Nu ben ik toch al een tijdje bezig in de wereld van de symfo, maar veel wijzer word ik niet.

Ik vraag me wel eens af, of ik dat eigenlijk wel wil. Vraag me wat een ‘bekbaarheid’ is, ik zou het niet weten. En ‘pompprog’? Ik weet verdorie net een beetje wat neoprog inhoudt, krijgen we dit weer. Vond ik mezelf net een beetje interessant overkomen als ik het met een mede-progger had over een ‘loopje’, Mellotron en transision titles, krijgen we weer woorden als: hoekige gitaarpartijen, of een fretloze bas. Schiet mij maar lek, snap er niets van!

Zo had ik laatst met een van mijn heren Prog een discussie. Over een nummer vol kamelen, en een rondje langs de piramides. In dat nummer wordt de boventoon gevoerd door een saxofoon, daar was ik, eigenwijs als ik ben, stellig van overtuigd. Gewoon, zo’n glimmend geval met een kromme boog erin. Ik bedoel, ik kan echt wel een sax, harp of G-bob gitaar herkennen hoor!

Ik kreeg een plaatje te zien van de sax waar het om ging, en pff, het was gewoon een ordinaire klarinet. Ik heb hem dus hartelijk uitgelachen om zijn misser, totdat bleek dat het om een alt sax ging, Goed, wie maakte er hier een misser?

Een ster in de muziekwereld zal ik dus nooit worden, maar, niet getreurd, dit is mijn feestje.

En is dat niet het belangrijkste? Alle nieuwe muziek die ik leer kennen, ik vind het prachtig.

Tot mijn stomme verbazing moet ik ook eerlijk bekennen dat ik niet zo’n groentje ben als ik dacht, een heleboel nummers die ik hoor ken ik al. Ik ben altijd al een onvervalste progger geweest zonder het zelf te weten. Maar vraag mij naar een titel, ik ken hem niet. Zie, daar gaan we weer. Totdat ik het nummer hoor, en denk: hee! Die ken ik!

En laat ik nu een nummer gevonden hebben waar je echt zo’n vrije avond gevoel van krijgt!Super, ik had hem gevonden op een download programma, “Breathless” van Camel. En ‘breathless’ werd ik er zeker van, zeker 30 keer per dag galmde dat nummer vanuit mijn pc, zo verslaafd, een junkie is er niks bij. Dat nummer moest ik op cd hebben, zo stelde ik me voor, want dan zou hij al gauw veel beter klinken, en zou ik echt alle fiedeltjes horen die er te vinden waren. Cd geregeld en Monique was helemaal in haar sas. Haast met toewijding vlijde ik dat schijfje in de speler, zette alvast de volumeknop op aangename stand, en wachtte vol spanning op het moment van beginnen. De intro herkende ik niet,  en… hoorde ik daar iemand zingen …?

Vol ongeloof staarde ik naar mijn stereo of ie helemaal gestoord was geworden. Heb wel tien keer naar de cd gekeken of ik wel het goede nummer aangezet had. Mijn humeur daalde met sprongen. Erger nog, ik voelde me ontzettend genept. ‘MIJN’ nummer is instrumentaal, en dit, dit klonk als een stem, die gerust heel goed was om aan te horen, maar op dat moment kon dat kreng me gestolen worden, wat een baaldag! Ik moest mijn diepe teleurstelling even kwijt, en wendde me tot mijn heren Prog. Kijk, daar kun je wat mee, ze zijn gelijk op zoek gegaan naar de titel en speler van dat nummer, ik kreeg van alle kanten advies, en zowaar, deze jongens kun je vrienden noemen. Al is het geen symfonummer, en vinden mijn kanjers het niet om aan te horen, ik werd er  regelmatig mee gepest, het kan me niet deren, het blijft voor mij een ademloos geluid.

Wat me nog meer de adem beneemt, is Your Wildest Dreams. Een fantastisch nummer van de cd “The Other Side Of Life” van mijn onovertroffen Moody Blues. De eerste prog cd die ik in mijn leven voor het eerst echt herkend heb, ik denk dat dit het begin van mijn symfo liefde is.

Hoewel, echt helemaal symfo is hij niet,  daarvoor moeten we een poosje terug in de tijd,  de tegenwoordige Moody’s zijn wat meer commercieel  ingesteld dan in de jaren her. Het moge duidelijk zijn dat de heren Hayward en Lodge de smaakmakers zijn op deze schijf, maar de aanwezigheid van Patrick Moraz is duidelijk voelbaar, nadat hij opkraste zijn voor mijn idee The Moody Blues weer sterker teruggekomen. Deze plaat blijft echter mijn jeugdliefde. Op “Your Wildest Dreams” zal ik wat afgedanst hebben,  de tijd waarin ik op dansles zat, en een vriend dacht gevonden te hebben waar ik smoorverliefd op was. Die liefde die snel over was nadat hij MIJN Moody Blues op een gigantische manier was afgevallen.Maar ach, ik was zestien en wist al beter…

Maar vraag me een echt prognummer en ik zeg Conviction, als zesde op de schijf, 5.44 minuten op de teller, van onze Nederprog, Knight Area. Nog steeds vraag ik me af waarom bij dit nummer de zang zoveel beter klinkt op de cd als dat ik voor het podium sta, want het is gewoon een stem die klinkt als een klok. Beetje rauw, twee beetjes lekker.

Ook de nieuwste uitspatter van Kayak ligt al weken in de auto, hij moet eruit want ik begin het zat te worden. Maar, crisis, die stem van onze Cindy, zeker in Úndecided, is onwaarschijnlijk lekker. Het jaar 2001 was wat mevrouw Oudshoorn aangaat een helder moment voor de mannen.

Na welhaast twee jaar broedse kip te hebben gespeeld, begin ik weer te ontdekken en te herontdekken. Mijn laatste kraamkadootje was gelukkig geen spuuglap, maar een harde schijf vol simf. Door al die loslopende hormonen had ik hoegenaamd geen zin in welke vorm van muziek dan ook, die tijd is over, en ik geef al dat oestrogeen en progesteron graag aan een meid van 25. Het begin is gemaakt, ik ben begonnen bij een van de meer als honderd cd’s die op de een of andere manier bij me passen. Een heel aantal ken ik al. Het is een feest van herkenning, een heleboel andere staan klaar om mijn gehoorgangen in te vliegen.

Ik doe weer mee.

Concertje graag!

Monique