Ooit schreef ik zo`n dertig columns voor de Progwereld site. Dat was in de periode 2002-2004. Sindsdien is er het nodige veranderd in mijn leven. Ik ben in den echt ontbonden, heb m`n hoofd kaal geschoren, tuf rond in een nieuwe rolstoel met een hulpmotortje en draag soms een sik, maar ik heb m’n hormonen in bedwang hoor. Eén ding is echter helemaal in niets veranderd en dat is mijn ongekend grote liefde voor de progressieve rock. Gelukkig is er op dat gebied maar weinig veranderd binnen mijn muzikale universum. Een uitzondering daarop komt van RPWL die met hun briljante “The RPWL Experience” een behoorlijk ander album hebben gemaakt dan dat gebruikelijk is voor hun doen. Prog in het algemeen is hooguit doorgegroeid van een typisch jaren ’90 geluid naar een wat donkerder geluid in deze eeuw. Er is alleen sprake van een heleboel meer. Dat past me wel, ik ben nogal een gulzigaard. Mijn kast met cd`s en dvd`s puilt zowat uit elkaar en ik heb m`n vader dan ook naar de doe-het-zelf winkel gestuurd om op de bovenverdieping van m’n huis een boord van muur tot muur te maken waar ik de minst gedraaide cd’s kan stallen.

Ik hecht buitengewoon veel waarde aan de autonomie van de geest. De laatste tijd hou ik er steeds meer een Bourgondische levensstijl op na en alhoewel ik na mijn herseninfarct niet meer bewust kan slikken, laat ik graag de nodige porties macaroni, spaghetti of tagliatelle naar binnen schuiven onder het genot van een glaasje rode wijn. Ik ben dol op Italiaans. Ook qua muziek. Onlangs nog heb ik op basis van een tip een cd aangeschaft van de Genuaanse groep Il Bacio Della Medusa. Het album – hun tweede – stamt uit 2006. De titel is nagenoeg onuitspreekbaar maar de cd bevat heerlijk gestroomlijnde prog vol orgel, piano, viool, fluit en typisch Italiaanse dramatiek. Het was weer precies in mijn straatje. Nee, m`n smaak staat zo vast als een huis en is met geen beitel los te bikken.

Ik geloof er heilig in dat smaak in grote lijnen in de genen zit. Ik heb geen oudere broers, heb alles zelf moeten ontdekken. Natuurlijk waren daar vriendjes en radioprogramma`s die mij hielpen, maar mijn proghart bonkte uit zichzelf al zo hard. Een muzikale smaak is echt iets dat de mensheid toebehoort. Ik heb m’n kat nog nooit zien headbangen of de hond een rare maatsoort zien kwispelen. Salinero, het Olympische paard van Anky van Grunsven,  zou misschien een leuke 7/8 ste kunnen huppelen maar dat is hem dan aangeleerd.

Hoe puur is mijn passie voor de machtige melodie, voor de complexe structuur? Het baart me wel eens zorgen dat ik nog hetzelfde kippenvel van ” Nursery Cryme ” kan krijgen als dertig jaar geleden. In de loop der jaren heb ik  al heel wat albums vergaard, maar ik ben verre van een completist. Ik vind het juist een streven om net niet het gehele oeuvre van een band in huis te hebben. Rare tik, maar ja. Jarenlang vond ik het ook wel stoer om bewust niks van een bepaalde band aan te schaffen. Porcupine Tree was het slachtoffer van mijn gewillige boycot. Na het lezen van een recensie over “Deadwing” kon ik de verleiding uiteindelijk toch niet meer weerstaan en sindsdien heb ik nagenoeg al hun albums gekocht, geremasterd en wel. Er staan zulke goede en enthousiaste besprekingen op de Progwereld site. Bedankt heren collega’s.

De grootste verandering binnen mijn muzikale spectrum betreft echter het uiterlijk van de site. Tjonge jonge, wat is er een hoop werk in gaan zitten om Progwereld daadwerkelijk progressief te laten zijn. Achter de schermen is door het hele team keihard  gewerkt, bijna een jaar lang. Zijn we niet allemaal een beetje bezeten?

Nu moet ik het ook weer niet groter maken dan het is. Enige relativering is hier wel op z’n plaats. Leven we niet in een wereld waarin oorlogen worden gevoerd en waar de financiële markt dreigt in te storten? Hoe fijn is het dan om je druk te kunnen maken over de vraag of je ‘mellotron’ nu met een hoofdletter schrijft of niet?

Dick van der Heijde
dickmail@zeelandnet.nl