21 Eyes Of RubyAlbum

En zo horen wij het nu graag!

Je hebt zo van die dagen dat alles (net) goed gaat. Zo ging het onlangs ook bij mij. Rijdend in mijn auto, op weg naar mijn werk, drukte ik een cd in de autoradio die een dag daarvoor in mijn brievenbus was beland. Tot dat moment had ik me op geen enkele manier verdiept in de band, laat staan in de muziek. Al luisterend raakte ik in een roes die ongetwijfeld levensgevaarlijk moet zijn geweest voor mijn medeweggebruikers. Wat is het eigenlijk? Al half hangend aan mijn stuur probeer ik het doosje van de cd te pakken. Levensgevaarlijk natuurlijk, maar als je zo van je sokken wordt geblazen door een cd, dan moet het wel iets speciaals zijn en wil je weten wat je luistert!

Dames en heren, dit is de formatie 21 Eyes Of Ruby uit Limburg. Nog nooit van gehoord?

Mooi, dan kunnen we elkaar de hand schudden. Daar ga ik nu acuut verandering in brengen, want dit is de moeite waard om je geld aan te spenderen in de platenwinkel. Laten we zeggen bestellen, want er zijn niet veel winkels die dit product op voorraad hebben. Overigens schrijf ik nu dat weinigen bekend zijn met deze band, maar wellicht kennen enkele progliefhebbers de band al van Progpower Europe.  In 2008 lieten ze als ‘opwarmertje’ voor de ‘grote’ bands volgens insiders al grote indruk achter.

De band bestaat uit drie Limburgse jonge mannen die ondanks het korte bestaan van de formatie al een redelijke discografie hebben opgebouwd. De band debuteerde in 2007 met het goed ontvangen dubbelalbum “Conquer The World pt. 2 & 3” en het programma ‘3voor12’ roept de plaat uit tot ‘Hollandse Nieuwe’. Korte tijd daarvoor is er ook een ep uitgebracht.

De stijl van dit album is op zijn minst complex te noemen. Het bevat elementen van The Smashing Pumpkins, Tool en Radiohead, maar daar is eigenlijk nog niets mee gezegd.

De muziek neigt op sommige momenten van psychedelische rock naar thrash metal, maar op andere momenten zijn er ook elementen van post-rock te horen. De composities klinken opzwepend, desoriënterend en donker maar zo nu en dan weer redelijk catchy en toegankelijk. Kijk niet op als je een track voor je kiezen krijgt waar een grote mate van complexiteit en diversiteit in zit verwerkt dat je zo nu en dan diffuus raakt. Het verrast aan alle kanten. de muziek klinkt melodieus, er zijn heerlijke baspartijen, vingervlugge (soms zware) gitaarriffs en zang die  tegen grunts aanhangem. Ook de drums zijn heerlijk gevarieerd en professioneel uitgevoerd. Dit doet mij besluiten de muziek in te delen bij ‘experimentele rock’.

Een nummer dat ik absoluut moet noemen is het epische Yessyana. Dit begint heftig met brullende gitaren, waarna een duister basintro haar intrede doet. De spanning die vervolgens door  drie instrumenten wordt opgebouwd, is in mijn ogen uniek. Intense momenten worden afgewisseld met heerlijk getokkel van gitarist en zanger Antoine Pütz. Wat een power!

Ook het nummer Red Label Sociëty is van hoog niveau. Dit nummer, gezongen door gastzanger Remy Harrewijn, houdt de kwaliteit hoog. Zware slaggitaar en zang a’la  Anthony Kiedis van de Red Hot Chili Peppers maakt dit tot een bijzonder geheel.

Iets toegankelijker en wellicht radiovriendelijker, is 9 Friends. Mooi refrein, stevige afsluiting. Ook Days Of November is nog goed te behappen door de reguliere luisteraar en hier laat zanger Pütz zijn kunsten horen, al stelt hij mij op dit album nergens teleur. Zijn geluid is gevarieerd, de ‘schone’ zang is zuiver en authentiek, zijn stevigere partijen zijn lekker rauw en scherp.

Het nummer Aganetta is geschikt voor de liefhebber van Steven Wilson’s experimentele tracks op “Insurgentes”. Knap in elkaar gezet, psychedelisch en abstract. Hier luister je doorheen als een geblinddoekte door een doolhof. Detail: er zit een stukje gitaarwerk in dat mij doet denken aan de tune van de serie ‘Nightrider’ uit de jaren tachtig. Persoonlijk is dit de minst interessante track, maar hier zijn  liefhebbers voor, ongetwijfeld. Dat de band ook een mooi rustpunt of intermezzo kan brengen bewijst het nummer Afterglow, wat qua gitaar bluesachtig aandoet. Kort, maar erg mooi. Afsluiter Nightmare’s Over is een track waar weer de nodige psychologie in is gestopt. Mooie melodieuze klanken worden afgewisseld met ondefinieerbare geluiden, die je de indruk geven dat je in een nachtmerrie zit. Ook hier weer knap gitaargeluid en mooi drumwerk van Martijn Soeterbroek.

Ik zal mijn conclusie kort houden gezien de enorme lap tekst van hierboven, maar dat was het helemaal waard. Woorden schieten eigenlijk tekort bij dit album. Het wordt allemaal te lovend en wellicht geloofd u het niet meer. Waag het niet om over een tijdje te zeggen dat i­k u hier niet op attent heb gemaakt…

Ruard Veltmaat