Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Wij leven in een land waar – godzijdank – vrijheid van meningsuiting bestaat. Wat inhoudt dat alle burgers in ons kikkerlandje zijn of haar strot open mag trekken als het nodig is, zonder dat je gelijk voor een nachtje of wat de lik in moet. Je wordt niet gelijk gelyncht als je zegt dat Bea een doos is en je mag rustig lallen op straat als je te lang in de kroeg hebt gezeten. De kans bestaat dan wel dat je een bloempot langs je oren krijgt van iemand die de volgende dag weer om 6 uur op moet, maar verder mag je zeggen wat je wilt. Dat dit niet altijd goed valt of dat het je niet altijd in dank wordt afgenomen, da’s een heel ander verhaal. En zo bestaat de kans dat je, als je niet uitkijkt, oeverloze, soms haast kinderachtige woordspelletjes krijgt en we weer terug op de kleuterschool zijn. “Juf, hij zit me te pésten!” Als je mazzel had mocht je lekker uithuilen op schoot.

Nu mag je als je deze site bezoekt best wat van ons verwachten. Geen vriendjespolitiek, geen gefleem of afkrakerij. Natuurlijk, de schrijfsels liggen de ene keer wat meer in het straatje van de luisteraar, zo heeft iedereen zijn voorkeur, maar we proberen zo objectief mogelijk te zijn en de lezer een duidelijk beeld te geven van de kwaliteit of kwantiteit van de schijf. We willen een plaatje schetsen van hetgeen je kunt verwachten als je de cd in huis haalt. De ene bezoeker zal het er wel mee eens zijn, de ander misschien niet, maar ook dat is een kwestie van smaak. Een zaak van het beleven van de muziek. Zo wordt de cd Icon, van de heren Wetton en Downes niet echt als smaakmaker gepresenteerd. Ik ben het daar absoluut niet mee eens, want deze cd is voor mij steengoed. Dan kan ik op een pesterige manier de schrijver daarvan even lekker jennen, jij hebt geen smaak, lekker puhhhh! Maar zo is het, ik hou van stokoude kaas en jij misschien van jonge. Maar we houden allebei van kaas dus we vinden elkaar evengoed wel weer. Zo is het ook met muziek. Zolang je niet je eigen mening in iemands strot duwt, kan er best over gepraat worden.

Gezien het heuglijk feit dat onze ‘kijkcijfers’ nog steeds stijgen, zullen we het niet heel erg verkeerd doen. We hebben er lol in om samen de lezer te boeien en daarbij een deel van ons eigen enthousiasme neer te zetten. De inzet en de vriendschap die we samen hebben, de reacties van de lezers, het genieten van concerten en daar medeproggers te spreken, het is allemaal even leuk. Er zit ook een andere kant aan ons verhaal en die is niet altijd even vrolijk. Niet iedereen hoeft het met ons eens te zijn, maar de manier waarop dat gebracht wordt is soms te kinderachtig voor woorden en wordt nog wel eens breed uitgemeten op de site van de betreffende band. 

Wij krijgen promo’s aangeleverd van verschillende bands. En natuurlijk worden de recensies daarover gelezen door de leden van die band, zo gauw als die op onze site staat. Als kwijlende honden staan ze te wachten op een compliment of dat hun cd de hemel in wordt geprezen. Logisch, het is een stukje vakwerk waar veel tijd en energie in gestoken is en daar ben je uiteraard als band zijnde supertrots op. Dat mag ook zeker, het is een stukje van jezelf, van de band zelf en dat mag gehoord worden. Dat de meningen over het gebodene sterk kunnen verschillen, ja dat hoort er gewoon bij. Ook dat mag uitgesproken worden. Daarvoor komen de lezers ook naar deze site, om te kunnen lezen wat men mag verwachten van een oude of nieuwe cd of dvd. Onze recensies zijn gebaseerd op kennis (daarom schrijf ik columns…) en op een zo objectief mogelijk beeld van de muziek, waarbij, nogmaals, de persoonlijke mening uiteraard niet uitgevlakt kan worden, we zijn allemaal slechts mensen.

Er zijn bands die onze mening niet kunnen waarderen. Oké, ik geef het toe, als iemand mijn gloednieuwe eend afkraakt waar ik zo trots op ben, kan ik diegene ook wel een slag voor zijn bakkes geven, omdat-tie toevallig in een BMW zich op de weg mag begeven. Jammer dat mijn gaspedaal het bij 100 km per uur al opgeeft, terwijl de BMW me vierkant uitlacht. Maar zo is het leven, kan me er niet druk om maken. Over het algemeen komen we er wel uit samen. Niet altijd. Het is soms leer om leer, wij kraken jullie cd af en dan bekken wij lekker terug. Tot zover lukt het altijd wel. De mensen die echt gegriefd zijn die gaan verder. We worden als een stelletje achterlijke idioten afgeschilderd op de homepage van betreffende band. We snappen niets van muziek, we zijn een stelletje amateuristische heikneuters die volkomen uit onze nek kletsen. Wij Nederlanders, hebben verstand van tulpenbollen en daar groeien bloemen uit, geen muziek. Hoe is het mogelijk dat we nog bestaan. Het is soms zo zielig dat iedereen op die site volkomen naar de koek hapt die wordt voorgehouden en dan niet eens de moeite nemen om daadwerkelijk te kijken of de informatie klopt. De meeste hebben geen flauw benul van de Nederlandse taal en al hebben ze dat wel dan is het nog waardeloos wat we schrijven, want de schepper van hun nieuwste schijfje heeft uiteraard gelijk. Follow the leader… leader… leader… En wie er nu gelijk heeft, maakt in feite niet zoveel uit.

Het punt is dat er soms discussies ontstaan, die het sop niet waard zijn. Ellenlange ‘forumdiscussies’ over die waardeloze Progwereld. Dat kan knap irritant worden. Er wordt ons kinderachtig gedrag verweten, iedereen is duidelijk not amused. Het kost ons wel eens moeite om niet te reageren, maar we hopen nooit aan de kinderachtigheid mee te hoeven doen. Als een plaat super is, dan horen jullie dat. Dat hoort de band dan ook. Er zit ook kaf tussen het koren. Ook dat wordt vermeld. Ook wij krijgen kritieken die volkomen terecht zijn. Daar proberen we wat mee te doen en daar is de kous mee af. Zou een bak worden als we die kritiek op de site zouden plaatsen. Kunnen we met zijn allen lekker zeiken over de zielige ons, die niet begrepen word terwijl we het zo goed doen. Kun je kantjes mee volpennen, want de één weet het nog beter dan de ander. Je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Wees maar blij dat niet iedereen op dezelfde blonde vrouw met verstand valt want dan was er weinig meer aan in het leven.

Ik mag dan stapelidolaat zijn van The Moody Blues, heb alles wat er te hebben valt, ook ik zie de mindere tijd die ze gehad hebben. En dat die er was, staat buiten kijf. Ik kan ook niet altijd alles waarderen van mijn helden, maar ik ben fan en mag hun zwakke momenten zien. Daar worden het echte mensen door, in plaats van onfeilbare verre wezens. Daarbij zijn hun hoogtepunten meer dan hoog en dat is waar het om draait.

Wij kraken geen bands af, wel hun werk. Dat kan één cd zijn, terwijl de rest best goed te pruimen is, of zelfs toppers zijn. We zijn er om de lezer te behoeden voor een miskoop en willen aanzetten tot het kopen van die cd die zo fantastisch is. We schrijven voor de lezer, niet voor de band. Zouden we dat wel doen dan verliezen we na een aantal keren onze geloofwaardigheid. En echt, we zeggen niet dat we het allemaal zo goed weten, dat is aan de lezer om dat te beoordelen en daar doen we het allemaal voor. Als een cd top is, dan is die dat. Als het knudde is, dan wordt dat ook vermeld. We lopen niet te simmen over één nummer als de rest helemaal top is. Maar we staan voor wat we laten zien, dat kan de hemel in zijn, of ergens diep onderaan. Iedereen heeft zijn slechte momenten, de ene cd is nu eenmaal beter dan de andere. We werken gelukkig niet op basis van provisie en mogen presenteren waar de lezer om vraagt. Het kan vriezen, het kan dooien. We zijn er niet om de boel maar af te kraken. We gunnen een ieder het zijne. Ook als het een zwaar waardeloze plaat is. Zullen we de kleine kinderen nu maar vergeten en als volwassenen verder gaan?

Monique
monique@progwereld.org