Resonaxis, uniek in zijn soort

Interview en tekst: Maarten Goossensen

Met het album “Hymnarium” heeft de uit Sydney, Australië afkomstige band een uniek album uitgebracht. Oude muziek uit de renaissancetijd wordt moeiteloos gemixt met een stevig portie hedendaagse prog. Meest in het oorspringend is het oude pijporgel dat een grote rol speelt in de muziek. Brooke Shelley is de componist van dit alles en neemt tevens de vocalen voor haar rekening. Hoogste tijd om een aantal vragen aan haar voor te leggen.

Zou je de band aan onze lezers willen voorstellen? En kun je iets over het ontstaan van de band vertellen?

Momenteel bestaat de band uit David Drury (orgel), Matt Roberts (Drums), Richard Hundy (gitaar), Adam Bodkin (basgitaar) en mijzelf. Het idee voor de band ontstond toen ik David Drury een keer hoorde improviseren op het orgel van de St. James’ Church aan de King Street in Sydney. Wat hij liet horen, moet ervaren worden vond ik en dan niet alleen door kerkgangers op zondagmorgen. En wat is nu een betere manier om het uit de kerk te halen en naar het grotere publiek dan door een rockband?

David stelde me voor aan zijn neef Matt Roberts. Hij is een drummer en een producer en hij had direct interesse om samen met David en mij een groep te vormen. Ik kende zelf gitarist Michael Sheridan, we waren klasgenoten op het conservatorium van Sydney, dus was het niet meer dan logisch dat ik hem erbij vroeg. Hij verliet de band in 2010. Het zoeken naar een nieuwe gitarist was niet bepaald eenvoudig. We waren toen al begonnen met de opnames van “Hymnarium”. Ik kwam er achter dat onze technicus Richard Hundy zelf ook gitaar speelde. Hij was goed bekend met het geluid van de band en bood aan om ons te helpen. Adam Bodkin (basgitaar) was door Matt Roberts voorgedragen. Ze hebben samen gespeeld in de Frank Zappa coverband Petulant Frenzy.

Voor zover ik weet zijn jullie de enige band die gebruik maken van een oud pijporgel. Kun je wat meer vertellen over dit instrument en hoe is het gelukt hier gebruik van te mogen maken?

David Drury is de reden waarom we een pijporgel gebruiken. Hij is zo’n getalenteerd muzikant en ik wilde met hem werken op een manier dat veel meer mensen konden genieten van zijn talent. Het was niet heel moeilijk om toestemming te krijgen om het orgel te gebruiken. Hier in Sydney is David echt een orgelbekendheid. Toen we uitlegden dat hij het orgel zou bespelen was het direct geen probleem meer.

Kunnen jullie tijdens repetities gebruik maken van het orgel?

Helaas niet. Het is verder moeilijk, eerder onmogelijk, om een plaats te vinden waar een orgel staat om te kunnen oefenen. Wanneer we oefenen voor een optreden, maakt David gebruik van keyboards. We moeten bij optredens dan wachten tot we de locatie kunnen opbouwen en dan pas kunnen we echt oefenen met het orgel erbij. We moeten dan heel snel schakelen.

Hoe hebben jullie “Hymnarium” opgenomen? Dat lijkt me complex met zo’n orgel en akoestiek?

Het album is in een lange periode in delen opgenomen. We hadden gelukkig de mogelijkheid om gebruik te maken van het orgel dat op het conservatorium van Sydney staat. Daarop hebben we een deel van de orgelpartijen op kunnen nemen. Daarna hebben we apart de drums en bas opgenomen. Vervolgens hebben we de rest van het orgel opgenomen op het orgel van de St. James” Church in Sydney. Daarna hebben we de zangpartijen opgenomen en als laatst de gitaar. Het moeilijkste was om het album te mixen. Richard had er een enorme kluif aan om goed de balans aan te brengen met het orgel, dat heel veel ruimte inneemt en de rest.

Ik heb zelf een kerkelijke achtergrond en ik herkende flarden van psalmen en gezangen in jullie muziek. Klopt dit?

Dat klopt. Het is overduidelijk dat er religieuze invloeden in onze muziek te herkennen zijn aangezien ik zing in een kerkkoor. Ik ben in dat koor gaan zingen door mijn liefde voor oude gezangen en muziek uit de renaissance.

Jij hebt zelf alle muziek geschreven. Hoe ga je te werk, hoe is het creatieve proces verlopen?

Nou, muziek schrijven voor deze band is pure passie. Ik mag twee van mijn favoriete genres samenvoegen. Die van koormuziek uit de renaissance en rock/ metal. Het creatieve proces verschilt nogal, maar meestal begint het met een muzikaal idee of met een filosofisch concept dat ik wil verkennen. Soms heb ik eerst ideeën voor de teksten en andere keren begin ik eerst met de muziek. Soms houd ik vast aan de standaard popsongstructuur of ik begin juist vanuit de structuur zoals in de renaissancetijd muziek werd geschreven. Ik probeer er niet te veel bij na te denken, wat niet makkelijk is aangezien ik compositie aan het conservatorium heb gestudeerd. Ik verval nog makkelijk in oude patronen en krijg dan de neiging om het steeds opnieuw te bewerken in plaats van mijn intuïtie te laten spreken. Het moet eerst goed voelen en niet alleen compositorisch goed zijn,

Welke bands / muzikanten hebben jou beïnvloed?

Als eerste en als meeste de band Europe. Ik luister al naar Europe sinds ik een kind was (kun je nagaan hoe oud ik ben). Hun melodische en harmonieuze stijl, en zeker ook de teksten, hebben mij enorm beïnvloed. Andere bands die ik graag hoor zijn Nightwish, Sonata Arctica en Within Temptation. Ik heb samengewerkt met producer Nick Littlemore (Pnau, Empire Of The Sun) en ook zijn ideeën hebben mij erg beïnvloed, evenals zijn manier om de grenzen van het muzikale op te zoeken. En dan zijn daar uiteraard nog alle invloeden vanuit de klassieke muziek.

Je hebt een heel apart en bijzonder stemgeluid. Wat is je achtergrond als het om zingen gaat en heb je zangles gehad?

Ja, ik heb zangles gehad, niet in een bepaalde stijl, maar meer hoe ik natuurlijk en goed gebruik van mijn stem kan maken. Mijn stem is beperkt, tot mijn grote frustratie en alleen geschikt voor koor en ensemblewerk. Daarom klinkt mijn stem apart en heel anders dan je van een rockband zou verwachten.

Wat kun je vertellen over de teksten op dit album?

Over het geheel gezien gaan de teksten over dood en depressie. Dat klinkt natuurlijk heel donker en, nou ja, depressief. Maar de teksten verkennen deze onderwerpen vanuit positief perspectief. Ten tijde van het schrijven van het album stierven twee mensen die heel dicht bij mij stonden. Het schrijven van de teksten zorgde ervoor dat ik hun sterven en dood in het algemeen op een positieve manier kon benaderen. Het album klinkt misschien donker, maar het is eigenlijk heel opbeurend en vol van hoop.

Op welk nummer ben je het meest trots en waarom?

Dat verandert elke keer! Momenteel vechten Hymn 2 en Dustward om deze eer. Ik vind Hymn 2 zo gaaf door het uitgestrekte refrein en orgelspel en Dustward door de gitaarsolo van Richard.

Blijven jullie een trio of gaan Richard Hundy en Adam Bodkin permanent deel uitmaken van de band?

Ik zou het geweldig vinden als ze lid van de band werden. Het is eigenlijk aan hen wat ze doen. Ze zijn niet alleen enorm getalenteerd, maar het zijn ook fijne mannen met een heerlijk gevoel voor humor. Ik vind dat wel belangrijk.

Treden jullie vaak op?

Als Resonaxis helaas niet. We doen maar heel weinig optredens. Dit komt voornamelijk omdat we allemaal een erg druk leven hebben. Maar als de kans zich zou voordoen zouden we graag meer optreden en opnemen.

Vorig jaar had ik een interview met jullie landgenoot Ben Craven. Hij vertelde dat er nagenoeg geen liefhebbers van symfonische rock zijn in Australië. Herken je dit?

Dat verbaast me inderdaad helemaal niets. Voor mij heeft symfonische rock elementen die terug gaan naar Europese muziek. Het zit niet in het DNA van Australië. Dat soort historie zul je hier niet vinden.

Wat zijn jullie toekomstplannen?

We zouden heel graag eens in Europa optreden en David helemaal los zien gaan op een aantal grootse orgels daar. Onze primaire plannen zijn hetzelfde als elke andere band en dat is muziek maken waar we van houden en dit delen met zoveel mogelijk mensen.

www.resonaxis.com