In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

Zo’n herseninfarct hakt er flink in. Voor hetzelfde geld was ik een Vader Abraham fan geworden. Gelukkig is dát deel van mijn hersenen waar de smaak zit bespaard gebleven.

In het begin kreeg ik veel valium. Daar vervlak je van. Het kon me even niet meer interesseren wie Francis Dunnery en Steve Hoghart waren. Toen de valium uit m’n lijf was raakte ik weer geïnteresseerd in muziek. De draagbare cassetterecorder naast m’n bed werd vervangen door een diskman. Ik kocht weer cd’s. “Roll The Bones”van Rush en “Internal Exile” van Fish draaide ik helemaal grijs. Ik was weer terug.

Er zijn echter mensen die hebben geen valium nodig voor een oppervlakkige muziekinteresse.Zo bereikte mij een keer de vraag of Phil Collins in The Beatles had gezeten. Ook heb ik vaak moeten uitleggen dat Frank Zappa fel anti-drugs was en aan prostaatkanker is overleden als er weer eens gesuggereerd werd dat die engerd zeker aan een overdosis was doodgegaan. Zulke mensen beweren dat ze allerlei muziek leuk vinden. Dikke mik. Volgens mij vinden ze maar heel weinig muziek leuk.

Symfomanen krijgen nog al eens het verwijt dat ze een kortzichtige oogkleppenmentaliteit hebben. Dat vind ik de wereld op z’n kop. Uit de meeste stukken die ik lees blijkt dat de gemiddelde symfomaan een flinke muziekliefhebber is met een brede kijk op muziek in het algemeen en symfo in het bijzonder. Persoonlijk hou ik naast m’n symfo ook van jazzrock, progmetal, pop, folk en mainstream muziek. Zolang het maar integer en met de juiste intentie gemaakt is.

Muzikanten verdienen respect voor hetgeen  ze doen. Laat de botte bijl maar in de schuur. Aan voorbarige conclusies heb ik niks, geef mij maar een genuanceerd oordeel. De radio heeft de 4 minuten grens er ingestampt. ‘Symfo is voor stumpers met die achterlijk lange nummers. En toch hè, 11 minuten, 17 of 24, ik vind het prachtig. Dat vond ik toen al, dat vind ik nu nog steeds en dat zal ik wel altijd blijven vinden. Geen herseninfarct dat me daar van weerhoudt.

Dick
dickmail@zeelandnet.nl