Hebben we dat niet allemaal wel eens gehad: je zit een live DVD te bekijken van een concert waar je zelf aanwezig bent geweest en onwillekeurig ben je in het publiek aan het speuren naar de plek in de zaal waar je dacht te hebben gestaan.

En dan die herkenning en dat moment van milde euforie als je jezelf dan ook daadwerkelijk ontdekt, al is het dan maar voor een split-second. Op dat moment worden we allemaal een beetje rock-star, zoals de artiest op het podium. Want dat is wat we in ons hart toch eigenlijk willen, althans een groot deel van ons.

Ik ben niet te trots om toe te geven dat het voor mij in elk geval opgaat, ik zoek naar mezelf op de meest recente video’s van onder andere IQ, Neal Morse, Unitopia, Flower Kings, Steve Hackett en andere acts. En soms vind ik mezelf ook nog. De kunst is om het beeld dan nét op die tijd stil te zetten en even te genieten van dat ultra korte moment. Niets menselijk is ons vreemd, zelfs niet als recensent.

Ik wist er vanaf natuurlijk, ik had het zelfs in mijn eigen aankondiging nog gezegd: “please no mobiles, too many lights”. Dan heb ik het over het optreden van de Canadese band Mystery, als afsluiter van de vijfde editie van het Progdreams Festival in de Boerderij in Zoetermeer in april 2016. Ik had de eervolle uitnodiging gekregen om namens Progwereld als presentator op te treden. Dat betekende in mijn geval het aan- en soms afkondigen van de bands, de huishoudelijke regels onderstrepen en waarschuwen voor de niet-gedoofde lichten van die geparkeerde Volvo. Drie dagen had ik het uitstekend naar mijn zin, een kijkje achter de schermen en het avondeten delen met Thijs van Leer en kletsen met John Mitchell en Heather Findlay. Even terug naar de Canadezen, zij hadden het team van John Vis gevraagd om een videoproductie te vervaardigen van hun optreden. Het podium en de zaal stonden vol met peperdure opnameapparatuur, terwijl een aantal cameralieden voor de nodige actieshots zorgden. Ik hoorde er verder niets meer van, soms wordtn dat soort projecten nooit voltooid, om welke reden dan ook.

Toch was ik enigszins verrast toen ik attent werd gemaakt op de zojuist verschenen live DVD “Second Home” van de band. Het begon met de muziek CD, de heren hadden gemeend een gedeelte van mijn enthousiaste introductie op te nemen voorafgaande aan het openingsnummer Delusion Rain. Opeens hoor ik mezelf met overslaande stem de band aankondigen, wow wat een sensatie. Maar dat is nog niets vergeleken bij het feit dat ik bij het bekijken van de DVD, voor het vervaardigen van een recensie, zowaar mijn eigen naam bij de aftiteling las: presentator Alex Driessen, het stond er toch echt. En dan kom ik ook nog in beeld, wachtend op mijn beurt voor de afkondiging met een microfoon in mijn hand, terwijl de drummer van Mystery onvoorbereid een emotioneel dankwoord aan het publiek richtte. Voor heel even in de spotlights, het voelde goed.

Andy Warhol zei het al in 1968: “In the future, everyone will be world-famous for fifteen minutes”. En zo is het ook, zelfs als dat maar (minder dan) vijftien seconden zijn in een piepklein (Prog)wereldje…

Alex Driessen