Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Kicken. Vet. Een topper op formaat. Een energieboost waar je geen sapje voor nodig hebt. Beter als hangen in de fitnessapparaten of 300 keer touwtjespringen.

18 oktober, 20.00 uur, in de Heineken Music Hall te grachten- en wallenstad, De Moody Blues. Je hoeft er niet voor naar het circus en het vermaak is groot. Graeme speelde vangbal met zijn stokjesmaat, stond te dansen op zijn krukje, John heeft nieuwe gordijnen zodat zijn paar rimpels extra niet meer opvallen tussen zijn meesterlijke gitaarspel en ballad-rock en Justin wierp zijn ‘voice in the sky’

Deze heren, schijnen met prepensioen te moeten. Alvast oefenen tussen de loszittende kunstgebitten, rollators en het incontinentiemateriaal. Ik word niet snel kwaad, maar hiervan worden acuut mijn krullen stijl. Mateloos kan ik me hier over opwinden en als je mijn vriendje was werd je gek van mijn gezeur ( hij zit dus in de kroeg nu, om naar zijn eigen gezeik te luisteren).

Twee jaar geleden begon het gedonder eigenlijk al. Na een fantastisch concert van bovengenoemden, zelfde adres, gingen we met zijn allen in een roes naar huis. Ongelooflijk wat die Moodies nog steeds weten te presteren op het podium. De volgende morgen – lekker een vrije dag genomen om na te genieten – koppie thee, croissantje, lekker onderuit, krantje… Snel de concertrecensie pagina opgezocht en… welja! Alsof je in het ijskoude dompelbad in de sauna gesodemieterd wordt terwijl je dacht dat je lekker mocht gaan bubbelen. “Moodies klinken als BZN” stond er met een vette kop bovenaan het stukje. Ik stond gelijk al op mijn achterste benen. Betreffende heer (heer?) die dit stukje had geschreven maakte zeer korte metten met mijn helden: “de zaal zat vol met 50-plussers”, dus ik vrees dat ikzelf, met al mijn tijdsgenoten zwaar aan de botox moeten. Als wij er met 36 jaar al zo belegen uitzien dan schort er wel heel duidelijk iets aan onze dagcrème. Verder probeerden de Moodies onze Rolling Stones na te doen en teerden ze op oude glorie. Wat een zak die vent! Maar ja, het nummer December Snow was toen zeker al een jaar oud, dus hadden ze ondertussen al zeker zes nieuwe cd’s moeten produceren. De schrijver meende te moeten rondbazuinen dat de heren Lodge, Hayward en Edge dus maar met prepensioen dienden te gaan. Het concert was onder de maat, vol met ouwe lullen en verder ben ik er mee klaar nu. Word weer pissig als ik eraan denk. Het werd tijd dat ik een klus ging klaren.

Alvorens mijn abonnement te hebben opgezegd, heb ik mijn dagblad een briefje gestuurd. De mijnheer vriendelijk verteld dat hij geen muziekliefhebber is. En oké, we houden dan wel niet allemaal van hetzelfde genre, maar als je niet meer met ‘open mind’ en objectiviteit naar een concert kan gaan luisteren, zou het dan niet eens tijd worden dat mijnheer zelf het prepensioen ging ontdekken?! Al met al, ik kreeg een blabla antwoord terug, want ja, het gebodene beluisteren daar heeft iedereen zijn eigen mening over toch en dat verschilt van mens tot mens. Daarom werd mijn stukje niet geplaatst in de krant, want ik wist toch dat we hier vrijheid van meningsuiting hebben?

Wat een oeverloos gezemel. Het is zo makkelijk om iemand neer te halen. Als ik een liedje voor de beste man had gezongen en hij had me afgekraakt, zou ik zeggen, man, join the club! Dat is ook geen gehoor. Maar ga niet lopen zeiken over een stel fabuleus spelende live artiesten. Blijf dan thuis, ga je eigen koekjes bakken of zeg gewoon dat je er geen zin in hebt om door je baas naar een concert gestuurd te worden terwijl je van Jan Smit houdt. Ik bedoel, Jan Smit is ook mijn afdeling niet. Maar hij zingt goed, heeft soms wel leuke teksten, valt zeer in de smaak bij het vrouwelijk schoon en onschoon en ik vind er gewoon geen moer aan. Maar haal geen gasten naar beneden die volle zalen trekken en dus gewoon lekker hun eigen ding doen en daar goed in zijn.

Tja… en dan twee jaar later… met argusogen hield ik de krant in de gaten of er meer BZN-historie te melden was. Zowaar. Henk van der Meyden was er niks bij. Hier ga je toch zowat van janken? Maar goed. Wij hebben onwijs genoten. En de heren op de bühne ook. John Lodge zong subliem een ballade, Graeme viel van enthousiasme zowat van zijn stoel. En Justin… tering, er is geen vent van zijn leeftijd die me zo de kriebels bezorgt als hij. En ook al weet iedereen al van te voren wat de toegift is (die namelijk altijd hetzelfde is), het maakt geen lor uit. Iedereen genoot. Het was een beste commercieavond want de cd’s en dvd’s gingen als warme broodjes. Wat nou BZN. Het was ‘Lovely to see you again, my Friends!

Monique
monique@progwereld.org