Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Het zal niemand echt verbazen, ik houd van uiterlijk vertoon. Als kapster zit ik zo vaak in haardossen te wroeten dat ik het heerlijk vind om eens een goed uiterlijk weg te geven. Zo hier en daar zijn er nog teveel mensen waarbij ik, als ik met ze praat,  zo ontzettend graag mijn schaar ter hand wil nemen om ze eens flink onder handen te nemen. Uiterlijk fascineert en intrigeert me enorm. Toch blijft de diepgang (wat zit er achter een mens met prachtige coupe of een vette prak) het allerboeiendst. Het is net een nummer dat je voor de eerste keer hoort, vang een leuk melodietje op en het kan gelijk klikken. Laat daarna de tekst tot je doordringen en je kunt een heel andere uitkomst krijgen. Alles is niet altijd wat het lijkt.

Lang geleden in mijn jeugd was het makkelijk. Er waren twee soorten types: je was een boer of je was disco. Zonder twijfel behoorde ik tot de laatste groep. De boeren liepen in zwarte shirts met allerlei enge creaturen erop, Iron Maiden kreeg gratis reclame. Ik gruwde van hun versleten spijkerbroeken, al waren ze (in het nu bekeken) toen al de voorlopers; mijn nieuwste spijkerbroek lijkt verdacht veel op wat die gasten toen droegen. Hier en daar een gare plek en hij zit fantastisch.

Maar in het verleden was ik dus disco. Wat dat eigenlijk inhield boeide niet, ik liep in dezelfde kleren als mijn vriendinnen en zwijmelde weg bij John Travolta. Een stuk van hier tot ginder met zijn strakke zwarte broek en dito shirt, waar de halve wereld ook gelijk in rondliep. Een heerlijk vette kop erbij en wat gaf hij een paar lekkere nummers weg. Zoals vaak was het slotnummer mijn meest favoriete, een happy end en dream on… Ik heb er nog eens een showprogramma op gedanst en nog steeds krijg ik dat heerlijke onbevangen gevoel als er eens een verdwaald nummer van hem op de radio klinkt (me trouwens gelijk afvragend waarom ik dat toen zo’n kanjer vond, maar zo blijft het, now and then).

Tegenwoordig zijn er wat meer soorten uiterlijk dan de twee uit mijn jeugd. De hokjes zijn er in mindere mate en iedereen past hetgeen waar hij zich lekker in voelt. Toch blijft het grappig om te zien dat als je een concert bezoekt je vaak dezelfde mensen tegenkomt, met een beetje hetzelfde uiterlijk en allemaal hetzelfde merk spijkerbroek. Muziek lijkt inherent aan de persoon die er naar luistert, evenals leeftijd, geslacht en haarlakgehalte. Hoor de flemerige teksten aan van de door mij zwaar ondergewaardeerde Frans Bauer en dan de massa die daarbij hoort. Tante Jopie uit Mokum die samen met de buurvrouw is gekomen in het 30 jaar oude bmw’tje, behangen met dikke gouden kettingen en een overdaad aan eyeliner. Het overgeblondeerde permanentje vastgeplakt door haarlak en gillend bereiken ze hun hoogtepunt op zijn nieuwste hit. Walgelijk dankbaar dat het een feestje voor een ander is en niet voor mij, vind ik het toch wel leuk om te zien hoe hetzelfde soort mensen bij elkaar kruipt om te genieten van hun idool.

Heb me dus vaak afgevraagd hoe het is om een progger te zijn. Ik bedoel, we komen allemaal voor dezelfde kick, maar lijken proggers ook op elkaar?  Hebben ze meer met elkaar gemeen dan alleen de muziek? Zijn het mensen die er niet uitzien omdat hun hele salaris opgaat aan een stukkie nieuwe prog of karren ze Nederland af in hun oude daghitje omdat ze liever hun poen besteden aan concerten. Zo kwam ik bij het concert van The Moody Blues een tijdje geleden een Duitser tegen. Of eigenlijk, er kwam bij de toegift een overjarige hippie naast me staan. Met zo’n verheerlijkte blik in zijn ogen op het podium gericht, dat ik in de lach schoot. We raakten aan de praat en hij vertelde dat hij muzikant was, die net genoeg geld ophaalde om zijn passie te kunnen bekostigen. Die passie is symfo. Hij had verdorie alle concerten die de moodies gaven tijdens hun UK-tour bijgewoond. Dat ik gelijk stikjaloers was mag duidelijk zijn, ik was al trots op mijn magere twee concertjes. Maar niet alleen de moedige blues zocht hij op, alle ‘symf’ die hij maar kon vinden daar zat hij. Geld verdienen was bijzaak, maar noodzaak om te blijven leven voor zijn muziek. Kleding, het zou hem worst zijn, een huis en haard, hij maalt er niet om. Fantastisch om zulke mensen tegen te komen! Zo heb ik nog steeds boeiende gesprekken met onvervalste proggers. Wat kan het leven mooi zijn. Je komt ze overal tegen zoals laatst mijn opticien. Ik ken die man al jaren en het gesprek leidde ineens naar een ander onderwerp dan mijn nieuwe lenzen. Keurig in pak hoor, je ziet hem niet anders, maar wat doet het ertoe als je van dezelfde muziek houdt?

Neem nu mijn vertegenwoordiger, hij komt mij sinds jaar en dag nieuwe gelletjes en shampootjes aansmeren. Ik vind het een druil omdat ik telkens opnieuw in zijn mooie verkooppraatjes stink. Totdat het praatje eens kwam over onze wederzijdse interesse in de symfo. Druil? Wat druil, het is een geweldige vent!

Zo kom ik er al meer achter dat de proggers niet in een hokje te stoppen zijn. Nee, het is niet hetzelfde soort mensen en nee, het is geen eendrachtworst. Proggers vind je overal en ze zijn het heertje, casual, baggy, simpel, zien er niet uit of whatever. Ze rijden niet allemaal rond in hun oude vehikel en denken allemaal anders. Ze hebben maar één ding gemeen, ze houden allemaal van hetzelfde genre. De meest fantastische muzieksoort die er bestaat. Ben haast een beetje trots om een progger te zijn. Ik kan mijn gekte delen, mag er nog over schrijven ook en ontmoet nieuwe mensen waar ik mee kan kletsen en ze begrijpen mijn passie. Maak een potje lekkere symfo en vind elkaar.

En of ze een op maat gesneden kostuum aanhebben, keurig geknipt en geföhnd, of ze staan daar in hun overjarige overhemd met veel te lange nekharen (waar is mijn schaar!). Het zal me een zorg zijn. Het gaat niet alleen om het leuke melodietje, er is veel meer. Mijn dag is goed als ik er weer eentje heb ontdekt, een medevennoot in mijn geliefde Progwereld! 

Monique
monique@progwereld.org