Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Mijn koffer is gepakt, ik ga een tripje maken. Eentje waarvan ik helemaal totaal van ondersteboven ben. Hoelang het gaat duren? Het zal me een zorg zijn, al houdt hij nooit meer op. Ben geloof ik de ‘Julia Verne’ van de Asia-tische wereld; tot dusver de allermooiste ontdekking die ik op symfogebied mag meemaken. Dit is kicken!

Een collega progger heeft me geïntroduceerd in dit heelal, waar ik eerst wat sceptisch tegenover stond. Aan alle kanten word ik door heren proggers gebombardeerd met muziek, ik word er gek van. Af en toe snak ik weer eens naar een nummer van Steve Winwood of The Moody Blues, nog steeds mijn welkom terug op aarde muziek. Een reis maken is leuk, maar soms moet je gewoon weer even terug naar je roots. Maar Asia is een verhaal apart, zeg maar een korte naam voor iets heel groots! Pak je eetstokjes en verf je haar zwart, we gaan aan de sushi met de heren Wetton, Downes, Payne en alles wat erbij hoort.

Lest best is voorlopig de cd “Icon”. Had overigens de naam Asia erop gestaan dan was deze superschijf vast al wereldwijd met miljoenen exemplaren over de toonbank gegaan. Wet and Down hebben hun best weer gedaan; deze muziekbom heeft me twee weken achtereen verrast zonder een overdosis te krijgen. Aan het eind wel met de koptelefoon op, want het schaamrood steeg me naar de kaken toen me werd gevraagd of ik ze nog wel allemaal op een rijtje had. Evenals bij een verstokte roker die gestopt is en ondertussen nog 3 pakjes sigaretten in zijn achterzak heeft, zo nam ik mijn icoontje weer stiekem mee naar de strijkplank, wat ineens mijn favoriete hobby is geworden. Door niemand gestoord kon ik mijn shot van die dag weer laten stuiteren.

Al mijn cd’s van Asia, met name de voor mij grote toppers “Aura” en “Astra”, hebben dus een tijdje op hun lauweren mogen rusten in hun plastic omhulsel. Bijna groen uitgeslagen omdat ze een tijd niet door de laserstraal van mijn speler gekieteld werden, heb ik ze weer eens met egards behandeld en ze keihard laten knallen. Daar zijn de meeste nummers zeker voor bedoeld. Fles wijn en een schaal sushi erbij… Man, dit is genieten!

Teksten – het voer voor een nieuw nummer en de emotie die daar achter zit – interesseren me mateloos. Het deuntje mag dan erg belangrijk zijn, maar het zijn vooral de woorden die me raken. Weer eens wat anders dan een lekkere ‘riff’ of ‘catchy’ synthesizersoundjes. Neem nu het nummer Sole Survivor,  geschreven door de heren Downes en Wetton. Die overwinnaar waar ze het over hebben is John Mc Enroe. Het is bedacht, hoe origineel, tijdens het kijken naar een Wimbledon wedstrijd. De titel zou in de eerste instantie moeten luiden You Cannot Be Serious, maar dan was dit nummer zeker weten een lachertje geworden.

Het nummer Voice Of America (zeker één van mijn favorieten) is het meest persoonlijke nummer dat John Wetton waarschijnlijk ooit heeft geschreven, luister naar de tekst en voel die rillingen over je rug zoals hij ze bedoeld heeft…Kijk op de cd en zie dat het fraaie lied mede is geschreven door Geoff Downes. Het waren in die tijd zulke goede vrienden dat ze alle successen samen deelden en wie het neergepend had maakte niet uit. Hé, geef mij ook zo’n vriend! Een sushi heren?

Dat het niet zuiver vriendschap was in de formatie Asia bleek al snel. Steve Howe verliet als eerste de band. Hij was het niet eens met de koers die de band voer en zijn gitaarspel kwam in de verdrukking door toetsenist Geoff Downes. Ook begreep Steve heel goed wat er in John Wetton omging, maar, zoals hij heeft gezegd: “ik werk niet voor arseholes”. De vriendschap tussen Downes en Wetton bekoelde ook aardig, nadat ze samen een hoop kassuccessen hadden gedeeld. Toen kwam de tijd dat Wetton ophoepelde en heel Asia op een oor kwam te liggen. In de jaren ’90 kwam John Payne in beeld en de oude glorie kwam te herleven. Wetton leek dat echter niet zo te waarderen. Eén van zijn veel gehoorde uitspraken over Payne is te leuk om over te slaan: “I don’t like him, I don’t have to like him and I’ve never met him. He’s a crap singer too”. Ohhh,  Johnnyboy, beetje jaloers jongen? Valt me weer van je tegen. Ik ben een groot fan van John Wetton. Hij heeft meer emotie in zijn stem dan Payne ooit bij elkaar kan krijgen, maar ook Payne heeft toppers van nummers op zijn naam staan.

Genoeg geroddeld, terug naar ‘good fellowship’. In het Noorse zomerhuisje van Geoff componeerde John het nummer Go waar ze heel wat uren samen op de gitaar gepingeld hebben. Zo is Don’t Cry op papier gezet in Montreal en in LA werd Open Your Eyes geboren. Maar de uitvoering daarvan is in veel meer landen tentoon gesteld. Uiteraard hebben ze ook Nederland vorig jaar weer met een bezoek vereerd, maar toen was ik nog geen ‘echte’ progger… Ik loop ook altijd achter de feiten aan. Bah! 

Maar nu ik ze ken pak ik mijn koffertje nog niet uit hoor, weet nog lang niet alles en wil wel alles weten. Zo zit ik in elkaar: als ik ergens mijn zinnen op heb gezet bijt ik me erin vast… Goeie die me  er dan afkrijgt. Mijn junkfood is nog steeds Where Ever You are. Erg mooi hoe de keyboards op komen zetten in het begin van het nummer Ready To Go Home. Luister eens goed naar die tekst…  En dan natuurlijk de Open Your Eyes crisis, ik kan geen dag zonder. Heerlijk die Asia-tische wereld. En dat in een tijd waarin geen zender ze meer speelt, ik geloof dat Frits Spits de laatste was. Goeie kerel. Arrow Rock Radio, pffff! Laten we maar een nieuwe zender gaan opzetten, Asia- Mania! Offe… ben ik nu ouderwets?

Monique
monique@progwereld.org