Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

We gaan avec les derrieres poedelnaaktès. Of gewoon met de billen bloot! Ja hoor, ik zal geen spelbreker zijn, ook mijn riem gaat los. Want mensen, hoe vaak doen jullie het? Elke dag? Negen keer per dag, als je een ‘fanatismusje’ bent? Of doen we saaaaaai en blijft het dus bij één keer per maand? Want zonder een rode kop te krijgen of te gaan stotteren, we doen het allemaal. Oké, er zal een aantal geheelonthouders tussen zitten, maar die spelen misschien met andere dingen.
Ik doe het ook ja. Heb het dagen achtereen gedaan, een onverzadigbare honger, maar dat is haast verleden tijd. Wie doet er nooit eens gek, toch!?

Downloaden ja. Daar gaat het over vandaag. Of eigenlijk, over het trieste lot van onze shotleveranciers. Die gasten met een service waar we met zijn allen een puntje aan kunnen zuigen, die wat voor de consument overhebben, terwijl die er zelf haast niks van weet. De mensen die, met hun welgevulde toko, alles kunnen bestellen, in huis hebben of de broodnodige informatie kunnen geven. De zaken die gespecialiseerd zijn in onze muziek, die moet je met een kaarsje zoeken. Die, triest genoeg, vaak als een nachtlampje gedoofd worden omdat er alleen maar gekeken wordt.

Maar zo werkt het gewoon tegenwoordig. We plukken alle muziek van het net af, haast alles is te vinden. Zo liggen er vaak stapels hoog in de woonkamer, alleen wel eens lastig om de goede cd te vinden, want de schijven zijn precies eender. Ik heb ze ook hoor, een gebrande stapel waar je niet lekker van wordt. Niet alles is leuk genoeg om te kopen, je behoedt jezelf dus voor een flinke miskoop en het is bar goedkoop, daar letten we allemaal op toch. Verder kun je vanuit je luie stoel een cd kopen op internet, kost minder dan in de winkel, je hoeft er niet eens de deur voor uit want hij ploft zomaar op je deurmat, ik bedoel, kan het nog makkelijker?

We doen er met zijn allen aan mee. Er is een aantal cd’s die ik niet gebrand wil hebben. Die zijn zo ontzettend goed, die wil ik gewoon origineel. En dan is het heerlijk dat mijn rek aardig gevuld is met mooie hoesjes eromheen, de meest prachtige boekjes vind je er soms bij en je kunt heerlijk op de bank zo een avondje vol kijken. En de teksten meelezen zonder dat je ze op de pc op moet zoeken. Want je kunt ze natuurlijk ook gewoon uitprinten en met allemaal witte velletjes op je schoot zitten. Dat is het eigenlijk niet hè. Eigenlijk is daar gewoon geen bal aan, want ik kan uren met een stapel cd’s op mijn schoot zitten, alle boekjes doorkijken en er geen genoeg van krijgen.

Met een stapeltje gebrande cd’s is daar toch geen bal aan? Daar kan ik niet warm of koud van worden. Alleen vind ik zoveel muziek mooi, dat ik gewoon niet alles origineel kan kopen, tenzij ik mijn huis verkoop, elke dag aan de kale witte bonen ga en regenwater opvang om er de afwas mee te doen. Er moet altijd wat te wensen overblijven.

Mijn cd’s en dvd’s koop ik bij Soundtripper, een leuk progzaakje in Gouda. Nou woon ik daar een pokken eind vanaf, maar ik heb een koerier als dat zo uitkomt (wij vrouwen weten hoe we onze zaakjes moeten regelen…). Dick, de eigenaar van die toko, heeft het aardig voor elkaar. Service is top, hij lult de oren van je kop, van elke band heeft hij alle cd’s staan, zijn grote trots, kan alles voor je regelen en doet dat ook. Maakt niet uit wat ik wil hebben op proggebied, ik vind het bij Dick. Als hij denkt dat hij wat leuks voor me heeft dan mailt hij, en houdt het alvast voor me achter. Zo bouw je een band op die je kunt vinden in een zaak waar de koffie altijd bruin is en je persoonlijke aandacht krijgt. En dat is heel prettig in een tijd als deze, waarin je alles vanachter je schermpje kunt binnenhalen. Waarin iedereen weinig tijd heeft, rondraced met zo’n ding dat aan je oor gekleefd zit, kijk maar eens op straat. Je denkt dat iemand wat tegen je zegt en wilt al vrolijk terug groeten, maar komt er achter dat ze tegen hun nieuwste verovering kleppen die aan de andere kant van de lijn hangt. Alles moet snel en er is weinig tijd voor een sociaal gesprekje over dat prachtige nieuwe nummer of waarover dan ook. 

Ik ben heel erg blij dat mensen minstens een half uur op mijn stoel moeten bivakkeren willen ze een goed zittend prakkie aangemeten krijgen. Ben ook erg blij dat er nog geen ‘knip je eigen kop’ cursussen op het net staan, want dan was de lol eraf. Met mijn klanten bouw ik een band op, sommigen komen al 15 jaar en het blijft gezellig. Het is de combinatie die het doet, een praatje, kopje koffie, advies en het geven van een goed gevoel aan een klant voordat die de deur weer uitgaat. En met veel plezier na een week of zes weer terugkomt. Zo houd je lol in je werk, alleen al door het contact.

Onlangs bereikte mij het droevige bericht dat Dicky ermee gaat stoppen. Hij kan niet op tegen de giganten, tegen de euro, tegen de huidige vorm van muziek verkrijgen. Zo zijn er meer zaken die of op de fles gaan of waarvan de echtgenote een lekkere job heeft en zo dan het beleg op de boterham wel bij elkaar kunnen krijgen. En dat raakt me. Een zaakje waar zoveel liefde en vakmanschap ingepompt wordt is straks niet meer…

De rekken worden leger, de glorie en trots gaat er af, tot er straks niks anders meer over is dan een leeg pand waar gevoel en weemoed in achtergelaten wordt. Dat fris weg geplakt wordt door nieuwe schappen met een ander vulsel, wat hopend beter zal lopen dan bij de vorige eigenaar. Ik zal straks mijn muziek weer moeten zoeken tussen de rekken vol BZN en Julio Iglesias. Waar je geen persoonlijke aandacht krijgt en geen koffie of misschien hangt er wel een koffieapparaat, voor 50 cent zelfbediening. Laat maar.

Laten we zuinig zijn op dit soort kleine zaken waar vakmanschap nog meesterschap is. Waar we vinden wat we nodig hebben, waar kwaliteit en service nog vooropstaan, want zo is het gewoon.

Dickytrippietrickyrockdoctorstrangeripperongoingtripper, oftewel, Dicky Dik.

Ik zal je missen jongen!

Monique
monique@progwereld.org