Steve HackettConcert

Steve Hackett reist in 2022 en 2023 weer eens de wereld rond, deze keer om de 50e verjaardag van “Foxtrot” te vieren. Dit was het album waarmee Genesis definitief naam maakte als superband. De andere set is gevuld met hoogtepunten uit het solowerk van deze Engelse gitarist. Op 8 mei 2023 deed het gezelschap Tivoli Vredenburg in Utrecht aan.


Een winstwaarschuwing vooraf is op zijn plaats. Het vooraf eten en bier drinken beviel zo goed, dat ik met mijn gezelschapje pas laat bij de concertzaal arriveerde. Gevolg: bijna alle plekken bezet. Zo ongeveer achter het podium, nog net niet achter het doek, kijken wij toetsenist Roger King op de rug. Van Steve Hackett heb ik niet veel meer gezien dan zijn achterhoofd. Het geluid is op die plek niet op z’n best, om het voorzichtig uit te drukken. Met name het gitaarspel van Hackett kwam bij ons helaas vaak niet luid en duidelijk over.

Daarom niet getreurd, een concert van Steve Hackett bijwonen is hoe dan ook een belevenis. Alleen al om het onverslijtbare Genesis-materiaal én eigen werk dat hij voor het voetlicht brengt. En dan toch ook zeker vanwege de geweldige band waarmee hij steeds toert. Voordat de integrale vertolking van “Foxtrot” werd opgedist schotelde de maestro het publiek ‘highlights’ uit zijn solowerk voor. En dan heeft hij nogal wat te kiezen. Ace Of Wands van zijn solodebuut “Voyage of the Acolyte” zorgt voor een flitsende start, met direct heerlijk spel van Hackett zelf. Pompeus, met veel orgelklanken en dreiging is het vervolg op The Devil’s Cathedral van zijn laatste cd “Surrender of Silence”. Dit heeft een heel andere sfeer, ook mooi, met de zang van Nad Sylvan, die het voor de pauze niet druk had.

Hackett had voor de pauze aardig de praat en vertelde over de enerverende tijd rond het opnemen van “Spectral Mornings” in de Wisseloord Studios in Hilversum. Dit hemelse nummer volgde dan ook, net als de bijna-meezinger van dezelfde lp, die hij iedere dag speelt, Every Day. Het publiek deint hartstochtelijk mee. Terug naar het eerste solowerk van Hackett met A Tower Struckdown. Het contrast is groot door de veelheid aan dwarse ritmes en geluidseffecten. Basgitarist Jonas Reingold mag even in de schijnwerpers staan voor een solo. Wat mij betreft overbodig, die kijk-eens-wat-ik-allemaal-kan-op-mijn-instrument egotripjes. Enigszins verrassend is de keuze voor Camino Royale van “Highly Strung”, zeker niet een van Hackett’s topalbums. Hij doet dan iets wat hij beter aan Sylvan had kunnen overlaten: zingen. Dit nummer maakte op mij duidelijk minder indruk.


Jammer dat Amanda Lehmann niet mee is op tour, daarom kregen we de verkorte versie van Shadow of the Hierophant te horen, dus zonder het prachtige vocale  eerste gedeelte. Sylvan waagt zich hier niet aan. Het blijft niettemin een schitterend epos, met uiteraard een glansrol voor de meester zelf. We hebben dan al uitgebreid kunnen genieten van het geweldige spel van King, maar de orkestratie op dit nummer is van de buitencategorie.

Na de pauze is het dan tijd voor een integrale uitvoering van  “Foxtrot”. Het is duidelijk dat deze lp uit 1972 de tand des tijds goed heeft doorstaan. Watcher of the Skies is een van de langere nummers die Genesis vanaf “Nursery Cryme” begon op te nemen. Het lange toetsenintro is indrukwekkend, gevolgd door het ruigere Genesis-werk uit die periode. Het vrij onbekende Time Table is een ballad, die het lieflijke Genesis uit die tijd laat horen. Het als protestlied geschreven Get ‘em Out by Friday is weer veel furieuzer, maar ook met verstilde passages en mooi fluitspel van Rob Townsend, ook al zo’n vaste waarde in de band.

Can-Utility and the Coastliners is zo’n pareltje van Genesis, een waaraan Hackett zelf heeft meegeschreven. Naast een gezongen gedeelte bevat dit nummer een mooie gitaarsolo en prachtige instrumentale passages. Op Horizons kan Hackett even heel kort laten horen dat hij ook een uitstekende akoestische gitarist is. De rest van kant twee van “Foxtrot” wordt ingenomen door het weergaloze Supper’s Ready. Superlatieven schieten tekort, dit nummer herbergt zoveel moois in zich, het is dik twintig minuten bivakkeren op het puntje van je stoel.


De toegift kon je op voorhand wel invullen. Firth Of Fifth, misschien wel het magnum opus van Genesis, met zijn geweldige opbouw vanuit het bijna niets met de piano akkoorden van King, tot die ene fenomenale gitaarsolo, die iedereen wel kent. Dit verveelt écht nooit. Graig Blundell drumt beestachtig, en zijn solo getuigt hier ook van. Die loopt over in Los Endos van “A Trick Of The Tail”, altijd een waardige, instrumentale afsluiter. Zoals altijd gaat het publiek na afloop van een concert van Steve Hackett tevreden huiswaarts. Mijn tevredenheid zou ongetwijfeld groter zijn geweest als ik een betere plek had gehad.