In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

In de derde klas van de middelbare school heb ik een spreekbeurt gehouden over Genesis. Ik stond nou niet bepaald bekend als een stil type en was dan ook in m’n nopjes met de mogelijkheid om het eens ongelimiteerd over m’n favoriete groep te hebben. Ik vertelde van alles. Ik legde uit wat symfonische rock inhield, had het over het ontstaan van de band op de Charterhouse School, toonde foto’s van de bijzondere uitdossingen waar Peter Gabriel mee ten tonele kwam en had het over de spectaculaire live shows.

Aan het bord had ik grote vellen papier gehangen met daarop de verschillende bezettingen en de daar bij horende lp’s. Regelmatig ging er een lp door de klas en dan draaide ik een paar fragmenten waar ik het over had gehad. Het begin van de spreekbeurt weet ik me nog heel goed te herinneren. Ik draaide het a-capella gezongen ‘Can You Tell Me Where My Country Lies’ en deelde mee dat Genesis m’n favoriete groep was en dat mijn spreekbeurt daar over zou gaan. De tijd vloog om. Ik was nog maar halverwege, ergens bij “Second’s Out”, toen de leraar me onderbrak om me voor te stellen er de volgende dag maar mee verder te gaan. En zo geschiedde.

Ik barste van de verteldrift. Via een vriendje had ik een heleboel interessante artikelen weten te bemachtigen uit Muziek Express en Oor. Zelf wist ik natuurlijk ook een heleboel. De volgende dag vervolgde ik m’n verhaal door te vertellen over de enorme rij vliegtuigspots op de voorkant van “Seconds Out”. Via “Wind And Wuthering” en het vertrek van gitarist Steve Hackett kwam ik met de lp “Ánd Then There Were Three” aan het eind van mijn Genesisverhaal. De commerciële koers die de band ging varen vormde daarvoor een mooi uitgangspunt. De leraar had geboeid zitten luisteren en beloonde m’n inspanningen met een 8. M’n fan-zijn-gevoel nam flink toe.

Het vergaren van informatie was in die tijd voor mij hoofdzakelijk een kwestie van horen zeggen. Vriendjes, maar vooral hun oudere broers waren het internet van de jaren ’70. In een platenzaak deed ik het met het aanbod dat in de winkel stond. Ik bestelde nooit een lp, het kwam gewoon niet in me op. Hoewel m’n kennis van symfo binnen een paar jaar redelijk groot was, was deze niet al te breed. Daarin kwam verandering toen ik halverwege de jaren ’80 in aanraking kwam met het stijlgerichte Sym-info. Er ging een wereld voor me open. In de jaren die volgden raakte ik meer en meer geïnformeerd.

Tegenwoordig is symfo een mondiale aangelegenheid met groepen uit Japan, Mexico en Brazilië. M’n cd’s bestel ik overal. Dat vind ik leuk. No problemos. En als ik nog eens iets wil weten over Genesis kan ik altijd de broer van dat vriendje nog om z’n tijdschriften vragen.

Dick
dickmail@zeelandnet.nl