Stream Of Passion Interview

Door Mario van Os met Marcela Bovio
Eindredactie: Joop Klazinga
Datum: 4 juni 2013

Stream Of Passion, het female fronted project van Arjen Lucassen en de Mexicaanse zangeres Marcela Bovio, is in acht jaar tijd uitgegroeid tot een volwaardige band. Met drie studioalbums op zijn discografie, een uitstekend live-album met dvd en diverse optreden over de gehele wereld, is de band onder leiding van Marcela Bovio uitgegroeid tot de top van de Nederlandse progressieve metalbands. Met hun laatste album “Darker Days”, dat alweer uit 2011 stamt, verdienen ze duidelijk een plek tussen andere Nederlandse prominente bands als Epica, Delain en Within Temptation.

Zondag 28 april 2013 speelde Stream Of Passion in de kleine zaal van de Effenaar te Eindhoven (lees hier het verslag daarvan). Voor mij was dat een mooie gelegenheid om Marcela Bovio om een interview te vragen, hetgeen een paar weken later dan ook geschiedde.

Hoi Marcela, allereerst bedankt dat je dit interview wilt doen. Stream of Passion is begonnen als een internationale band met diverse internationale spelers. Nu is het toch voornamelijk een Nederlandse band. Wat is er veranderd in de tussentijd?
In 2007 hebben Aren Lucassen, Lori Linstruth en Alejandro Millán om verschillende redenen de band verlaten. De rest van ons besloot om door te gaan met de band en we zijn dus op zoek gegaan naar andere bandleden. We hebben in Nederland de juiste mensen kunnen vinden en ik ben verhuisd van Mexico naar Nederland. Het is heel fijn om nu als een hechte band te kunnen werken.

Kun je de andere leden in het kort voorstellen?
Johan van Stratum is de bassist, hij is ook vanaf het begin van de band erbij geweest. Stephan Schultz is één van onze gitaristen, hij doet het meeste solowerk. Eric Hazebroek is de andere gitarist, hij houdt van melodieën en geeft een donker tintje aan de nummers. Jeffrey Revet is onze toetsenist, een hele goede pianist en ook heel goed in arrangeren. En ‘last but not least’, Martijn Peters onze drummer, het nieuwste bandlid en ook echt een fantastische muzikant.

Hoe kwam jij in eigenlijk Mexico in aanraking met de muziek van Ayreon?
Ik was denk ik 15 of 16 toen ik meer interesse kreeg in metal. Ik ging vaak naar een platenwinkel waar ze altijd de laatste metalalbums uit Europa voorradig hadden. Één van de jongens daar wist dat ik fan was van The Gathering en heeft me een stukje van The Electric Castle met Anneke op zang laten beluisteren. Ik vond het fantastisch en ik ben dus het werk van Arjen op de voet gaan volgen.

Is Arjens muziek en wellicht dit soort muziek in Mexico en Midden Amerika ook bekend?
Zeker! Arjen heeft ook een enorme fanbase in Latijns Amerika en zelf volg ik Lucassen ook nog, zoals ik al aangaf. Zo ben ik bijzonder benieuwd naar de volgende Ayreon plaat! Als Arjen mij nog eens zou vragen mee te doen op een van zijn projecten, dan zou ik dat met alle liefde doen, want ik vind het een eer en onwijs gaaf om met hem samen te werken. Helaas is dit nog niet ter sprake gekomen, maar wat niet is, kan nog komen…

Was het niet heel moeilijk om na het vertrek van Arjen als zelfstandige band door te gaan en om uiteindelijk toch weer succes op te bouwen?
Het was zeker moeilijk, en ook heel erg spannend. Ik had ook nooit alleen nummers geschreven, ik schreef altijd samen met iemand anders. Voor mij was het schrijven van “The Flame Within” een hele grote uitdaging, waar ik eigenlijk best trots op ben… Zonder de invloeden van Arjen was het sowieso anders. Natuurlijk zijn mijn melodieën en stijl de link tussen de drie albums, maar ik wist dat ik een andere richting wilde nemen met de muziek.
Men zegt wel eens dat we female fronted gothic muziek maken; ik noem het liever symfonische metal en eerlijk gezegd was dat onze muziek in de tijd met Arjen ook al.

Ik ken ook een aantal nummers van Elfonía. Je neemt die invloeden gewoon mee?
Ja hoor, steeds meer. Het wordt alsmaar makkelijker voor mij om, hoe zou ik dat kunnen zeggen, wat ik wil vertellen naar muziek te vertalen. Het geeft mij ook de kans om verschillende invloeden op te nemen als ik schrijf.

Waar luisteren jullie zelf graag naar?
Wij hebben allemaal heel verschillende smaken, eigenlijk van alles wat. Ik hou zelf ook van veel verschillende dingen en luister graag naar prog, latin, metal, alternatieve rock, opera… Als het mij emotioneel raakt is het voor mij prima.

Op jullie laatste album “Darker Days” hoor ik veel strijkersarrangementen. Van wie zijn die?
Sommige heb ik zelf geschreven, de rest hebben wij samen met Joost van den Broek, onze producer, uitgewerkt. Iets anders: het leuke vind ik dat sommige melodieën gewoon smeken om in het Spaans gezongen te worden, en dat vind ik prima, want soms klinkt dat gewoon beter bij het arrangement.
We zijn trouwens momenteel druk bezig met het schrijven van een nieuw album, maar ik durf nog niet te zeggen wanneer je iets kunt verwachten… Qua inhoud zal het nieuwe album nog bredere invloeden en meer variatie in de nummers kennen. Wij hebben onze grenzen verlengd en proberen om onze muziek rijker te maken. Uiteraard zijn de sfeer en de emotie die je van ons gewend bent, nog steeds ruimschoots aanwezig.

Gaat dit nieuwe album ook bij Napalm Records uitkomen?
Nee, wij zitten niet meer bij Napalm Records. Wij weten ook niet zeker of wij bij een ander label terecht gaan komen of wij gaan beslissen om het allemaal in eigen beheer te doen. Het is een moeilijke beslissing, daarom dat wij er goed over na willen denken, we gaan dus niet over een nacht ijs, zoals ze hier in Nederland zo mooi zeggen.

Hoe gaat jullie schrijfproces eigenlijk in zijn werk?
Ik neem de leiding in het schrijfproces; de ideeën komen bijna altijd van mij. Ik begin meestal met een melodie, af en toe met een akkoordenschema of een riff. Ik werk die dan uit totdat de structuur van het nummer ongeveer klaar is. Dan gaan Johan, Joost en ik samen zitten om de arrangementen verder te bekijken en het nummer af te werken. Daarna, in de repetitieruimte, kijken we naar de individuele partijen en hoe wij het nummer met de band het best kunnen laten klinken. Wij werken trouwens heel graag met Joost van den Broek samen, maar andere zogenaamde co-writers sluiten wij ook niet uit.
Het schrijven van nieuwe muziek heeft momenteel een hogere prioriteit gekregen. Wij hebben wel al veel optredens met “Darker Days” gedaan. We willen graag iets nieuws uitbrengen en daar mee gaan toeren.

Het concert op de 28 april was (mede) georganiseerd door Ton Dekkers, die hiermee zijn 60e verjaardag vierde. Hoe zijn jullie met Ton in contact gekomen?
Via de Effenaar eigenlijk. Zij hebben de situatie voorgelegd en wij vonden het een heel tof idee! Wij spelen ook graag in de Effenaar, het publiek is daar lekker enthousiast en spontaan, het is een heel leuke zaal met een goede crew, een fijn klimaat om als muzikant te kunnen en mogen werken. Daar kunnen veel zalen een voorbeeld aan nemen. Altijd gezellig!
Het was overigens eigenlijk niet echt anders dan andere optredens. Het was heel leuk om van tevoren met Ton en zijn gasten te kunnen kletsen. Verder hebben wij gewoon ons ding gedaan op het podium, en dat vinden we gewoon, zoals altijd, heel fijn!

Wat zijn jullie plannen voor de komende tijd?
We blijven werken aan dat nieuwe album! Verder hebben we wat shows in Nederland gepland, inclusief een leuke akoestische show in Utrecht. En wij gaan ook inderdaad een paar optredens doen in Rusland; ik ben daar nog nooit geweest dus ik ben heel benieuwd!

Heb je nog een boodschap voor de Progwereldlezer, of iets leuks dat je wil delen?
Heel veel groetjes aan jullie allemaal! En natuurlijk bedankt voor jullie steun, hopelijk tot snel bij een optreden!

Foto’s: Stefan Schipper, Ton Dekkers en Marti van Os