Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

In mijn tienerjaren was ik een ster. Een echte, met sterrenkleding en een hip kapsel en een laag blauwe oogschaduw die zo overdadig was dat je er normaal gesproken minstens 3 maanden mee kon doen. En natuurlijk de hoge hakken van mams, stiekem uit de kast gejat. Die maakten de outfit helemaal af en een giebeltje van 13 werd omgetoverd tot een waggelend idool. Met de fles Odorex in mijn handen voor de spiegel want zeg nou eerlijk, leek dat niet net een microfoon? Zo werden er heel wat Dolly Dots nummers weg gekweeld alsof ik een hit stond te zingen. Zo professioneel, zonde dat niemand me ontdekt heeft toen. Als playbackster kon ik aardig de show stelen! Zo gauw ik mijn mond opendeed was dat andere koek, maar ach wie daarom zeurt is een kniesoor. Tegenwoordig zit ik ook nog wel eens in dat glazen geval te loeren en mee te blèren op een lekker nummer, terwijl ik me af blijf vragen wat er toch zo faliekant mis is gegaan toen ik nog in wording was. Maar goed, ik was het eerste kind thuis dus er moest blijkbaar nog wat geoefend worden. Mijn jongste zusje heeft een prachtige stem dus ik bedoel maar zo. Weten jullie gelijk waar de uitdrukking ‘lest – best’ nu eigenlijk vandaan komt.

Na jaren van weggehoond, uitgelachen en zwaar in de zeik gezet te worden over mijn zangtalent, mag dus niemand mijn geluid meer aanhoren. Niet omdat ik er een rode kop van zal krijgen maar jullie vrees ik wel. Zo kwam het eens voor dat ik midden met mijn snufferd in ‘Idols’ viel, een jaar of drie geleden. Was wat aan het zappen en hoorde iets wat verdacht veel op mijn eigen geluid leek. Opgetogen als een kind keek ik vol spanning verder, want ik dacht hier dat soortgenoten een heuse praatgroep hadden opgericht – ‘Zing In Eigen Kring’ (ZIEK) of zo iets.

Met open mond en kromme tenen heb ik alle voorrondes toen gezien. Had medelijden met een ieder die werd neergesabeld, omdat ze zo gigantisch voor lul stonden terwijl ze er zelf niet eens erg in schenen te hebben. Wat zeg ik, er waren erbij die zichzelf al als popidool op het podium zagen staan. Hoe is het mogelijk dat er niemand eerder heeft gezegd: “Hé joh, dit is niet jouw ding, pak je schaakbord of je breiwerk maar weer”. Bij deze wil ik iedereen bedanken die me heeft afgekamd toen ik vroeger een zangpoging deed, want ik had niet graag van Henk Jan gehoord dat ik een beter figuur zou slaan tussen de krolse katten.

En nu, 3 jaar verder en de derde Idols hype weer is begonnen, verbaas ik me echt dat er nog steeds mensen zijn die – of nog nooit naar Idols hebben gekeken, – of niet weten hoe erg ze de grond in worden getrapt, – of de hele boel gigantisch in de zeik nemen. Ik heb er echt lol om als er gasten de toonladder opklimmen terwijl ze hoogtevrees hebben. De commentaren zijn weer niet mals, maar je weet ondertussen wat je kunt verwachten als je geen wijs kunt houden. Zo zullen er voor velen de spotlights niet stralen.

Waar ik wel heel veel moeite mee heb, is dat er mensen worden afgekraakt op hun uiterlijk. Ik bedoel, we hebben allemaal onszelf niet gemaakt en de één heeft nu eenmaal een grote gok en de ander is een gratenpakhuis. Zo worden er dus mensen weggestemd omdat ze te dik zijn, de verkeerde kleding aan hebben of een pukkel die hun neus verkracht. Dan ben je dus absoluut geen Idols kandidaat, want stel je voor, een Idol heeft een lekkere kop, uitstraling, de juiste maten en is een absolute ‘babe-magnet’ of een ‘wild sexy thing’. En die heeft geen maanlandschap op zijn gezicht en zeker geen overhangende vetribbels. En hoe goed je ook kunt zingen, zoiets is overduidelijk not done. Ze krijgen geen kans, ook al zingen ze beter dan Phil Collins of Annie Haslam.

Zo ook de oudgedienden in de muziekwereld. Met hun uitgezakte lijf en een liftje hier en wat Botox. Ze worden al snel bekeken als artiesten van vergane glorie op het podium die niets meer in de melk te brokkelen hebben. Hun hoogtepunten zijn allang vergeten en er wordt naarstig gezocht naar nieuwe ’talenten’ die wellicht aardig kunnen zingen, maar vooral een figuur hebben waar menig man of vrouw van kwijlt. Uitstraling kun je moeilijk vinden onder al die lagen make-up en waarschijnlijk zit die er niet eens, want tegen de tijd dat ze dat hebben door hun levenservaring zijn ze al lang weer uitgerangeerd.

En dat terwijl de mooiste stenen vaak pas gaan glanzen als ze al wat jaartjes meegaan, gepolijst en bijgeschaafd door de tijd. Wat maakt een kilootje meer of minder dan nog uit? En een paar rimpels zijn best heel aantrekkelijk om naar te kijken hoor. Aan styling is heel wat te doen en waar gaat het nu eigenlijk om? Kom op John Wetton, laat me die emotie nog maar eens horen die je in je stem hebt zoals geen ander dat heeft. Kom op Justin Hayward, je mag dan haast wel een 60er zijn, maar ik krijg nog steeds de rillingen als je Running Water zingt. Kom op lekkere dikke negerinnen met 5 onderkinnen, jullie hebben meer ritme in jullie lijf als een kip van 100 pond! En neem nou een Kurt Nilsen, chips… wat is die lelijk… maar ik ben zijn fan!

Maar goed, als ik het mag zeggen… ik krijg al kippenvel als er iemand twee tonen zuiver kan zingen…

Monique
monique@progwereld.org