Transatlantic

25 juli 2022, Transatlantic, 013 Poppodium Tilburg

Info
Foto's: Alex Driessen (O2 Kentish Town, Londen)

https://www.transatlanticweb.com/
Locatie
013, Tilburg, 013 Poppodium Tilburg
Neal Morse: toetsen, akoestische gitaar, zang
Mike Portnoy: drums, zang
Roine Stolt: gitaar, zang
Pete Trewavas: basgitaar, zang

Met medewerking van:
Ted Leonard: gitaar, toetsen, zang
Overture: The Absolute Universe
Reaching For The Sky
Higher Than The Morning
The Darkness In The Light
Take Now My Soul
Bully
Rainbow Sky
Looking For The Light
The World We Used To Know
The Sun Comes Up Today
Love Made A Way (Prelude)
Owl Howl
Solitude
Belong
Lonesome Rebel
Can You Feel It
Looking For The Light (Reprise)
The Greatest Story Never Ends
Love Made A Way

Pauze

The Whirlwind Medley
- Overture
- Rose Colored Glasses
- Evermore
- Is It Really Happening?
- Dancing With Eternal Glory
We All Need Some Light
SMPT/Bridge Across Forever Medley
- Duel With The Devil
- My New World
- All Of The Above
- Stranger In Your Soul

Collega Peter van der Schelde sloot zijn recensie over het voorlaatste Transatlantic-concert in Nederland van 2014 af met de woorden: “Mijn conclusie is dat een concert van Transatlantic inderdaad de moeite waard is.”
Acht jaar later kan ik die conclusie herhalen, zij het met een aantal kanttekeningen.

Ruim drie weken geleden was ik getuige van een memorabel concert van Queen & Adam Lambert in de vermaledijde Ziggo Dome. Met grote zorgvuldigheid, passie en gedrevenheid werd ons een doorsnee van de iconische catalogus van Queen voorgeschoteld. De zorgvuldigheid zat hem vooral in het verzorgde spel en meerstemmige zang van dit gezelschap waardoor de uitdagende muziek van Queen volledig tot zijn recht kwam.

Dat laatste gaat voor het concert van Transatlantic op kermismaandag in Tilburg helaas niet op. Meteen vanaf de aftrap met de Overture was duidelijk dat toetsen en gitaar elkaar met regelmaat in de weg zaten. De heren Morse, Stolt en/of de geluidsman slaagden er helaas niet in dit in goede banen te leiden. Hierdoor ging er veel van het sublieme gitaarwerk van Stolt op de “Forevermore”-versie van “The Absolute Universe” verloren. Al had ik ook wel af en toe de indruk dat Stolt niet altijd even goed bij de les was. Wat ook opviel was dat Stolt zich nogal afzijdig hield bij de meerstemmige zang. Iets waar hij bij The Flower Kings juist heel bedreven in is.
De koortjes waren soms wel erg wankel. Portnoy en Trewavas zijn daarin niet de sterkste schakels. Hun rol als ritmesectie is daarentegen boven alle twijfel verheven. Vooral Trewavas maakte met zijn enthousiasme en gedreven basspel veel indruk op de aanwezigen. De foutloze timing, motoriek en grimassen van Portnoy zijn een waar schouwspel op zichzelf.

De drummer waarschuwde het publiek dat een herhaling van 2014 er deze keer niet in zou zitten: vóór de pauze de complete Absulute Universe en na de pauze een selectie uit The Whirlwind en een medley uit de eerste twee albums “and that’s it, so please go home!”

Zoals vermeld was de uitvoering verre van vlekkeloos. Door het rommelige spel en geluid ging de flow van de eerste vier nummers grotendeels verloren. In Bully en Looking For The Light hervond de band zich enigszins. Op een scherm achter de band waren de belevenissen van het “mothership” te volgen, veelal dezelfde animaties die te vinden zijn op de BluRay-versie van “The Absolute Universe”.
In The World We Used To Know viel de opbouw in de gitaar in het laatste deel helemaal weg. Jammer! Owl Howl was voor mijn gevoel het enige nummer dat vergelijkbaar met de album -versie ten gehore werd gebracht. Eén van de weinige nummers met een goeie gitaarsolo van Stolt.
In The Sun Comes Up Today kwam Trewavas vocaal goed voor de dag, in tegenstelling tot Solitude.
Het gebruik van de melodica door Morse in Love Made A Way leidde tot enthousiaste reacties van het publiek. Het laatste deel van “The Absolute Universe” werd energiek afgesloten.

Na een korte pauze hervatte de band het concert met een selectie uit “The Whirlwind” en gelukkig viel hier alles beter op zijn plaats. Dat was ook te merken aan de reacties van het publiek. Misschien dat het effect van herkenning hier ook een rol in speelde.
We All Need Some Light kon natuurlijk niet achterwege blijven, compleet met oplichtende mobieltjes, die de aanstekers hebben vervangen. Net als in 2014 werd het tweede couplet uitstekend gezongen door Ted Leonard, die verder op de achtergrond weer van onschatbare waarde was voor de band.

Daarna, tot slot, zoals aangekondigd, de medley van de eerste twee albums met de gebruikelijke krakers Duel With The Devil, My New World, All Of The Above en natuurlijk Stranger In Your Soul. De grappen en grollen tussen Morse en Portnoy gingen heen en weer over het podium, wat een opzwepend effect had op de rest van de band en zeker ook op het publiek.
Zoals beloofd was het daarna fini en kwam er toch een waardig einde aan dit concert.

Ondanks het daverende slot kon de band tijdens dit concert geen moment tippen aan het niveau van de “Whirlwind” en “Kaleidoscope” tour.
Het schijnt dat Portnoy op Twitter heeft gehint op het einde van Transatlantic. Wanneer dat het geval zou zijn, is het jammer dat de band muzikaal niet op de top van haar kunnen afscheid heeft kunnen nemen van hun favoriete concertlocatie.

Send this to a friend