eerste druk: 31-05-2007 interview: Maarten Goossensen & Markwin Meeuws eindredactie: Maarten Goossensen foto’s: Sylvan, live foto’s Rob van Oosten |
Na het briljante album “Posthumous Silence” en het prachtige album “Presets” zaten wij vol met vragen. Omdat we de band per se persoonlijk wilde spreken, werd ons geduld op de proef gesteld. Maar het wachten werd beloond en op zaterdag 12 mei 2007 spraken we met zanger Marco Glühmann (MG) en drummer Matthias Harder (MH) in de kleedkamer van De Boerderij. Een gesprek waarin vooral “Posthumous Silence” ter sprake kwam. En zo ontdekten we de diepere laag van dit album en de diepere laag van Sylvan.
Toen ik de eerste aankondiging op jullie site over “Posthumous Silence” las, gaven jullie aan dat hij in de stijl van “Brave” en “Subterranea” zou gaan worden. Waren jullie niet bang dat jullie met die aankondiging te hoge verwachtingen bij de fans zouden creëren? (MH): Ik kan me herinneren dat we inderdaad gezegd hebben dat het nieuwe conceptalbum te vergelijken zou worden met “Brave”, “Misplaced Childhood” en “Subterranea”, maar dat was meer om aan te geven in welke richting het album zou gaan. Dus een groots conceptalbum, met één verhaallijn en veel terugkerende muzikale thema’s.Marco, jij hebt het verhaal bedacht? (MG): Het verhaal van “Posthumous Silence” hebben we met elkaar bedacht. We zijn bij elkaar gaan zitten en hebben er over gesproken en zo is het hele verhaal ontstaan. Maar zo bespraken we ook welke muziek er het beste in zou passen. We bedachten het verhaal van het dagboek en de vader met de dochter en dat werd de eerste laag van het verhaal. Maar er zit een tweede laag in het verhaal, een dieper, hoger level zeg maar. Hoofdzakelijk hebben Kay Söhl, Matthias en ik het hele verhaal bedacht en ben ik daarna met de teksten aan de slag gegaan. Normaal gesproken begin ik pas met de teksten als het nummer al af is en de arrangementen vaak ook al klaar zijn. Nu liep het proces meer synchroon. Kleine stukjes tekst werden aan stukken muziek verbonden. Heel lastig.
(MH) Dit was het meest ingewikkelde proces dat we ooit doorlopen hebben met de band. Er was zoveel muziek dat herschreven moest worden. Dat kwam door de teksten, of dan werd er weer een idee geopperd of een nieuwe verhaallijn. Dan werden er stukken uit gehaald en door andere vervangen, of stukken werden verschoven. Het moeilijke was dat we aan twee albums tegelijk aan het werken waren, want op dat zelfde moment werkten we ook al aan “Presets”. We hadden op een gegeven moment een groot bord aan de muur gehangen en dat hing vol titels en dan werd er constant geschoven van het ene naar het andere album. Titels van nummers veranderden vrijwel elke dag, soms raakte ik echt even de kluts kwijt (lacht).
Marco, hoe moeilijk was het om de teksten te schrijven en zitten er veel persoonlijke elementen in de teksten?
(MG): Er zitten altijd dingen van mijzelf in de teksten. Niet dat ik dit zelf ervaren heb met een dochter en zo, ik heb nog niet eens kinderen. Dus niet zoveel ervaringen uit mijn eigen leven, maar wel van mensen om mij heen en dat beïnvloedt je. Het schrijven van teksten is altijd iets persoonlijk.
(MH): Ik denk dat onze teksten en thema’s erg veranderd zijn de afgelopen jaren. Kijk, met “Deliverance” waren we nog erg jong (26 jaar red.) en toen draaide het veel meer om de muziek dan om te teksten. We konden dan van die stomme fantasy teksten schrijven bijvoorbeeld (lacht). En album na album kregen de teksten een steeds belangrijkere plaats. Vooral “Posthumous Silence” en “Presets” zijn albums met zeer veel emoties die ons vandaag de dag raken. We zijn allemaal erg bezorgd over de toekomst van de wereld en we zijn erg bezorgd over wat de mensen allemaal met de aarde doen. Deze zorgen uitten we al voorzichtig in “Artificial Paradise”, maar “Posthumous Silence” zit er helemaal vol mee. Wat ook meespeelt, is dat Volker Söhl (toetsenist) zijn eerste kind kreeg en Marco hoopt voor het eerst vader te worden deze zomer. Dus het thema vader en kind komt steeds meer in ons leven en dat hebben we in het album verwerkt. Ook het overlijden van het broertje van Sebastian (bassist) dat rond die tijd gebeurde, heeft zijn impact op het album gehad. Hij overleed op 16-jarige leeftijd aan kanker.
Wanneer ik “Posthumous Silence” beluister en de teksten bestudeer dan kan ik niet anders concluderen dan dat je zelf ook een vader bent. De teksten zijn zo sterk en emotioneel dat het mijzelf als vader ook sterk raakt. Ik ben dus verbaasd dat je zelf nog geen kinderen hebt.
(MG): Ik ben inderdaad nog geen vader, dat gaat dus wel gebeuren, maar dat was niet echt gepland (lacht). Het is dus niet geschreven vanuit mijn ervaring als een vader, maar als een persoon die zich goed kan identificeren met een vader, met de emoties die een vader heeft. Dit album gaat over emoties en als je emoties in je hebt, dan kan je jezelf er ook in verplaatsen en ook aanvoelen hoe het moet zijn om iemand zo dierbaar te verliezen.
(MH) Ik heb ook geen kinderen, maar we zitten wel in een leeftijd waarin je daar over moet nadenken en waarin je vrienden allemaal kinderen krijgen. We hadden “Posthumous Silence” nooit tien jaar geleden kunnen maken, omdat we ons toen helemaal niet met dit onderwerp bezig hielden.
Maar euh, hoe zit het nu met die tweede laag in de teksten?
(MH): Wist je dat niet? De eerste laag van het verhaal gaat over het dagboek en de vader die zijn dochter verliest. In de tweede laag staat de vader symbool voor de maker, de maker van deze wereld, en symboliseert de dochter het menselijke ras en/of de wereld. Daar komt dus die angst voor de toekomst van de wereld waar we het net over hadden terug. Het is geen religieus album. Met de maker bedoelen we geen Christelijke God, Allah of Boeddha, maar een maker. Een schepper van de wereld. Naarmate het album vordert, beseft de maker steeds meer dat hij zijn schepping aan het verliezen is.
(MG): Hij is de schepper en wat hij geschapen heeft keert zicht nu tegen hem.
Als ik naar Pane Of Truth luister dan hoor je op een gegeven moment een man en vrouw ruzie maken en naar elkaar schreeuwen. Op de achtergrond hoor je een kind jammeren. Is dat de uiteindelijke reden waarom het kind van huis wegloopt?
(MG): In het nummer Pane Of Truth (pane = ruit of raam red.) gaat ze terug naar haar eerste jeugdherinneringen. Ze identificeert zich hier met het raam in haar kamer. Haar herinneringen aan het raam zijn eerst positief en daarna negatief. Nu ziet ze strijd door het raam, ruzie, andere mensen en slechte dingen, terwijl ze eerst alleen de zon zag. Ze wordt dus opeens met de realiteit geconfronteerd.
(MH): Dit kind is geboren met een speciale gave. Ze kan de emoties van andere mensen voelen, heel intensief. Opeens ziet ze die tragedies door haar raam, zoals een man die zijn vrouw aftuigt en ze weet niet waarom ze deze emoties zo sterk voelt. Ze krijgt een sterke drang om te overleven.
(MG): In de loop van het album sluit ze zich steeds meer voor dingen af en probeert ze dingen steeds meer uit te schakelen.
(MH): In The Last Embrace, mijn favoriete stuk, vecht ze haar laatste strijd tussen haar eigen fantasie en de realiteit. Alle negatieve zaken zoals mensen die elkaar haten komen daar naar boven en tegen het einde van het nummer zegt ze dat ze daar niet meer wil zijn en wil ze zich terugtrekken in haar eigen paradijs. En dan is er voor haar het meest positieve nummer van het album: A Kind Of Eden. Voor haar is dit een wereld zonder mensen, alleen puur de natuur. Daar heeft ze geen last van al die negatieve emoties en aan het einde van het nummer verdwijnt ze zelf ook. Ze wordt één met de natuur. Op de cd hoor je dan de politie en de verslaggever, ze ligt daar gewoon. Er is geen misdaad gepleegd, haar lichaam ligt daar, maar geestelijk is ze is gewoon verdwenen en zit ze in haar eigen paradijs. Voor haar is dat dus een erg positief moment, maar voor de vader is het vreselijk, hij is zijn dochter en dus zijn creatie kwijt.
Toen “Posthumous Silence” uitkwam volgde er echt een storm van positieve recensies en ontstond er een heuse hype rondom het album. Hadden jullie zoveel beweging rondom het album verwacht?
(MG): Onze verwachtingen waren niet echt hoog gespannen. We waren zelf wel overtuigd van de kwaliteit die we afgeleverd hadden, maar daarna is het afwachten. We konden echt niet wachten om te horen wat de mensen ervan zouden vinden. En we waren natuurlijk onwijs blij met al die positieve reacties.
(MH): Kijk, we zijn na elk album altijd superenthousiast en blij met het resultaat, maar dan moet je de reacties van het publiek maar afwachten. Wij waren erg blij met het album “X-rayed” maar volgens velen is dat ons minste album, terwijl wij het een van de beste vinden.
(MG) De productie van dat album is waanzinnig goed!(MH) Nu was het probleem voor ons, dat we met twee albums zaten en met de grote vraag welk album we nu eerst uit zouden brengen. Binnen de band bracht dit grote discussie. Persoonlijk was ik bang dat “Posthumous Silence” te uitputtend voor de luisteraar zou zijn. Ik dacht zelf dat “Presets” een groter succes zou worden dan “Posthumous Silence”. We hebben veel recensies gelezen waarin stond: “de muziek van Sylvan is geweldig, maar ze maken zulke lange nummers! Ze zijn veel beter als ze kortere nummers maken”. Dus toen hadden we “Posthumous Silence” klaar met zijn 70 minuten, en verwachtten we echt dat mensen zouden zeggen dat dit toch teveel zou zijn. Teveel muziek, teveel tekst en teveel emoties, maar de reacties waren geweldig. Het was achteraf de beste keuze om “Posthumous Silence” als eerste uit te brengen. Het is ons best verkochte album geworden. Maar we zijn erg trots op beide albums. Beide albums laten zien wat Sylvan is en wat Sylvan kan.
De kracht van Sylvan is dat er zoveel stijlen in zitten, maar dat het wel duidelijk een eigen karakter heeft.
(MG): Heel erg bedankt! Dat proberen we ook te doen.
(MH): Ik word er wel eens moe van als ik weer een recensie lees waarin staat dat Sylvan een echte neo-prog band is. We zijn echt veel meer dan dat! Oké, er zitten neo-prog elementen in onze muziek, dat ontkennen we ook niet, maar we zijn meer dan alleen neo-prog.
Beide albums zijn natuurlijk al een tijd geleden geschreven en opgenomen, dus wij vroegen ons af of jullie al aan nieuw materiaal aan het werken zijn?
(MG): We zijn wel bezig met wat nieuwe dingen, maar daar ligt nu niet onze focus. We hebben nu “Presets” uitgebracht en zijn bezig met de tournee. Daarna zal al het werk gaan zitten in de voorbereiding van de dvd die we op 1 september 2007 in Hamburg zullen opnemen. Daar gaat veel tijd in zitten, dus houden we ons niet echt bezig met het componeren van nieuw werk.
(MH): Kijk, er zal nooit een “Posthumous Silence part two” komen of zo. Een conceptalbum moet je misschien eens in de tien jaar maken. Elk Sylvan album heeft zijn eigen karakter en ik weet zeker dat album wat we hierna zullen maken dat absoluut ook heeft. En als we over tien jaar nog een conceptalbum maken dan gaan de teksten vast over kinderen en luiers (lacht)
Wat kunnen jullie kwijt over de dvd-opname’s? Wij hoopten op een dubbel dvd eigenlijk…
(MH): Het wordt zeker geen dubbel dvd. Daarvoor zijn er teveel technische- en financiële problemen. We zijn onze eigen platenlabel. ProgRock Records doet alleen de distributie in Amerika. De opnames en de productie moeten we zelf financieren. Maar…op de dvd komt heel “Posthumous Silence” samen met nog vier of vijf andere nummers en veel backstage materiaal. En… we nemen die avond ook een dubbel live album op. Op de eerste cd komt dan heel “Posthumous Silence” en op de tweede cd allemaal ander materiaal. Dat wordt een mix van onze eigen favoriete Sylvan nummers en nummers die de fans het liefst horen. Misschien organiseren we daar van te voren nog een poll voor of zoiets. Maar 1 september wordt de grootste show die we ooit hebben gedaan. De zaal is geweldig, met zowel zit- als staanplaatsen. Het podium zal lekker groot zijn en we nemen achtergrondzangeressen mee en een extra gitarist (Guido Bungenstock). Dat wordt echt iets dat je niet wil missen!
(inmiddels kan je de recensie van de DVD hier vinden)