Progwereld doet het op zijn Nederlands. Alle bands die erop vertegenwoordigd worden, doen het op zijn Engels. Maar goed, we zijn een Nederlandstalige site, en ik heb een Engelse titel this time. Voor een keer, maar daar zit een bedoeling achter. Mannen, maggie?

Waarom kun je lekker janken op een nummer? Waarom praat je niet, maar vertel je iets met een dijk van een plaat? Waarom is het zo ontzettend moeilijk om iets uit te leggen, iets duidelijk te maken, om je gevoel te laten zien, om je emotie op tafel te leggen, terwijl je het bij een cd wel kwijt kan? Wat doet muziek met een mens, wat doen woorden versierd door muziek met iemand wat een gesprek niet voor mekaar krijgt? Waarom roepen een paar noten agressie op bij jou? Waarom krijg je energie van een nummer, en krijg je wel de kracht om de stap te nemen?

Muziek lijkt een gevaarlijk iets, op deze manier. Wat die melodieën voor elkaar krijgen lijkt op geen andere manier naar boven te halen te zijn. Waarom het bij muziek wel lukt, en niet op een andere manier, is iets wat me regelmatig bezighoudt. Als ik met mijn zoon, die door zijn beperking niet kan praten, door de kamer dans op een nummer met veel ritme en kracht, dan zijn we een. Op een andere wijze lukt me dat zelden. Het samensmelten in een foxtrotje over de houten vloer, knalharde ‘still loving you’ geluiden die tussen de muren weerkaatsen, kan ik alles tegen hem vertellen wat ik wil. Hij, dubbel liggend van het lachen omdat hij gek is van muziek, ik, jankend, omdat ik zoveel om hem geef en het niet op een normale manier kan vertellen. Kan wel, maar ik kan net zo goed tegen de buren kletsen. He can’t understand my words.

En dat is altijd op Engelse muziek ja. Of prog, net hoe je het noemen wilt. Tell me, is iets wat ik wel uit kan schreeuwen. Ik wil zo graag weten wat hem bezighoudt, hoe hij zich voelt en of hij begrijpt dat ik mijn leven voor hem zou willen geven als hij daardoor gezond zou worden. Door bijvoorbeeld Moving On van For Absent Friends kan ik verder. Kan ik tegen hem vertellen dat we samen het pad moeten gaan, hij begrijpt me door de muziek, ik leg het uit, op muziek. Om op die manier totaal verweven te zijn met iemand die je zielsveel liefhebt, is een fantastisch gevoel.

It’s you and I. Maar met hoeveel mensen heb je dat niet. En of dat nu je vrouw, man, je geheime liefde, of je kind is, het maakt geen moer uit. Het is altijd jij en ik. Jij kunt me heel veel vertellen door een nummer, ik leuter ook tegen jou, en als ik dat niet op de gesprekstoon kan, doe ik het met gezongen woorden. En dat komt aan hoor, kan ik je garanderen. ‘we can communicate allright, just talk without words’. Weer ‘FAF’  ja, het is echt een wereldband. Ofwel, woorden op een andere manier. Grappig toch, dat muzikanten net mensen zijn, ze begrijpen het helemaal nietwaar?!

Een zacht antwoord breekt een harde kop, een gezegde wat zowaar klopt. Maar wat dacht je van een knalhard gezongen nummer. Als dat iemand kan breken ben je er ook. In A Silly Love Song wordt er weer kleur bekend, alles is makkelijker om te doen dan om jou de liefde te verklaren. Ik kan de woorden niet vinden, maar bedoel het wel zo, en, hoest mogelijk, het is me gelukt, in een nummer! Waar een zanger plus aanhang al niet goed voor is!

En zolang je geen 50 ways to leave your lover met Valentijnsdag toegestuurd krijgt, moet het allemaal wel lukken toch. Knal het er maar uit, tegenwoordig kun je alles verzenden. Weet je wat, als je nou een gitaar hebt, en een betere stem dan ik, kun je zelfs een serenade geven. Balkon of geen balkon, boeit niet, maar laat horen wat je voelt, en wat je denkt. ‘To be part of that part in your life’. Op die manier. Beste mensen van For Absent Friends: zo afwezig schijnen jullie geenszins te zijn hoor. Ik vind jullie best aardig. Ik heb zelf ook al aardig mijn best gedaan met tekstjes schrijven. Nummertje maken?

Liedje maken, zal een betere bewoording zijn. Nummertje maken doe ik wel met mijn vriendje. Maar, om een lange column een beetje normaal te houden, ik kan hier nog wel kantjes over volpennen, wat ik nog steeds niet begrijp, en toch ook weer wel, is dat emotie, op wat voor manier dan ook, loskomt bij muziek. ‘Tell me’ is denk ik een hele goede als het om prog gaat. Ik kan er alles in kwijt, en verwacht dat van de hele progwereld crew. Ik wil met jullie wel een dansje maken hoor. Want ja, ‘If love, without any reservation, withhold it from dancing, I don’t want it anymore’

Mensen, muziek, en dansen horen bij elkaar. Als je niet samen kunt dansen kun je ook niet van muziek genieten. Muziek, heeft altijd met een ander te maken, nooit alleen met jezelf. Zonder enige reservering, geniet van wat muziek met je doet. Wat muziek met jou, en met de ander doet. In je eentje kun je niet van muziek houden. Je denkt misschien van wel, maar het gaat toch altijd om een ander, om wat je samen hebt meegemaakt, of denkt mee te maken.

Íf love, can withhold if from dancing I don’t want it, anymore’.  Als dat niet genoeg is, kun je beter stoppen. Van muziek genieten, doe je samen. Praat dan ook, op wat voor manier dan ook, maar laat je gevoel zien. Heerlijk hè, dat muziek er is. En of je nu met iemand lijfelijk samen danst, of in gedachten, vol hoop of vol verdriet, melancholisch of bijna raak, doe het. Zoals ‘FAF’ zegt: “you can feel what I can feel” en zo is het. Met muziek, kun je alles vertellen. Uit je, op een manier zoals muziek dat kan. Voel het.

“I try to run, and hide. It’s getting harder each day”. Maar laat je emoties niet met je op de loop gaan. Het is zoals het is. Accepteer het, of luister naar muziek. Nu kan ik zeggen, neem FAF, neem wat anders, luister naar wat je toekomt. Luister naar wat je helpt. Want muziek is er. “As long as you don’t hurt me, I’ll be fine”. Muziek laat je nadenken, maar doet je nooit pijn.

It’s time for your tomorrow

Met dank aan For absent Friends, “Both worlds” en “Big Room”.  Jullie laten zien hoe het leven in elkaar zit.

Monique