Star One: Arjen Lucassen

Datum: 02-11-2010
Interview: Ruard Veltmaat

Met “Victims Of The Modern Age” levert Arjen Lucassen na acht jaar weer een nieuw Star One album af. “Fans vroegen er al jaren om”, aldus de Nederlandse progicoon. Hij bedient hiermee vooral de liefhebbers van stevige gitaarmetal, want het album is doorspekt met een vette gitaarsound. “Niet vernieuwend”, vind Lucassen zelf ook, “maar zo langzamerhand is dat wellicht ook wel mijn kenmerkende sound”. “Ik maak muziek om van te genieten, niet specifiek om voorop te lopen in de muziekwereld”. Al met al was er genoeg gesprekstof voor Progwereld om hem eens stevig aan de tand te voelen. Niet alleen over zijn laatste release, maar ook over hoge pieken, diepe dalen en daar weer uit krabbelen. Scheiding, ziekte, de dood, depressies, Abraham en Engeltjes. De eindconclusie van Progwereld is veelbelovend; er glooit weer een zonnetje aan de horizon van Arjen Lucassen!

Een mooie openingsvraag lijkt me: zit je weer in het befaamde inspiratieloze zwarte gat momenteel?
Nee, gek genoeg dit keer niet. Het klopt dat ik normaal gesproken in dat gat val, maar nu ben ik vrij intensief bezig met een volgende plaat. Het is namelijk zo dat als ik klaar ben met een album, het nog zeker vier maanden duurt voor dat een plaat op de markt komt. Die tijd is altijd een beetje frustrerend, want je wilt eigenlijk weten wat anderen er van vinden. In die periode is het natuurlijk wel zo dat er geen druk op mij ligt om een nieuw album te beginnen. Dan pak je de gitaar en dan komen de nieuwe ideeën vanzelf bovendrijven. Na het afmaken van Guilt Machine had ik het overigens ook niet. Maar die tijd daarvoor was dan ook heel bewogen…

Heb je al een idee welke kant het op gaat?
Ja. Ik zeg al jaren dat ik eens een echte soloplaat wil maken, maar tot nu toe is het daar niet van gekomen. De fans vragen na een nieuwe release vaak weer om een nieuw Ayreon album, dus dan zwicht ik toch weer. Maar zoals het er nu uitziet gaat het nu echt gebeuren. Elke keer stel ik het ook weer uit, want dan hoor ik weer een zanger, bijvoorbeeld Jasper (Steverlinck, Guilt Machine, Arid) en denk ik; die zingt veel beter dan ik! Hoe dan ook, ik heb het nu al in verschillende interviews gezegd eens met een solo album te komen, dus er is geen weg terug. Dat wordt nog een uitdaging, want ik wil toch echt alles zelf doen op die plaat, in elk geval geen andere zangers.

Eigenlijk was “Anthony”, Pools of Sorrow, Waves of Joy toch ook al een soort van solo album?
Nou, toen was ik helemaal de weg kwijt. Hahaha! Nee, daar kijk ik niet met veel succes op terug. Daar stonden echt een paar draken van nummers op, hoewel een paar liedjes nog wel redelijk klonken. Mede door dat album wil ik dat met een volgend echt soloalbum weer goed maken.

Dus dat die plaat op e-bay verkocht wordt voor honderden euro’s begrijp je zelf niet?
Ach, die heeft in de loop der jaren een soort van cultstatus behaald en laat dat ook maar zo zijn. Het klinkt op zich wel een beetje overtrokken; cultalbum, maar in principe betekent het gewoon dat het album enorm geflopt is. Dat het voor de fans een verzamelobject is geworden is leuk, maar ik heb er zelf niet zo veel mee. Ik heb er zelf ook nog maar twee voor eigen gebruik.

Zo langzamerhand worden er her en der weer een boel recensies van het album gepubliceerd met overwegend positieve beoordelingen. Wat waren jouw verwachtingen vooraf aan de release?
Vooraf weet ik vaak wel hoe een album opgepakt wordt, want ik probeer een soort van evenwicht te brengen met elke release. De ene keer maak ik iets waarvan de fans graag willen dat ik het maak, dus een Ayreon album of Star One, de andere keer maak ik meer iets voor mezelf, zoals Guilt Machine. In dit geval mailen de fans van Star One mij al acht jaar of er niet weer een nieuw Star One album komt. Er zijn namelijk heel veel fans van Ayreon die de harde kant van dat project meer kunnen waarderen dan de andere invloeden. Vooral die fans vroegen dus ook vaak om een nieuwe Star One. Tegelijk daarmee weet ik dat het album goed gaat verkopen. Om dan terug te komen op jouw vraag, hoe het album ook wordt ontvangen, het krijgt gewoon veel aandacht van de media. Of het goed wordt ontvangen door de pers staat daar weer los van. Bij Guilt Machine wist ik van te voren dat het minder aandacht zou krijgen dan Ayreon en Star One. Dat blijkt uiteindelijk dan ook in de verkoopcijfers. Maar goed, dat album moest gewoon uit mijn systeem. Die cd heb ik dus ook puur voor mijzelf gemaakt. Neemt niet weg dat ik dit Star One album ook weer heerlijk vond om te maken. Gewoon een gitaar inpluggen en gaan!

Hoe is dat album van Guilt Machine uiteindelijk verkocht dan?
Ik wil liever geen exacte cijfers noemen, ook omdat die constant veranderen, maar het was hooguit een zesde van een Ayreon release.

De retail release van het album is 1 november, maar de meeste fans hebben de cd al in huis, zoals de meeste recensenten hem ook al hebben gehoord. Juist de fans zijn zeer tevreden met het nieuwe album als ik de twitter en Facebook berichten her en der lees.
Ja, ik volg het niet allemaal op de voet, maar ik lees het hier en daar ook. Gelukkig maar. Alleen al de voorverkoop van de cd was in een mum van tijd uitverkocht. Ik heb binnen twee a drie dagen alle ingekochte exemplaren, ruim duizend stuks al de deur uit kunnen doen. Dat is wel bemoedigend. Als die fans het dan ook nog goed vinden, is helemaal waanzinnig natuurlijk.

Waarom heb je specifiek de nummers die op de bonus cd staan ook bewust op de bonus cd gezet, want eigenlijk vind ik de meeste nummers die daar op staan nog veel beter dan de nummers die op de reguliere cd staan?
Leuk dat je dat zegt. Ik vind alle nummers even goed, dus ook die van de bonus cd, maar die waren toch iets anders van stijl dan de reguliere cd. Vandaar dat ik die dus echt apart heb gehouden van de normale cd. Kwestie van keuzes maken.

Ik heb er zelf al eens aan gerefereerd in mijn recensie van Guilt Machine, maar ook andere media zijn bang dat ‘het truckje’ zo langzamerhand niet een beetje aan het uitwerken is. Het gebruik van vaak dezelfde synths, de Hammond, weer een beetje het terugkerende geluid van weleer. Wat vind je daar zelf van?
Dat klopt natuurlijk ook wel voor een gedeelte. Ik heb dit album ook weer gemaakt met het achterliggende idee dat ik weet dat de fans dit graag willen. Ik ben het ook wel eens met de critici die beweren dat dit geen vernieuwend album is. Dat is ook nooit mijn achterliggende gedachte geweest. Die favoriete sounds en geluiden zijn ook herkenbaar voor de fans en liefhebbers die mijn muziek kennen. De Hammond, de toetsen, de spacy sounds, ze zijn inmiddels handelsmerk geworden. Je kunt het zo zien; of ik herhaal mijzelf, of ik maak wat ik zelf mooi vind. Met de daarbij achterliggende gedachte dat ik ongeveer weet wat mijn fans graag willen horen.

Ik moet zelf zeggen, na een groot aantal luisterbeurten is het wel een album wat gaat groeien. Ook ik ben wel wat kritisch op het feit dat er weer veel herkenbaarheid te horen is, maar zo heb je op dit album ook een wat ik noem vette gitaarsound gecreëerd, die heel erg goed klinkt. Daarnaast zijn de melodieën misschien wat voor de hand liggend, maar ook pakkend te noemen. Met andere woorden, het gaat lekker in je systeem zitten. Aan de andere kant is het zo dat dit album in vergelijking met “Space Metal” wat minder avontuurlijk is.
Ja, daar ben ik het mee eens. Maar het was überhaupt een moeilijke opgave om een beter album dan “Space Metal” te maken. Voorafgaand het proces heb ik dat album nog eens een paar keer beluisterd en kwam eigenlijk wel gelijk met de conclusie dat die  cd bijna niet te verbeteren was. Nummers als Songs Of The Ocean zijn, hoewel het arrogant klinkt, bijna klassiekers te noemen. Hoewel ik niet denk dat de nummers op “Victims Of The Modern Age” minder zijn dan op “Space Metal”, ze zijn in mijn opvatting ook niet beter dan die op de eerste cd. Ik vond wel dat de totale productie en sound beter kon. Die is op “Space Metal” wel een beetje dof of slapjes te noemen. Daar ben ik dus ook mee aan het werk gegaan. Ik wou een heftig geluid creëren, waar met name de gitaar inderdaad een prominente plaats zou krijgen.

Ik gebruik het niet graag, maar ik vind veel nummers op dit album zelfs een beetje commercieel, zo goed blijven de melodieën hangen. Het komt zelfs een beetje poppy op mij over.
Natuurlijk wil je ook pakkende melodieën maken, maar wat voor mij altijd het belangrijkste is, is goede zanglijnen maken. Commerciële nummers maken is niet mijn belangrijkste motivatie, dat weet jij ook. Maar als alles op zijn plaats valt is dat wel mooi natuurlijk. Als ik wellicht één nummer moet noemen waarvan ik achteraf zeg dat het wat commercieel klinkt, dan is het Cassandra Complex. Die klinkt wel heel erg top. Ik heb op dit album mijzelf echt geen beperking opgelegd, wat ik wilde maken, dat heb ik gemaakt. Niet met de gedachte of het wel zou scoren. Maar om dan een gelijk een voorbeeld te geven dat op “Space Metal” ook wel een paar poppy nummers staan, moet je nog maar eens naar Intergalactic Space Crusaders of Songs of the Ocean luisteren. Die zijn in mijn ogen meer poppy te noemen.

Hoor ik overigens ook een Mellotron op dit album? Heb je daarvoor ook gebruik gemaakt van samples? Ik heb altijd begrepen dat je geen Mellotron had?
Nee, maar Mellotron tonen zijn in feite natuurlijk ook samples. Ik heb de samples van de Moody Blues toetsenist. Het zijn digitale opnamen van een Mellotron. Het komt dus niet uit een doosje. Uiteindelijk wordt het namelijk ook weer digitaal opgenomen.

Voor het uitbrengen van Star One ben je toch weer terecht gekomen bij Inside Out, ‘shop’ je voor elke nieuwe release weer opnieuw, aangezien je met Guilt Machine bij Mascot Records terecht kwam (mede door de enthousiaste benadering van Mascot)? Was nu Inside Out weer het meest enthousiast?
Nee. Een contract met een platenmaatschappij is altijd voor meerdere albums. Zo ook voor Star One. Guilt Machine was een nieuw project dus daar kon ik weer een andere maatschappij voor benaderen, gewoon om eens een keer iets nieuws te proberen. De andere projecten zijn gewoon opgenomen in mijn contract met Inside Out.

Dit keer heeft Lori je niet geassisteerd op het album, was daar een reden voor?
Ze is er natuurlijk wel heel erg mee bezig geweest in de zin dat ik haar ermee lastig heb gevallen elke keer als ik weer wat nieuws had hahaha, maar verder niet nee. Elke keer als ik weer die trap op kwam moest ze het allemaal weer aanhoren en in die context is ze intensief met dit album bezig geweest. In eerste instantie zou zij ook een solo spelen, maar de laatste tijd heeft Lori weinig gitaar gespeeld, mede ook doordat zij heel druk is met mijn management. Een gitaarsolo tover je namelijk niet zo maar uit je mouw, daarvoor moet je toch wel dagelijks die gitaar hanteren. Ze was niet echt in een ‘guitarmode’ de laatste tijd.

Heeft dat te maken met de depressies waarin jullie beiden de laatste jaren hebben gezeten?
Ja, gedeeltelijk heeft dat ermee te maken, maar voordat ze bij mij kwam wonen zat ze al in die depressie en we zijn daar langzamerhand samen uitgekomen. Daarna is ze al snel mijn management gaan doen en daardoor had ze minder tijd om de gitaar op te pakken. Maar goed, dat kan je beter zelf een keer aan haar vragen. De invloed van die depressie had wel meer impact op haar muzikale motivatie dan bij mij, maar zij zat waarschijnlijk nog wat dieper in de put dan ik. Hoewel, een depressie kan natuurlijk nooit erger. Als er een engeltje bij je zou komen met de vraag; ga je mee, dan ga je mee. Zo naar is dat op dat moment. Mijn moeder beschreef dat ooit eens zo. Niet dat ik ooit zo’n beslissing zou nemen, maar de ellende waarin je zit maakt het wel verleidelijk. Bij mij heeft het anderhalf jaar geduurd voor ik uit die depressie kwam. Dat was aan het einde van het laatste Ayreon album. In die tijd ben ik natuurlijk gescheiden en leefde ik een leven wat ik al jaren niet meer geleefd heb.

Hoe bedoel je dat? Ging je echt weer aan de drank en zo?
Ja, daar komt het wel op neer. Ik leefde een losbandig leven in die tijd, hoewel ik zo echt niet wil leven. Ik ging weer aan de pillen, de alcohol, de feesten. Ik was echt wel een lange tijd verkeerd bezig. Het sloeg nergens op. Ik deed dingen die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ook doordat ik niet kon slapen. Toen kwam er bovenop nog eens het virus dat mijn reuk en smaak organen heeft vernietigd. Dat drukte mij nog verder in de penarie. Guilt Machine is een album geworden wat uiteindelijk een antwoord is geworden op het overleven van die depressies. Ik krijg ook nog dagelijks mails van mensen die zeggen dat het album hen heeft geholpen in hun depressies. Dat is natuurlijk heel fijn te horen.

Je bent de vijftig gepasseerd, heb je nu in navolging van Nederlandse tradities ook een Abraham in de tuin gekregen?
Hahaha! Nee, gelukkig niet nee. Maar dat heb ik ook afgedwongen bij mijn familie en vrienden. Ik vier de laatste tien jaar mijn verjaardag niet meer, maar ik heb mij mede door mijn moeder laten overhalen tot het groots vieren van mijn vijftigste verjaardag, mits er geen Abraham in de tuin kwam te staan. En iedereen heeft zich daar netjes aan gehouden.

Kijk je nu wel anders tegen het leven?
Oh nee, absoluut niet. Ik accepteer de tijd zoals die gaat, hoewel de tijd wel veel sneller gaat dan toen je jong was. Vooral de laatste zomer was voorbij voordat ik het door had. We gaan elke zomer een dagje naar Scheveningen, maar toen ik het onlangs voorstelde was Lori’s reactie dat het alweer herfst was!

Ja, want het leven kan ook anders gaan blijkt maar weer met het fatale ongeluk van Steve Lee. Hoe was jouw reactie na zijn overlijden?
Verschrikkelijk natuurlijk! Ongelooflijk ook. Ik geloofde het écht niet. Ik had hem kort daarvoor nog een e-mail gestuurd naar aanleiding van het ongeluk daarvoor, waar hij nog een arm brak. Toen was zijn reactie ook van: hé, ik heb een engeltje om mijn schouder, mij overkomt nooit wat. En dan krijg je zo’n bericht. Het is zo jammer, het was echt een heel aardige vent. Ik ken hem al sinds de tachtiger jaren, sinds hij auditie heeft gedaan voor Vengeance.

Ben je nog naar zijn begrafenis geweest?
Nee, ik kon op dat moment echt niet weg, want ik zat midden in het proces van dit album. Ik heb wel een uitnodiging gekregen voor de uitvaartdienst op de Gotthard tunnel, maar naast het tijdsaspect kende ik hem ook niet goed genoeg om die hele onderneming op dat moment te ondergaan.

Een raar sprongetje wellicht, maar als je zelf terugkijkt op je eigen discografie, waar kijk je dan met de meeste voldoening op terug?
Qua creativiteit en gevoel de eerste Ayreon (“The Final Experiment”), ook omdat die goed aansloeg en het destijds mijn laatste stuiptrekking was na mislukte platen van Vengeance en de soloplaat. Daardoor heeft dat album ook een extra emotionele lading. Muzikaal gezien is het “Into The Electric Castle”, omdat gewoon alles klopt op dat album. En daarnaast heb ik dat gevoel ook over “The Human Equation”. Die albums zijn ook gevuld met de artiesten die ik zelf graag wilde. Alle ideeën waren goed ingevuld. Dat was wat minder met “01011001”. Daar werd ik toch meer gedreven door de gedachte dat fans bepaalde artiesten die op dat moment erg populair waren graag wilden horen. Uiteindelijk had ik daar ook zeventien zangers, wat eigenlijk teveel was.

Een inkoppertje en een vraag die je vast wel vaker is gesteld. Stel, je hebt alle middelen om een droomalbum te maken. Je bent bij machte om iedereen te kunnen vragen, om alles te doen wat je graag wil. Hoe zou een album of project er dan uit komen te zien?
Het klinkt arrogant, maar ik bevind mij natuurlijk al in die positie. Ik heb genoeg geld, een fantastisch label en kan muzikaal alles verwezenlijken als ik dat wil. Elke plaat die ik maak is ook de plaat die ik op dat moment net af heb. Ik denk dat het voor de meeste artiesten geldt. Kijk bijvoorbeeld eens naar een muzikant als Mike Oldfield. Je zou denken dat zijn beste album “Tubular Bells” is, maar voor hem persoonlijk is zijn laatste album natuurlijk het mooiste. Voor mij moet straks mijn soloalbum het beste worden, momenteel is Star One het mooiste wat ik heb gemaakt. Hoe je daar later op terugkijkt weet je nu nog niet. Maar ik heb geen specifieke wensen eigenlijk. Natuurlijk zou ik nog wel eens met artiesten als Robert Plant of David Gilmour willen werken, maar het moet natuurlijk ook van hun kant komen. Als je lang moet drammen, of die mensen vragen belachelijk bedragen voor hun input, dan moet je je afvragen of het wel uit hun hart komt en niet vanuit een geldelijk gewin.

Toch liepen de onderhandelingen met Tony Martin ook niet zo goed?
Dat was meer ten tijde van “Into The Electric Castle”. De rol van Roman op dat album is in eerste instantie speciaal voor hem geschreven, maar destijds liepen de onderhandelingen over zijn deelname bijzonder stroef. Hij vroeg een astronomisch bedrag, wat ik wellicht wel bij elkaar had gekregen, maar toen bekroop mij het gevoel teveel dat het hem om geld ging. Ook had hij bij voorbaat al veel eisen waar ik niet aan wilde voldoen. Die basis was destijds dus niet goed. Hij reageerde daarna niet goed meer op mijn e-mails en uiteindelijk is het niets geworden. Daarom heeft Edwin Balogh de boel destijds ingezongen, wat achteraf geen degradatie bleek te zijn. Voor dit Star One project heb ik hem uiteindelijk toch weten te strikken toen ik een tijd geleden zijn kop weer eens voorbij zag komen op Facebook. Ik heb mij toen bij hem aangemeld en toen is er weer een leuke e-mailwisseling op gang gekomen. Ik heb hem brutaal geschreven dat we destijds op de verkeerde voet zijn gestart, maar dat ik nog steeds wel graag met hem wilde werken. Dat wist hij nog heel goed en zijn enthousiasme was nu ook veel groter, nadat ik aangaf dat ik weer een song had geschreven die speciaal voor hem gecomponeerd was. Ik heb het nummer naar hem opgestuurd en hij werd eigenlijk nog enthousiaster dan hij al was. Hoewel hij in eerste instantie wel de tekst wou herschrijven is het allemaal goed gekomen. Even had ik nog het idee dat het allemaal weer niet door ging omdat hij heel veel veranderingen wilde doorvoeren, juist datgene waar het 15 jaar geleden mede op stuk is gelopen. Maar hij wilde het zo graag dat we er samen uit zijn gekomen. Het is alleen wel jammer dat hij zichzelf niet kon vrijmaken en dat hij het in zijn eigen studio heeft opgenomen. Ik heb nog heel veel You Tube filmpjes uit het verleden opgestuurd hoe gezellig die sessies met andere muzikanten wel niet waren, maar hij was niet te vermurwen.

Ik heb ook een paar vragen van lezers ingestuurd gekregen, die ik je graag ook even wil voorleggen! Ze zijn afkomstig van Arnoux, André en Stijn, frequente lezers van Progwereld.
Ok, leuk!

Wat draai jij momenteel zelf veel als je muziek beluistert?
Ik heb gisteren toevallig het nieuwe album van Brandon Perry geluisterd. Een super gaaf album! Heel sferisch, mooie geluiden en dan die stem! Een beetje Jim Morrison met meerdere lagen, echt schitterend. Ik heb het album via iTunes gekocht en heb het gisteren laat tussen elf en twaalf s’avonds beluisterd in het donker, zoals ik altijd mijn muziek beluister en viel daarbij heerlijk in slaap. En dat bedoel ik dus niet in negatieve zin, maar ik voelde mij daarbij dus optimaal op mijn gemak. Verder heb ik de laatste tijd naar Starcastle geluisterd, een soort van Yes kloon.

Is het denkbaar dat je ooit nog een Ayreon album zal opnemen of heb je al weer ideeën over een ander project? (hoe gaat dat er uitzien eventueel)
Ik sluit niets uit. Ik heb mij nu dus voorgenomen om een soloalbum te maken en daarna zie ik wel verder. De inspiratie van het moment is ook bepalend welke richting een nieuw album opgaat.

Eén fan vraagt of je veel herkend wordt en dan met name in de Kalverstraat in Amsterdam. Hoe vind je dat en hoe ga je daar mee om?
Nou, als ik in Amsterdam ben dan word ik wel een aantal keren herkend ja. Maar verder valt het reuze mee. Hier in Oudenbosch kan ik in elk geval rustig over straat. Daar weet niemand wie ik ben. Ik geloof dat de locale platenboer hooguit vijf cd’s van mij verkocht heeft. Maar dat is maar goed ook, want ik houd er ook niet van. Zoals het nu is blijft het leuk, want het levert soms hele leuke en fijne reacties op van fans. Ik kan ook niet zonder die fans. Die maken mij en mijn carrière. Maar als ik om de haverklap aangeklampt zou worden op straat, dan wordt het wel wat minder. Ik moet er bijvoorbeeld ook niet aan denken dat er paparazzi achter mij aan zouden komen als je in een kledingwinkel met je meisje aan het winkelen bent. Ik denk dat ik wel eens zo’n type kan zijn dat naar een fotograaf uithaalt hahaha!

Wie of of welke band in de progscene vind jij op dit moment het grootste talent?
Pooh, dat is moeilijk. Ik heb in elk geval geen idee hoe het er voor staat met prog in Nederland, maar als ik in het buitenland iemand moet noemen is dat Phideaux Xavier en iemand als Devin Townsend. En Steven Wilson blijft natuurlijk een enorm talent, hoewel ik “Insurgentes”, zijn soloalbum een magere plaat vond. Teveel verschillende stijlen door elkaar en een onsamenhangend geheel.

Wat is het beste album wat je in de laatste jaren hebt gehoord?
Dat zal dan gelijk het album “Doomsday Afternoon” van Phideaux zijn. Maar ook het album van Midlake, “Courage Of Others”, zou daar voor in aanmerking komen.

Een fan die elke keer erg dankbaar is als zijn mail naar jou wordt beantwoord: hoeveel e-mails krijg je zoal per dag?
Dat varieert een beetje, maar ik denk qua fanmail zo’n honderd per dag. Tegenwoordig heb je ook allerlei media als Twitter, Facebook en MySpace, waar namelijk ook veel mails uitkomen.  Ik ben er per dag zeker twee tot vier uur mee bezig. Kijk, ik heb nu vier Facebook pagina’s want er zit een limiet van 5000 volgers op elke account, dus ik moet elke keer weer een nieuwe openen. Maar je kunt je dus voostellen dat daar ook veel reacties uit voortkomen. Daar moet ik dus vaak al 25 e-mails  per dag beantwoorden, helemaal als je weer een nieuwe release hebt. Maar ook een MySpace account levert veel mails op. Twitter volg ik niet helemaal, want ik weet nog steeds niet helemaal hoe dat werkt en daarnaast heb ik de verschillende sites natuurlijk waar ook een directe mogelijkheid is om met mij te mailen.

Je bent ook heel trouw in het beantwoorden van die mail.
Ja, hoe dan ook probeer ik altijd een reactie terug te sturen. Mensen nemen toch de moeite om je iets te vertellen of te vragen, dus dan vind ik dat ik minimaal een berichtje terug kan sturen. Nogmaals, die fans hebben mij gemaakt wie ik nu ben en ze zijn mij ook lief. Soms duurt het wel een paar dagen voor ik een antwoord terugstuur. Vooral als ik heel druk ben zijn mijn reacties soms ook kort en bondig, maar ik probeer dus altijd te antwoorden. Vroeger stuurde ik lange e-mails, maar dat red ik nu echt niet meer. Ik krijg ook veel vragen van beginnende bands en artiesten wat ik van de door hun opgestuurde muziek vind, maar uitspraken over de kwaliteit daarvan doe ik niet meer. Ik ben natuurlijk ook zwaar verziekt. Ik heb de gelegenheid om met de besten van de wereld te werken, dus ik kan niet echt meer positief zijn als dit het allemaal net niet is. Dan beschadig je nieuwe mensen alleen maar.

Oké, namens Progwereld en de lezers waren dit de vragen, hartelijk bedankt en veel succes met het nieuwe Star One Album!
Jij, Progwereld en de lezers ook bedankt, vooral diegenen die de moeite namen om een vraag in te sturen!