Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Iedereen mag er een troep van maken. Al laten ze overal hun vieze sokken slingeren, is hun bureau een grote puinzooi vol papieren en afgekloven nagels, draperen ze hun handdoek na het badderen pontificaal op de grond, het is mij best. Kan er niet van wakker liggen, zolang mijn vriendje het maar niet doet, want die is dan zeker niet zo zuinig de klos!.

Als poetsend Mientje Dobbelsteen zal je in mijn stede dus never nooit een bende vinden. Mijn schrijfwerk netjes in een notitieblok, mijn muziek keurig op jaartal, band en genre gesorteerd, ik ben een lijstjes-, tabelletjes- en hokjesmeut. Overzicht en netheid. Hé… klinkt dit haast als die frikkerige schooljuf met pukkel op haar neus van een halve eeuw geleden? Als je spiekt dan zwiept de liniaal langs je handjes!

Het kan me dan ook echt aan mijn hart gaan als ik, zoals laatst, ergens kom waar ik een ongelooflijke chaos aan muziek vind. Cd’s en dvd’s, die behandel je in mijn ogen met ‘caresse’, met een tederheid die je gebruikt als je… nou ja, we blijven bij de les! Die laat je niet rondslingeren zonder hoesje. Of… dat is helemaal het toppunt, een cd in het verkeerde hoesje! Heiligschennis is er niets bij. En laat ik nu niemand aanvallen, maar van de week had ik een lekker dinertje bij een vrouw die me zeer lief is. Piepers, groente en een gehaktbal. Nou, dan zeur je toch niet meer hè! Het gesprek kwam op de Moodies, nog altijd mijn meest geliefde onderwerp van gesprek. En het was uiteraard zo dat ik daar ooit een half jaar geleden eens een cd heb gedraaid, met een nummer erop dat zwaar favoriet is. En die cd is pleite. Komt natuurlijk omdat ik dat ding in het verre verleden daar gedraaid heb, en die is zoekgeraakt. Foei Monique! Stoute meid!

Dus ik ben de beroerdste niet en ga driftig op zoek naar de schijf waar ik een dansje op heb gemaakt, toen, ooit, eens. Mijn hemel, wat ik daar aantrof in die cd kast was met geen pen te beschrijven. Lege hoesjes, rondslingerende cd’s en in “Seventh Sojourn” zat een cd van de Beatles… wat een belediging voor de Moody Blues! En wat een afknapper voor mij. Dit is alsof je John Wetton vergelijkt met Jantje Smit. Ik bedoel maar, daar wordt een mens toch niet vrolijk van?

Ik hoef dus niet te vertellen dat die cd die sinds de tijd dat ik hem in de speler heb gevleid daar een slecht leven heeft geleid. Vond hem ergens in een houten kastje, los, totaal verlaten in diepe eenzaamheid tussen allemaal niet soortgenoten zoals pennen, telefoonboek en computer. Zonder zijn vertrouwde omhulsel, zonder al zijn vriendjes van hetzelfde soort. Ik bedoel, laat mij een jaar geen haar knippen en ik weet niet eens meer waar ik thuis hoor dan… Dus heb ik zijn hoesje opgezocht, die achterlijke cd van een ander soort eruit gegooid, hem liefdevol erin gelegd en jawel… hij begon rood uit te slaan van liefde en trots. Oude rotten moet je niet verkassen.

Zo zijn alle schijven die avond ter hand gegaan en liggen ze allemaal weer op volgorde en op hun eigen thuisfront. Degene aan wie de cd’s toebehoren zal het vast een zorg zijn, maar mijn dag was weer goed. Dat de hoezen na die tijd meer leken te glimmen als voorheen zal wel verbeelding van me zijn, maar toch…

Muziek blijft je als muziek in je oren klinken, het is één van de grootste vormen van genieten in je leven. Muziek is er altijd, geeft je kracht, helpt je bij emotionele momenten, pept je op en voelt met je mee. Muziek laat je nooit in de steek, het maakt je blij als je zelf blij bent, is gevoelig als je het hard nodig hebt. Kan je als een klein kind laten janken als het nodig is om eens lekker je frustratie eruit te gooien. Je kunt erop dansen, je mag erop lachen. Je mag je laten meevoeren naar ongekende dromen…

Muziek maakt je werk aangenamer, een bezoekje aan de tandarts is zo erg niet meer. Kijk naar de militairen in woelige tijden, naar de onrust, naar het thuisfront, muziek maakt het makkelijker te dragen. Verlies een geliefde, er is muziek, met zorg uitgekozen en rakend, zie de teksten op een geboortekaart, wat kan muziek met je doen. Zie mensen met een handicap, hoe ze reageren op muziek, je ziet een lach tevoorschijn komen en soms een schaterlach. Iedereen reageert op muziek, het laat je dansen, het ontroert je… Het geeft je kracht, als dat heel hard nodig is.

Zonder het deuntje, de stijl of de tekst, kan niemand leven. Behandel het met respect, want…

Music is always there!

Monique
monique@progwereld.org