Progpatsers

Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Zo. We spelen met het mes op tafel. Het wordt misschien een oeverloze discussie en word ik onder tafel geveegd, maar ik neem het risico. En nee, ik hoef niet het laatste woord te hebben en ook geen gelijk. Voel me best thuis tussen de heren en heb een hoop lol. Zeker met ‘mijn’ heren Progwereld, want je vindt er haast geen die behulpzamer zijn. Maar ik wil even wat kwijt. Iets wat me al dwarszit sinds ik in de prog zit, ben er voor gewaarschuwd en heb het aan den lijve ervaren. 
Nu stoot een ezel zich meestal maar één keer, maar wat dacht je van die stenen dan? Die wijken voor geen meter. Star en onverschillig liggen ze daar, maakt niet uit wat er voor ze staat.

Zo kom je ze nog wel eens tegen, die progpatsers of sympho-ers met een pH waar de zuurgraad van je huid acuut van gaat vervellen. Vrouwen… bah! Net een ei met suiker. Die gasten houden van de kale biefstuk waar geen sausje overheen mag. Prog hoort bij de mannen en de mannen horen bij de prog. Dus wat doe ik hier en wat doen alle meiden in de prog? Dat wij het deuntje ook kunnen waarderen en niet allemaal van de Pointer Sisters houden, komt waarschijnlijk niet bij ze op. Zo maak ik nog wel eens mee dat ik als ik een concert bezoek waarbij ik lekker in de pauze sta te kletsen over het gebodene, er een ph bij komt staan die alleen geïnteresseerd is in mannen.
Mag gerust hoor, take your time, ik ben ook gek op mannen, dus daar kijk ik niet van op. En die mannen… weten vast véél meer over de prog dan vrouwen! Pas als ze horen dat iets met lippenstift op ook over prog kan schrijven of praten, dan lijkt er zomaar een dikke euro naar beneden te zakken. Je ziet hem vallen. En guttegut, wat doen we dan ineens ons best om slimme vragen te stellen aan iemand met een panty aan. Maar – en het kan nog erger – we zijn lekker mannen onder elkaar en verder bestaat er niks. Vrouwen, zijn die er dan? Waar, zie jij ze? Nee toch! Doe normaal zeg! Ik zie alleen een stel gitaren en een zanger, daar kom ik voor!

Het komt nog wel eens voor dat ik naar een concertje ga. Met wat vrienden, met een van mijn heren prog en dat is leuk. Zo word ik dan nogal eens voorgesteld aan deze of gene die al jaren in de symf zitten en dus over een grote mate aan intelligentie beschikken als het over mijn favoriete muziek gaat. Heerlijk om daar eens lekker mee te gaan bomen. Na de eerste vraag begin ik vaak al te gapen, wat zei ik? Een grote mate aan intelli… nog wat? Tja, misschien als het man to man talk is! Een van de eerste keren kreeg ik de opmerking wat ik nu eigenlijk leuk vind aan deze wereld, de muziek of de mannen… Shit ja, da’s wel een hele moeilijke. Maar over het algemeen hoor ik liever een man zingen dan een vrouw. En ik weet het, er zijn geen vrouwelijke gitaristen waarvan ik koude rillingen krijg, om over de rest maar te zwijgen. Ik ken een gitarist waarbij ik, als ik hem zie spelen, gewoon mijn bril af kan zetten. De oogvitaminen worden dan weer dusdanig aangevuld dat mijn sterkte zwaar naar beneden vliegt.

Heb nog wel wat vrouwelijke bondgenoten ook in de prog. We hebben een aantal dingen gemeen. We houden van de muziek, we voelen ons zeer thuis onder de lieden die er iets anders uitzien dan wij en we staan ons mannetje. Moet ook zeggen dat we gewaardeerd worden. Heerlijk is dat, om er door de muziek leuke contacten bij te krijgen en zelfs vrienden voor het leven. Kerels, waarmee je oeverloos kunt leuteren en we samen uit ons dak kunnen gaan als we het over een lekker nummer hebben. Maar voel me soms wat ongemakkelijk als ik tussen mijn heren prog sta, iedereen krijgt een handje en ik ben zeker het aanhangsel van een van de heren die toevallig mee is. En joh, die slaan we toch gewoon over! Je gaat toch zeker een vrouw geen hand geven?! En dan wel aan mijn buurman vragen of “zij ook van muziek houdt”. Nee, hoe kom je erbij. Ik ben mee als wandversiering en ik kan niet praten.

De ‘ladies of the prog’ worden zwaar ondergewaardeerd, dat hoor ik uit meerdere hoeken. Geldt voor alle disciplines, of we nu in het management zitten, in de crew, booker zijn of erover schrijven. Als er een vraag is, wordt die aan een man gesteld, al staat er een vrouw bij die het honderd keer beter weet, het maakt niet uit. Pas als de opbouw van het podium zwaar verkeerd gaat en de heren het niet meer weten, dan mag de vrouw haar zegje doen. En zowaar, ze luisteren. De kleedkamers zijn vaak goed geregeld, er wordt voor eten gezorgd, als er een artiest is die een jarig kind heeft dan regelt Anneke een cadeautje als dat zo uitkomt en we luisteren waar dat nodig is. De zangstemmen onder de vrouwen zijn ook niet te versmaden, want Annie Haslem doet leuk mee en dan heb je nog die blonde vrouw waar Clive Nolan het nog wel eens mee doet. Nou heb ik horen roepen dat Heather Finley de knapste is, diegene die dat zei zal wel in de olie hebben gezeten maar zingen kan ze als de beste! En heb je Anna Sofie Dahlbergh (Anekdoten) wel eens horen cello spelen? Of Evelyn Downing (Mermaid Kiss) horen fluiten? Ik bedoel maar zo. Wij zijn er. Helemaal. We denken na, kunnen handjes geven en zijn er niet alleen maar om de was te strijken.

Jullie weten toch, heren, als een vrouw gek op je is, dan zegt ze: ik hou van je! Als ze met je getrouwd is dan zegt ze: ik hou héél véél van je. En als je van haar gescheiden bent, dan zegt ze: ik hou alles van je!

Wij zijn niet gek!

Monique
monique@progwereld.org