Ik heb me er al een aantal keren over verbaasd: dat wij als fans van progressieve muziek zo conservatief zijn ingesteld. Dan doel ik met name op het gegeven dat nieuwe bands met een eigen authentiek geluid minder in de smaak lijken te vallen dan de oude vertrouwde garde. Nou is dat op zich niet zo’n probleem, kwaliteit verloochent zich niet en nostalgie kent geen grenzen. Kwalijker wordt het als zelfs de groeiende schare cover- en met name tribute bands het lijkt te winnen qua populariteit van de nieuwe(re) bands.

Het is een niet meer te stuiten fenomeen: tribute bands die zich richten op één groep en met behulp van geroutineerde muzikanten en de originele instrumenten zo dicht mogelijk bij het origineel proberen te komen. En vaak met succes, als je alleen al kijkt naar het aantal bands dat zich op de muziek van Pink Floyd heeft gestort. Of het nu Pink Project, Pink Floyd Project, Infloyd, Absolutely Floyd, The Pink Floyd Sound, The Australian Pink Floyd Show of Brit Floyd heet, de een is nog professioneler dan de ander. Soms zelfs met behulp van de originele vloeistofdia’s en mensen uit de staf van de iconische Britse band.

Ook het feest element speelt een steeds grotere rol, het feest van herkenning bedoel ik dan. Na het succes van de Symfo Classics, met bekende artiesten met een prog (lees: Kayak) verleden die de hits en andere bekende nummers van de grote bands uit het verleden spelen, dienen zich steeds meer bands aan die dit trucje onder de knie hebben en daarmee volle schouwburgen en theaters trekken. Lekker in het pluche naar de zoveelste versie van Money, Owner Of A Lonely Heart of Carpet Crawlers luisteren. Ik wil hier zeker niet de indruk wekken dat het gebodene niet goed is, integendeel. Als het origineel niet (meer) voorhanden is, dan is er  helemaal niets mis met ‘the next best thing’. Zoals The Musical Box al jaren en, zeer verrassend, het Nederlandse Yesshows onlangs nog bewezen.

Maar wat wel jammer is, en op termijn zelfs schadelijk, is het feit dat dit ten koste lijkt te gaan van (relatief) nieuwe, originele bands met een eigen geluid. Zo heb ik het afgelopen jaar met pijn in het hart moeten aanschouwen dat bands als Lazuli, en meer recent Tiger Moth Tales met het giga talent Pete Jones, nauwelijks publiek trekken. En als dan pakweg Genesis tribute band Carpet Crawlers en Marillion epigonen StillMarillion behoorlijke bezoekersaantallen trekken en bands als The Watch en artiesten als Ray Wilson min of meer gedwongen zijn om, ondanks uitstekend eigen repertoire, de muziek van Genesis tot vast onderdeel van hun shows te maken, dan is er toch iets mis.

Niet alleen wordt het voor de talentvolle beginnende band steeds moeilijker om tot optredens te komen, theaterdirecteuren zullen vaker met één oog op de kassa besluiten om de minder risicovolle optie van de tribute band te kiezen. De goede niet te na gesproken (Cultuurpodium Boerderij). Zo sterft onze favoriete muzieksoort een langzame dood als we niet uitkijken. Dus kom op mede-fans, kies straks ook eens voor Barock Project, Bjorn Riis of, nog beter, het Progdreams Festival. Daar ligt uiteindelijk toch de toekomst van ons geliefde genre.

Alex Driessen