Steve Howe interview 2016

Steve Howe interview dinsdag 12 april 2016 17.30 CET
Door: Alex Driessen

Goedemiddag. Goedemiddag, is dit Steve Howe? Daar spreek je mee. Hi Steve, goedemiddag, hoe gaat het met je? Met mij gaat het goed. Mijn naam is Alex Driessen, ik werk voor een van de grootste en als ik het mag zeggen zeker de beste progressieve rock website in Nederland, genaamd Progwereld. Dankjewel dat je mij een deel van je kostbare tijd gunt, voel me vereerd en bevoorrecht om met je praten. Oké, heel erg bedankt.

Zo begon het interview dat ik dinsdag 12 april met Yes gitarist Steve Howe mocht hebben. Telefonisch natuurlijk, de band is momenteel druk doende met de voorbereidingen en de repetities voor de nieuwe tour die op het punt van aanvang staat. Ik ben waarschijnlijk één van de grootste fans van de band, heb sinds 1977 niet één optreden gemist en ben ze zelfs een aantal keren gevolgd naar het buitenland. Ik zal aanwezig zijn bij zowel het Nederlandse optreden op 15 mei in Vredenburg/Tivoli als het optreden in de Royal Albert Hall een paar dagen daarvoor, op 10 mei. Ik maakte dan ook een klein luchtsprongetje toen Progwereld opperhoofd Maarten Goossensen mij vroeg of ik er wat voor voelde om één van de leden van Yes te interviewen. Natuurlijk viel de keuze op de gitarist, de langstzittende van de overgebleven leden na het trieste overlijden van medeoprichter Chris Squire in juni 2015. Ik ben dan wel een criticus, maar ik ben in de eerste plaats een fan. Goed voorbereid met een lading vragen zat ik klaar om in te bellen naar een door een PR dame van Yes verstrekt telefoonnummer in het Verenigd Koninkrijk.

Oké, ik heb slechts een half uur en ik heb ontelbare vragen voor je, misschien kunnen we het interview nu beginnen als je dat goed vindt.

De voor de hand liggende eerste vraag. Yes is weer terug op tour na het veel betreurde overlijden van medeoprichter en bassist Chris Squire. Hoe moeilijk was dat voor jou en hoe was de reactie van bandleden en publiek richting Billy Sherwood?

Nou, begin vorig jaar wisten we dat Chris aanzienlijke gezondheidsproblemen had, ze waren heel ernstig, maar er leek een oplossing te zijn. En toen we beseften dat Chris niet op tijd beter zou zijn voor de aankomende tour in de VS, zijn we met hem overeengekomen om Billy Sherwood te vragen, vooral omdat wij hem al goed kenden. Hij is een bassist en zingt en is behalve dat ook een allround musicus. Dus vroegen we hem en toen de schok kwam toen Chris overleed waren we natuurlijk erg verdrietig allemaal, we hadden absoluut niet verwacht dat dit zou gaan gebeuren. We hebben allemaal onze eigen manier om te rouwen natuurlijk en ik zal de tijd missen dat Chris en ik niet altijd genoeg tijd hadden om te kletsen over allerlei dingen. Maar het was altijd goed, want het was altijd een uitdaging. Maar goed, we moesten door en deden de Toto tour, dertig shows alles bij elkaar, zonder Chris, maar de eerste was vrij ongebruikelijk, heel bijzonder en in het begin was het: Wow, dit is de eerste show ooit zonder Chris. Daarna dachten we, we zien wel hoe het publiek op ons gaat reageren en gaandeweg tijdens de show bleken ze ons heel goed te steunen. En dat is eigenlijk wat er gebeurd is, ik bedoel, we zouden dit niet doen als ze ons op het podium hadden uitgejouwd. Ze steunden ons en toen naderhand veel mensen zeiden dat ze dankbaar waren voor het feit dat we doorgingen, konden we doorgaan met algemene instemming.

En we zijn allemaal heel blij met die beslissing. Een andere vraag met betrekking tot een recent live- optreden, ik zag jullie spelen in een ”‹”‹volle zaal twee jaar geleden in mei 2014 in Tilburg. Het publiek en ik waren enorm opgewonden en ik schreef een lovende recensie met als kop: Verjongd Yes. Hoe anders was de reactie op het nieuwe album “Heaven And Earth”, volgens fans en media leek Yes een beetje de weg kwijt te zijn?

In de afgelopen vijftien jaar hebben een heleboel mensen in en rond Yes hun eigen verwachtingen gehad over wat er gaat gebeuren als we een nieuw album uitbrengen. En ik heb al heel snel geleerd dat er niet veel gebeurt en ik vind dat helemaal niet erg. Als een band zo gelukkig is om één ”‹”‹of vier of zes albums uit te brengen die mensen helemaal te gek vinden, vind ik dat we al gezegend zijn. Dus het nieuwe album “Fly From Here” was een leuke ervaring, omdat het eigenlijk een beetje terug was in de tijd, het werken met Trevor (Horn, producer Fly From Here 2011) en de ontwikkeling van een idee, hij deed dat prima. Maar bij Yes leren we van één persoon en we vergeten het weer net zo makkelijk bij de volgende persoon. Dat gebeurde met Bruce Fairbairn (producer “The Ladder” uit 1999), hij leerde ons opnieuw om een plaat te maken en we maakten “The Ladder”. En dan vergeten we dat allemaal weer en probeerden we vervolgens “Magnification” (2001) te maken. Dus we leren en vergeten weer. En dat is precies wat er gebeurde op “Heaven And Earth” (2014), we vergaten alles weer wat we zojuist van Trevor hadden geleerd. Het maken van albums is trouwens helemaal niet zo spannend als het lijkt te zijn. Doe dus maar geen moeite om me te vragen of we een nieuw album gaan doen, dat zien we dan wel weer. Als we een paar dingen kunnen vinden, de juiste nummers, de juiste arrangementen en de goede locatie voor de opname, maar ook een producer die bij ons past en die er om de juiste reden is. Maar daar zijn we mijlenver van verwijderd, weet je, we hebben absoluut geen haast. We hebben sowieso geen tijd op dit moment om er te veel over na te denken. Jon (Davison, zanger Yes) en ik zijn gewoon doorgegaan met schrijven, dat is normaal. Hij is bijna altijd aan het schrijven. Maar om uit te zoeken welke richting we uitgaan, dat is nog helemaal niet aan de orde.

Oké, dus je bent me al voor met mijn volgende vraag, die ging natuurlijk over het uitbrengen van nieuw materiaal. Sherwood gaf het al kort aan tijdens een interview. Dus je bent niet van plan om daar nu commentaar op te geven.

Nee, ik kan niet veel meer toevoegen dan op een andere manier te zeggen dat als we materiaal kunnen vinden dat aan de norm voldoet, dat we dan misschien iets hebben om over te praten. Maar ik hou van het maken van nieuwe muziek en men zou verwachten dat het heel makkelijk is om dat te doen met Yes, maar dat is het niet, weet je, het is een groot project, het is een verantwoordelijkheid. Maar er is veel interesse dus we hoeven niet ongerust te zijn.

Dus we moeten voorlopig nog even onze adem inhouden als Yes fans. Andere vraag: ik zag enkele van de set lists van meer recente concerten, in het bijzonder jullie Noord-Amerikaanse tour van herfst 2015. Jullie lijken het idee van het spelen van gehele albums te hebben verlaten.

Nee, dat hebben we zeker niet gedaan, natuurlijk niet. Maar het concept met de integrale albums was niet geschikt voor deze tour. We hadden maar anderhalf uur en we dachten goed, toeren met Toto, een ander soort show. Vergeet niet dat tussen (Tales From) “Topographic Oceans” in ’73 en eigenlijk ergens rond 2012/2013 in die periode Yes nooit volledige albums speelde. Dus toen begonnen we met het spelen van de drievoudig album show en toen gingen we naar de dubbele show en nu hebben we een nieuwe dubbele show. Maar in principe zijn we helemaal gek met het spelen van complete albums, dat doen we absoluut liever, maar vorig jaar was dus gewoon niet geschikt. En we moesten ook iets anders doen voor de cruise (Cruise To The Edge, soort van varend prog festival georganiseerd door Yes). Dus eigenlijk waren er redenen genoeg, we hebben het idee niet verlaten, we voelden ons gewoon vrij zoals alle muzikanten, om voor iets anders te kiezen. Dat is mijn eerste prioriteit als muzikant, om te spelen wat ik wil. En eigenlijk waren we het erover eens vorig jaar dat we geen album tour zouden doen, alleen maar omdat het een heel ander soort tour was en het was erg  leuk om met Toto te spelen. Dus ja, het was min of meer een gewone tour in die context. Het was geen concept tour zoals wij in Europa doen dit jaar.

Absoluut. Dus zonder de pret al te veel te bederven, wat voor soort setlist kunnen we verwachten? “Drama”?

We doen twee sets in de show, aan het begin spelen we “Drama” (1980) en dan doen we nog een paar nummers waarmee de eerste set eindigt. Dan doen we gelijk in de tweede set “Fragile” (1971). En daarna doen we nog een paar nummers waarmee we hopen dat we het publiek tevreden kunnen stellen. We kunnen alleen maar hopen dat we het goed hebben gezien, meestal is dat ook zo.

Jullie zien het meestal goed, Godzijdank. Ik zag dat jullie America, een van mijn all-time favorieten, ook speelden. Hoe was dat om dat nummer na al die jaren weer te spelen?

Omdat we in de VS speelden was America natuurlijk uitermate geschikt. Maar vooralsnog zien we geen kans om het ook in Europa te spelen dit keer. Maar het is een geweldig nummer. Ik bedoel, je  weet dat ik ervan hou om het te spelen en als we het gevoel hebben dat het niet loopt tijdens de show is dit het soort nummer dat we uit de hoge hoed toveren.

Maar America gaat dus waarschijnlijk niet op de setlist verschijnen.

Nou, het is nog te vroeg om dat te kunnen zeggen.

Oké, ik daar kan ik mee leven. Iets anders, qua albums zijn mijn persoonlijke favorieten “Tales From Topographic Oceans”,” Relayer”, “Going For The One” en, misschien verrassend, “Drama”. Welke is jouw favoriet? Ik weet dat je ze als je kinderen beschouwd en het is altijd moeilijk om een ”‹”‹favoriet te kiezen. Maar als je écht moest, wat zou je keuze dan zijn?

Het is een wisselende favoriet, weet je, ik bedoel er is niet één vaste favoriet, ik denk dat je het wel begrijpt. Het is eigenlijk zo dat wanneer iemand anders die vraag stelt, dat ik dan denk wat is mijn favoriet nu. Ik bedoel, drie jaar geleden dacht ik aan “Relayer” of iets dergelijks. De algemene favoriet zal waarschijnlijk “Close To The Edge” (1972) zijn, er zitten zo veel dingen in die we graag wilden doen en het is de eerste keer dat we een stuk van twintig minuten maakten. En eigenlijk zitten die nummers heel, heel diep in onze ziel (lacht).

Dat is nogal filosofisch. Dus het is “Close To The Edge” wat jouw keuze zou zijn.

Ja, als het echt moet kan ik daar vandaag wel naar luisteren (lacht).

Luister je nog veel naar nieuwe muziek tegenwoordig en waar luister je naar op dit moment?

Ik denk niet zozeer in termen van nieuwe muziek, dat kan voor mij ook muziek zijn die twee, drie honderd jaar oud is (lacht). Maar over de hele linie genomen heb ik de afgelopen tien jaar echt genoten van Alison Krauss en Union Station, met Jerry Douglas op dobro. Voor mij is dat de beste band die ik kan bedenken die nog steeds bestaat. Ik denk dat ze op dit moment een pauze ingelast hebben,  ze doen het al zo lang,  ze nemen een welverdiende pauze denk ik. Dat soort bluegrass muziekstijl ligt zeer dicht bij mij, want ik hou van Chet Atkins en dat hele Nashville gedoe, muzikaal gezien dan. Maar qua contrast met dat soort muziek zeg ik meestal dat ik graag The Libertines hoor, ik ben bijzonder gecharmeerd van Pete Doherty, ik ben blij dat ze weer bij elkaar zijn. Maar nieuwe muziek kan ook nieuwe persoonlijke ontdekkingen zijn, zoals de plotselinge band met pianisten die ik heb ontwikkeld. Ik hou van pianoconcerten, veel van Mozart in de eerste plaats. En toen ging ik luisteren naar Beethoven, Rachmaninov. Er is zoveel muziek om naar te luisteren wat voor mij nieuwe muziek is (lacht), ik moet er een beetje om lachen. Bach natuurlijk, daar is het allemaal mee begonnen, en dan zijn er nog veel meer mensen waar we veel aan te danken hebben. Maar in de populaire muziek en de gitaarmuziek zijn er altijd dingen die opborrelen. Ik ben een groot voorstander van een Italiaanse gitarist die naar Amerika is gegaan om daar zijn fortuin te zoeken, zijn naam is Flavio Sala en hij is een opmerkelijke klassieke gitarist. Er zijn veel jonge spelers die ik heb ontmoet die ik goed vind, zoals Stephen Madonna. Het zijn allemaal jonge artiesten en ze hebben nog jaren voor zich om tot opmerkelijke dingen te komen en daarin wil ik ze graag stimuleren.

En met jouw support ben ik er vrij zeker van dat ze ook succesvol zullen zijn.

(Lacht) Nou, het zou kunnen zijn, het kan geen kwaad.

Geweldig dat je dat doet, een soort van een patriarch van de kunsten.

Ik kan het echt niet helpen weet je, ik hou van andere gitaristen, ik ben niet egocentrisch ingesteld. Maar ik wil niet specifiek een gitarist noemen, want eigenlijk bestaat er geen goed of slecht. Het is gewoon mooi als iemand iets toe te voegen heeft op gitaargebied. Precies zoals wat Julian Bream voor mij betekend heeft in de jaren zeventig toen hij zijn klassieke werk maakte met John Williams. Dat waren magische momenten en die momenten zijn gewoon blijven komen (lacht).

Dat is geweldig, weet je. Zelfs op jouw leeftijd, je bent net een paar dagen geleden 69 geworden, van harte gefeliciteerd nog. Hoe zie je jouw toekomst en de toekomst van Yes?

Nou, ik bedoel, ik ben er nog steeds (lacht). Ik ben altijd blij om aan de slag te gaan met de dingen die ik moet doen. Ik denk niet dat ik per sé  een complete kluizenaar wilde zijn. Maar er is een deel van mij dat van dat kluizenaarschap houdt, dat is waar de muziek geschreven wordt, dat is waar je op onderzoek uit kunt gaan. Dus als ik een balans kan vinden tussen de stadsmens die ik in werkelijkheid ben, uit Londen, maar mezelf ook kan terugvinden op het platteland, dichter bij de natuur, dan zal ik zeker gelukkig zijn. Dat soort zaken kunnen me helpen om er nog een aantal jaren aan toe te voegen. Mijn hoofd zit nog vol met muziek en de projecten liggen bijna klaar om mee aan de slag te gaan. Dus er is niet echt veel veranderd, maar ik denk dat ik het rustig aan wil doen, ik wil het echt rustiger aan gaan doen. Ik nam een ”‹”‹paar weken vakantie met de familie. Dat was bijzonder en het toont net zo veel respect voor hen als voor al het werk dat we hebben gedaan.

Je refereerde zojuist aan je familie, kunnen we nog nieuw solo-, trio- of zelfs bandwerk van jou en/of je zonen verwachten?

Nou ja, beide dingen zijn bijna klaar, er komt een trio album met Ross Stanley (pianist) en Dylan Howe (drummer, zoon van Steve) en mijzelf. Dat is echt spannend, het is allemaal originele muziek. Er staat een aantal nummers op van Bill Bruford (ex-drummer van Yes, King Crimson en UK) eigenlijk hebben we ze nog (lacht) niet terug gehoord. En ook Virgil (Howe, toetsenist, de tweede zoon van Steve) heeft een compleet nieuw album met pianomuziek en ik zal hem begeleiden op gitaar. Dat gaat dus ergens in de nabije toekomst uitgebracht worden. Ikzelf ga op korte termijn “Homebrew 6” uitbrengen. Ik heb diverse solo studio activiteiten lopen dus ik ben heel erg blij dat ik met verschillende soorten muziek aan de slag ben, zodat ik niet het gevoel heb dat ik de hele tijd aan het werk ben. Dan ben ik weer bezig met één ding en dan werk ik weer aan iets anders. Dus er is een mooie verscheidenheid en natuurlijk staat het werken aan de voorbereiding van de Yes tour nu centraal. Ik heb er nu de tijd voor, maar tot voor kort was ik echt aan het ploeteren met de soloprojecten.

Ik kijk persoonlijk erg uit naar het trio weet je, die jazzy feel, ik ben er gek op. En als je ook nog Bruford’s songs gaat opnemen dan wordt het nog interessanter. Vanuit mijn perspectief dan.

Nog een paar andere vragen. Eén daarvan is over je gebruik van gitaren, je maakt altijd gebruik van een enorm arsenaal en in meer recente jaren lijk je steeds meer tevreden met de nieuwere modellen zoals de Steinberger. Betekent dit dat er ooit een tijd zal komen dat de oude vertrouwde Gibson ES 175 en 345 niet meer op het podium verschijnen?

Nou, in de eerste plaats laten we corrigeren wat je tot nu toe hebt gezegd. (Ja graag). Je weet dat ik elke avond op de 175 speel. Ik heb er een paar van en een aantal van deze komt soms zeer van pas, ik kom daar later nog op terug. De Steinberger was zeker evolutionair voor mij, maar dat was jaren geleden, ik ben al lang weer terug bij mijn Fenders, Gibsons en Martins, zeker tijdens de afgelopen acht jaar met Yes tijdens de albums die we speelden en ook eerdere sets die we deden. Dus ik maak nog steeds gebruik van een verscheidenheid van Gibsons, Fenders en af ”‹”‹en toe ook de Steinberger, maar die laatste niet al te vaak. Maar het verhaal van de 175, ja het origineel uit ’64 is heel, heel erg goed. En dat sjouw ik dus niet meer de hele wereld over. Dus ik heb twee belangrijke andere 175’s en ook nog een paar andere. Die andere zijn Steve Howe modellen, het allereerste Steve Howe model dat is aangepast, een beetje als een ES-5 Switchmaster, maar op de komende tour zal ik niet alleen spelen op die gitaar, de Steve Howe 175, maar zal ik spelen op een ’63 175 die ik gebruik als directe vervanger voor mijn ’64. Maar vooral op “Fragile” speel ik de ES-5 Switchmaster. Dat is een mooie blank houten gitaar uit 1960. Ik zal ook op mijn Telecaster gaan spelen, dat is een ’55, ik wil niet te veel prutsen met nieuwe gitaren als dat niet nodig is. Niet dat ik er tegen ben, maar het is duidelijk dat ik erg hou van een aantal van de gitaren waarmee ik bereid ben om op tournee te gaan. En ik heb ze gewoon nodig, mijn stereo gitaren zijn erg belangrijk, dus je snapt dat ik nogal wat onderweg ben met mijn gitaren.

Is het belangrijk voor je om live hetzelfde geluid te reproduceren precies zoals op de albums en is dat de reden waarom je al die prachtige vintage gitaren met je meesleept op tour?

Ja, naast de gitaren ben ik ook met de gitaren en de albums aan de gang gegaan met een programmeur, een vriend van mij genaamd, Steven Burnett. Eigenlijk programmeerden we de 6 HD 500 pedalen bord naar de geluiden die ik wil doen op een bepaald nummer. We roepen een nummer op zoals bijvoorbeeld Siberian Khatru, het begint met de opening vanzelfsprekend (scat de eerste noten van Siberian Khatru). Het volgende geluid dat ik gebruik is waarschijnlijk de steel gitaar (dat is een enkele lijn) en dan krijg je een gitaarsolo dus dat klinkt een beetje anders. En dan krijg je iets grappigs dat klinkt als (scats middelste deel van Khatru) ergens in de buurt van het einde. Dus dat zijn vier verschillende geluiden, ik gebruik de juiste gitaar en ik probeer de juiste noten te spelen, in de juiste volgorde.

En de techniek doet de rest, dat is wat je zegt…?

Nou ja ik bedoel, ik denk dat na twintig, dertig, misschien wel veertig jaar de techniek toch wel ergens nuttig voor is. Ik speel graag, dus het is niet echt een probleem. Moet ik aan de gang met de gitaar, of moet ik juist even stoppen, ik speel een beetje en klooi een beetje aan en doe dingen op de gitaar waardoor ik er goed contact mee blijf houden. Het is duidelijk dat ik na een tour heel, heel, heel goed speel. Ik merk voor mezelf verschillende trends, het is losmaken van, improviseren, het verkrijgen van allerlei texturen en smaken. Het duurt normaal gesproken een tijdje voordat de geluiden die we gebruiken op het podium goed genoeg zijn voor mij, dan zijn we vaak een paar shows verder. Als we bijvoorbeeld wat meer vertraging willen of juist een beetje meer grunge. Er gaat een zekere tijd overheen totdat je in de repetitieruimte een idee krijgt, maar zeker op het podium als alles tot een hoogtepunt komt, dan moet er dus meer perfectionisme aan toegevoegd worden. Dan is er nog de geluidstechnicus en het geluid van de zaal en het geluid van het publiek. Er is een hele hoop, net zoals digitaal, je kunt niet ongestraft je muziek door een heleboel systemen leiden zonder geluid te verliezen. Uiteindelijk werken we met verschillende beperkingen die allemaal als positief worden gezien.

Oefen je nog veel tegenwoordig?

Nee, ik oefen vrijwel nooit, ik ga niet zitten om te oefenen, ik ga zitten om te spelen. Ik doe dat met de vrijheid waarvan ik altijd heb gezegd, dat is de reden waarom ik muziek speel, die mate van vrijheid. Dus ja, ik geniet van het spelen dan stop ik weer een tijdje, ga op vakantie, ik zeg oh, dat is een goede gitaar voor op vakantie, zie je wel, mijn vrouw vindt het helemaal niet erg. Dus eigenlijk, nee, tenzij ik net een tour heb gedaan, dan is het misschien goed voor mij om even niet te spelen voor vijf of zes dagen. Maar ik kom altijd terug om te spelen, met agressie.

Nog een paar laatste vragen, graag kort je gedachten bij de inspanningen van Steven Wilson om de Yes catalogus te remixen. Goed?

Ja, ik ben er een beetje bij betrokken geweest. Ik bedoel, hij doet het, ik zeker niet, maar ik verstrekte een soort van overzicht af en toe en om een paar dingen in de gaten te houden. Ik bezocht hem eens en het was heerlijk om hem te zien werken aan “Tales” (From Topographic Oceans) op dat moment. Dus ik ben er helemaal voor dat we remixen doen, die 5.1 in het bijzonder, want dat is een andere dimensie, zoals de cd en de cassette en de 78 en de drieëndertig toeren (lp). Het zijn allemaal ontwikkelingen en als je er één mist, dan heb je gewoon de boot gemist, ben je niet beschikbaar, dus het is geweldig. En ik vind ook zijn precisie en zijn nauwkeurigheid van het daadwerkelijk behouden van de dingen zoals ze zijn, geweldig. Niets gebruiken wat niet in de originele mix zat en het zoveel mogelijk dupliceren van de mix. Niet echt makkelijk, hij heeft het gedaan en we zijn gelukkig met hem.

Oké, in die zin, duidelijk. Hoe beoordeel je hem als artiest, is dat moeilijk voor je om te beantwoorden?

(Lacht) Hij is een artiest, ik ben niet gewoon om dat soort mensen te beoordelen, maar ik bewonder zeker zijn talent. Hij is een heel harde werker. En hij is een goede schrijver en zanger en nog veel meer. Hij heeft veel van wat mensen willen.

Absoluut, mensen zoals ik bijvoorbeeld. Hoe dan ook, ik denk dat ik niet veel tijd meer heb, dat is één en ik denk dat ik zo ongeveer door al mijn vragen heen ben. Ik wil nog wel één ding noemen. Ik zal nooit vergeten dat ik je zag spelen voor nog geen honderd man in een kleine zaal in Tilburg in september 2000. Je maakte je debuut in Europa, alleen een gitaar en een cd-speler. We voelden ons bevoorrecht, je zag er een beetje timide uit en leek zelfs een beetje nerveus. Kun je je deze ervaring nog herinneren, Steve?

Ja, nou ik ben meestal niet zenuwachtig (lacht). Als ik me kan instellen op het geluid dat ik maak dan ben ik altijd op mijn gemak.

Herinner je je het eigenlijk nog?

Nou, als je zegt dat ik gebruik maakte van tapes met behulp van een cd, dat was de “Pulling The Strings” tournee. Of zelfs later heb ik dat opnieuw gedaan tijdens de… ik kan het me niet meer precies herinneren. Maar inderdaad, ik heb een paar tours gedaan op die manier, een experiment op zich. Op dat moment was dat prima.

Maar weet je, dat ga ik zeker niet de hele tijd doen, omdat ik vind dat als ik speel, dan wil ik ook spelen in de tegenwoordige tijd met het geluid dat ik nu maak. Niet dat ik er tegen ben, ik zou het zomaar nog eens kunnen doen, maar ik zou zoeken naar verschillende texturen, op zoek naar andere mogelijkheden om op band te kunnen spelen. Maar ja,  ik leerde Dorothy (Not Necessarily Acoustic 1994) te spelen en allerlei andere dingen. Ik deed een deuntje genaamd Riviera (Homebrew 2 2000), ik had er plezier in om dat te doen. Ik ben bezig met een tour in het Verenigd Koninkrijk in oktober, zoals ik dat de afgelopen drie jaar steeds gedaan heb. Maar voor wat betreft het buitenland en Nederland in het bijzonder, ik zou het graag willen, weet je, ik voel dat er behoorlijk enthousiasme voor is. Maar het is gewoon nog meer organiseren en meer planning en meer tijd momenteel en aangezien ik Asia in 2012 heb verlaten om meer tijd te krijgen voor mijn solowerk met Yes als prioriteit. Daarom hebben we het trio en Virgil, en mijn solowerk. Het komt allemaal mooi samen, maar ik heb even geen tijd om meer solo touring doen. Maar ik zal zeker terugkomen op enig moment.

Ik hoop van wel, het is zeer tijdrovend, dat begrijp ik. Hoe dan ook, misschien maak ik wel van de gelegenheid gebruik om naar Groot Brittannië te reizen en één van je solo-optredens te bezoeken. In oktober zei je?

Ja, ik geloof dat het begint op de 6e en het eindigt op de 23e. Het is zowat klaar om aangekondigd te worden, ik heb net waarschijnlijk het definitieve ontwerp gezien waar we ja tegen hebben gezegd.

Ik hou je website in de gaten. Goed Steve, heel erg bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden. Ik heb genoten van ons gesprek, ik wens je het allerbeste en kijk erg uit naar je optredens in Londen en in Utrecht in mei. Nogmaals bedankt.

Bedankt dat je belde, tot ziens.

Foto’s genomen tijdens optreden in 013, Tilburg, 2014 door Alex Driessen