MVK

Hij was blauw, van plastic en had grote knoppen…

Mijn eerste walkman. Ik was een jaar of acht toen mijn broer met mijn spaarcenten op de fiets sprong om de oh-zo-gewilde walkman op te halen in de stad. De magical box ging overal met me mee naar toe. Naar oma op de achterbank van de Opel Kadett, op vakantie naar Spanje in een volgepakte auto.

Jaren later kocht ik een modernere versie met zilverkleurige tiptoetsen, autoreverse en andere functies en deze werd mijn maatje in de periode dat ik naar de Havo ging. Ik had altijd een extra set oplaadbare batterijen bij me en uiteraard gooide ik ook altijd extra cassettebandjes in de tas. Loodzware tijden waren dat.

En wie heeft ze niet in elkaar geflanst? De welbefaamde mixtapes! De allereerste mixtape die ik in mijn bezit had was zorgvuldig opgenomen door mijn andere broer. Hij had dozen vol vinyl: van Jean Michel Jarre tot Madonna en alles wat daar tussenin zat. Zijn selectie voor mij waren nummers waar ik nu nog steeds graag naar luister.  “Blue Monday” van New Order, “Fade To Grey” van Visage en “Hey Little Girl” van Icehouse stonden  er  zoal op.  Daar heb ik waarschijnlijk mijn voorliefde voor jaren-tachtig-muziek aan overgehouden.

In de periode dat ik naar de middelbare school ging, fietste ik zelf ook vaak naar het centrum van Groningen om naar de Openbare Bibliotheek te gaan. Geld om cd’s te kopen had ik niet, dus moest ik het doen met de geleende cd’s waarmee ik zelf mijn mixtapes kon maken. Ik zie het nog zo voor me: zittend op de grond voor de Akai installatie van mijn broer, stapel cd’s erbij en een kladblok waarop ik schreef welke nummers mijn voorkeur hadden en hoe lang ze waren om rekensommetjes te maken, want tja: de nummers mochten vooral niet afgebroken worden aan het eind van kant A noch kant B!

Het staat me nog goed bij dat “Kayleigh” van Marillion op een van mijn bandjes stond. En soms sla ik mezelf nóg voor de kop dat het alsnog jaren later was dat ik deze band pas écht ontdekte, maar goed, dat even terzijde. Ook maakte ik kennis met AOR. Toto’s “Africa” en “I Want To Know What Love Is” van Foreigner maakten deel uit van mijn compilaties.

Gelukkig was het naar school gaan niet altijd vreselijk, zo was er namelijk een ruimte waar in de pauzes en tussenuren muziek werd gedraaid en koffie en thee werd geschonken. “De Kelder” heette dit donkere hol. Voor klassenavonden kon men er ook terecht en zo werd ik in de brugklas zwaar getroffen door “Dreamer” van Supertramp en Kate Bush’ oh zo mooie “Running Up That Hill”, dus ik had weer heerlijk nieuw materiaal om me in te verdiepen voor mijn cassettebandjes.

Mooie muziektijden waren dat en creatief werd je er ook nog van! Toen de in-ear-koptelefoontjes in de winkels kwamen, was dat geweldig! Zo kon ik muziek beluisteren terwijl mijn scheikundeleraar voor de klas stond te brallen. Want een oortje ging via mijn mouw direct in mijn handpalm waarop ik mijn oor rustte, en zo kon ik lekker wegdromen… “dreamer, you know you are a dreamer…”

Ook het besparen van batterijen was een kunst! Ja, als je een liedje terug wilde horen dan waren je batterijen snel leeg met het terugspoelen. Dus, Bic ballpoint erbij, en zo werd het terugspoelen handmatig gedaan.

Cd’s en discman kwamen daarna en nog iets later kwam mp3 met de bijbehorende spelers. Een mix cd was toch niet zó leuk om te maken en een mp3 mapje aanmaken is wel makkelijk, maar verder is er niet veel aan…

Inmiddels lijkt de cirkel rond te zijn en is vinyl weer helemaal in. Wie weet, wie weet, komt de cassette ook weer terug en dan kan ik de walkman uit de oude doos vissen en die momenten van nostalgie herleven.

Monique van der Kolk