een fles Glassex in mijn handen drukten, dacht ik, ja, die is maf, ik zal alles even soppen voor jullie. Wat bleek, ik maakte elke dag zelf mijn bed op, maakte de douche droog en lapte de wastafel na gebruik… Mijn haar is zwart en ik ben niet zo groot, dus was ik al snel Abdoelie-afwas.
Het jaar erna, ik ben niet zo vlot van begrip, zag ik zowaar het licht. Liet mijn handdoek gewoon neerploffen na gebruik en mijn bed was een woest lakenparadijs. Niet omdat ik ineens zo makkelijk was geworden, maar ik had een nieuw speeltje gevonden. Was helemaal in mijn element, want wat is er nu mooier om languit op een strandbedje naar The Gathering te luisteren. En naar Mostly Autumn. Met je ogen dicht en je verstand ver onder nul klinkt de stem van Wetton super. Af en toe kwam Abdel een cocktailtje brengen, dus na vier dagen proggen in de zon leek ik wel een roasted beeffie. Als je muziek wilt leren kennen zou je dat eens moeten doen in alle rust, geen Turkse kip die je stoort, alleen je oren op scherp, af en toe omdraaien om het zwart-wit effect tegen te gaan en verder alles in diepe rust.
Dat niksdoen, daar kunnen al mijn spieren niet tegen. Als die niet in beweging blijven dan raken ze zwaar gestresst. Dus na vier dagen werd het tijd om de mp3 speler van mijn muziekvangers te gooien en mijn luie rest van het bedje te slepen. Er was een heleboel te doen daar in dat resort, met in de avond muziek, dansen en een bar met al mijn favoriete drankjes. Samen met mijn zwager besloot ik die avond eens te gaan kijken of de prog ook al in het Turks vertaald was. De rest van de familie hield ook wel van een dansje, dus we zaten compleet vertegenwoordigd aan de bar. Mijn verbrande reukorgaan flink gepoederd en met een overdosis after-sun zat ik te wachten op de muziek. Maar, crisiiiiiiis! Zaten we in Duitsland of zo?! De ene hoempapa na de andere kwam uit die speakers. Weten ze daar dan niet dat je zo je geluidsinstallatie verkracht? Daarbij liepen er een paar ‘enterturkjes’ rond die de boel een beetje aan het dansen moesten krijgen. Wat een hondenbaan. Dat zullen ze zelf ook al wel bedacht hebben, want meer dan Truus van tachtig en tante Zus van zestig kregen ze niet op de vloer. Met een krampachtig lachje en “wat hebben we een lol” hupste het entertainmentteam in het rond.
Als dit mijn vakantie moest gaan worden dan mocht het volgend jaar wel weer op de camping in de regen worden… Dan zou Neal Morse me wel warm houden en kon ik een borrel nemen met de Zombies. Maar daar ik niet voor een gat ben te vangen, ben met een grijns van oor tot oor naar de DJ gelopen en begon een praatje te maken. Die man was zwaar ontdaan dat er een vrouw beneden de zestig op de vloer kwam en begon gelijk zijn hele verzameling cd’s tevoorschijn te toveren. Hij wilde alles wel voor me draaien, maar het was alleen maar ‘hoe vieren we vakantie’ muziek. Ik wilde hem niet gelijk het vuur na aan de schenen leggen, dus ik begon maar simpel met Asia. Assie? Je bent in Turkije m’frouw. W-E-T-T-O-N dan, zegt dat je wat? Offe… Camel? Marillion! Euh…? Laat maar. Ik neem nog wel een borrel.
Is het nu werkelijk zo dat we alleen maar een weekeindje vakantie kunnen vieren in Center Parcs, waar Marillion van de glijbaan het zwembad in plonst? (Zouden ze van die leuke zwembroekjes hebben? ). Ik zou met Steve wel een badhokje willen delen om daar samen een collumnpie op te zetten. En met die leuke half kale gitarist eens bomen in het bos over een nieuw kapsel, je moet met je tijd meegaan anders ben je al snel een oude zak. En dan gewoon een paar avonden lekker een potje proggen. Dat is toch super?! Daar kunnen die Turken nog een puntje aan zuigen! Maar ook die Fransozen en de rest van het zuidelijk halfrond. Ik heb het gat in de markt wel gevonden hoor! Ik ga een resortje opzetten waar alle bands een weekje op hun lauweren mogen rusten en dan ’s avonds een microfoon in hun maag gesplitst krijgen. Dat loopt als een trein: overdag met je edele gat in de zon, lekker eten en daarna aan de bar luisteren naar alle hot items van de prog. Weet je hoe Spock’s Beard klinkt met een zonnesteek? En wat Arena laat horen als ze de hele dag aan de cocktails hebben gezeten? En wat doen de mannen van Shadow Gallery als ze hun parasol zijn vergeten?
Ik ben binnen een week volgeboekt denk ik. Komen jullie ook?
Monique
monique@progwereld.org