Iedere muziekliefhebber kent het wel, het lekker bomen over albums, singles, hitlijsten en nieuwste releases. Waar dat vroeger in de kroeg of in kleine kring gebeurde is dat tegenwoordig wel wat grootser opgezet. Het internet staat bol van de forums waarop iedereen zijn mening kan ventileren en stemmen voor of tegen een bepaalde band, stroming of plaat. Dit gaat er soms vrij stevig aan toe. Net zoals alles in de wereld heeft ook elke band, stroming of plaat zijn voor- en tegenstanders. Als ik het al enkel bij de progressieve muziek hou dan heb je al tig verschillende meningen. Enkel de vraag wat prog is en wat niet, roept al genoeg emotie op. Waarom vindt iemand bands als Radiohead, Muse, Talk Talk, Sigur Ros en Coldplay (ik begin nog niet eens aan de Keane’s en Snow Patrol’s van deze wereld) wel prog, terwijl de ander oudere bands als Led Zeppelin, Deep Purple en Queen graag tot de prog wil rekenen. Bij elk van genoemde bands kan ik wel een aantal voor en tegens verzinnen. Belangrijker is misschien wel de vraag waarom mensen toch alles in een hokje willen stoppen. Wellicht vinden mensen het fijn als een door hen gewaardeerde band in een hokje gestopt wordt waar ze zélf van houden. De gemiddelde progfanaat vindt het normaliter leuker als bijvoorbeeld Coldplay (wat toch stiekem wel een geinig bandje is) ook zijdelings bij de prog ingedeeld kan worden dan enkel bij kitscherige stadionrock. Tja, want daar hou je toch niet van? Andersom eigenlijk precies hetzelfde. Want de rockliefhebber die Queen tot zijn favorieten rekent moet er niet aan denken dat dit ineens in hetzelfde kamp terecht komt als die aanstelligere muziek met al die draken en trollen, overdreven bombast, verschrikkelijke hoezen en toetsenisten met een cape.

Strijd der Fanaten
Behalve deze groepsgesprekken zijn er natuurlijk ook echt levensbedreigende discussies. De belangrijkste zijn natuurlijk die tussen Fish en Hogarth en uiteraard die over Gabriel en Collins, al valt de discussie wie nu het belangrijkste aandeel had binnen Pink Floyd toch ook niet te onderschatten. Hoewel ik ook graag mee doe aan dit soort discussies en deze ook met veel plezier op scherp wil zetten middels een aantal gewaagde uitspraken, zal ik in deze column geen antwoord geven op bovenstaande drie vaste agendapunten. Bovenal vind ik tijdens dit soort conferenties dat ieders smaak gewaardeerd moet worden (hoe moeilijk dat soms ook is) en daarom gelijk ook zijn of haar – bij voorkeur gefundeerde en beschaafde –  mening. Want dat laatste is soms nog al eens moeilijk. Terwijl we allemaal progliefhebber zijn is het toch moeilijk om je in te houden als Fish, Gabriel en Waters fanaat om je tegen de Hogarth, Collins en Gilmour aanhangers te wapenen die natuurlijk echt belachelijke inzichten verkondingen. Dit geldt uiteraard ook vice versa.

Aan de ene kant is het natuurlijk gewoon erg leuk om lekker te ouwehoeren over je favoriete muziek die nu eenmaal veel te weinig aandacht krijgt (ook zo’n ‘lekker’ statement ). Op de diverse forums kan je elkaar niet eens zien laat staan echt goed leren kennen. Maar het is toch wel fijn als je op de jaren ’70 progliefhebber een label kan plakken als ‘oubollig’ en ‘niet met de tijd meegaand’. Op de jaren ’80 progliefhebber komt al snel een ‘commercieel’ en ‘veel te glad geproduceerd’ sticker. En de jaren ’90 en later liefhebber vergeet natuurlijk waar al die zogenaamd vernieuwende bands hun mosterd vandaan hebben gehaald. Iemand die enkel Porcupine Tree goed vindt loopt de massa achterna en iemand die elk werkje van Steven Wilson geweldig vindt, heeft een tunnelvisie en zo kan ik nog wel even doorgaan (gehele oeuvre liefhebbers van Yes, Oldfield, Genesis: u heeft geluk…).

Beste plaat aller tijden
De essentie van dit verhaal is dat het erg vermakelijk is om je met dit soort discussies te bemoeien (of enkel mee te lezen), maar dat het toch bovenal je eigen smaak is die van jouw muzikale wereld écht de jouwe maakt. Als je “Invisible Touch” en “Trespass” de beste twee platen van Genesis vindt, is dat misschien een opvallende keuze maar het blijft bovenal jouw keuze. De mening van anderen is leuk, vervelend, interessant of leerzaam maar er zal toch niemand je gehele smaak kunnen veranderen. Gelukkig kan je door dit soort gesprekken wel gewezen worden op nieuwe en andere bands en hierin kan uiteindelijk – al valt daar nog over te discussiëren – ook de beste plaat aller tijden voor je tussen zitten. De één vindt het praten met gelijkgestemden interessant en de ander zoekt bewust naar de confrontatie met als ultiem doel dat diegene zich afkeert tegen zijn eigen standpunt en zich bij jou aansluit. Al is het laatste wel funest voor een discussie maar dit terzijde.

O ja, wist je al dat Progwereld ook een forum heeft waar je lekker over je favoriete muziek kan schrijven. Overigens is de kans best aanwezig dat je iemand tegen komt die je helemaal niet begrijpt en al jouw favorieten afkraakt, terwijl zijn of haar favorieten al helemaal niet aanhoorbaar zijn. Het zou ook zomaar kunnen dat ik dat ben. Wordt niet boos, ik ben ook maar een mens met een eigen smaak net zoals jij…

Sander Kok